Μια απελπισμένη επαγγελματίας

Είμαι επαγγελματίας σε ένα μικρό χωριό ενός μικρού νησιού. Άρχισα το επάγγελμά μου το 2003 και είμαι ένα από τα θύματα του Δήμου Σκοπέλου.
Πίστεψα βασίμως ότι είχα αρκετές εμπειρίες και γνώσεις να γίνω επαγγελματίας στο νησί που γεννήθηκα, μεγάλωσα και εξακολουθώ να υπεραγαπώ. Έπεσα έξω.


Το σημερινό μου πρόβλημα είναι μια μικρή πλατεία, 60 περίπου τετραγωνικών, το κερασάκι στην τούρτα της απογοήτευσης. Από τη στιγμή που κατέθεσα την αίτησή μου, στις 20 Δεκεμβρίου 2013, πάγωσαν τα πάντα. Λόγω της απόλυτης εξάρτησης των υπαλλήλων του δήμου από τον Δήμαρχο, όταν σταματά ο Δήμαρχος να λειτουργεί, σταματούν όλα και στον δήμο.


Δεν υπάρχουν συνομιλητές, παρότι όλοι είναι στις θέσεις τους!


Οι διαδικασίες παραχώρησης χρήσης τμήματος της πλατείας που αναλογεί στο κατάστημά μου έχουν κρατήσει ήδη περισσότερο από τρεις μήνες. Αν υπάρξει απόφαση παραχώρησης, προβλέπω πως θα παρθεί μετά το Πάσχα. Μέχρι τότε οι τουρίστες θα έχουν φύγει, κρατώντας καλά στο μυαλό τους μια άδεια πλατεία στην καρδιά της Γλώσσας, χωρίς έστω και μια καρέκλα να καθίσουν. Κανένας δήμαρχος ή δημοτικός σύμβουλος δεν θα μπορέσει να σβήσει την εικόνα αυτή, κανείς δεν θα μπορέσει να πείσει κανέναν ότι ο τουρισμός είναι η βαριά βιομηχανία του τόπου μας.


Γνωρίζω ότι πολλοί δημοτικοί σύμβουλοι συμμερίζονται αυτή μου την αγωνία. Επίσης ξέρω ότι είναι αρκετοί οι δημοτικοί σύμβουλοι που πιστεύουν ότι το σημερινό πρότυπο της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι όχι μόνο ξεπερασμένο, αλλά τελείως ατελέσφορο και ξεκομμένο από τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών, αλλά και της εθνικής οικονομίας. Αυτό που δεν ξέρω είναι ποιός θα παραδώσει πρώτος τα κλειδιά του δήμου μας στους ικανότερους και όχι σε όλους αυτούς που ασχολούνται με τις εκλογές, τις ψήφους και τους συσχετισμούς, αγνοώντας πλήρως τις ανάγκες των πολιτών του νησιού.


Μοσχούλα Γιαννοπούλου


Επαγγελματίας

Σημείωση: Για την επιστολή μου αυτή εμπνεύστηκα από μια παρόμοια διαμαρτυρία που αναρτήθηκε στις Βόρειες Σποράδες τον Μάιο του 2012, με τίτλο «Ένας απελπισμένος Δήμαρχος».