ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ: Ένας υγιής τρόπος ψυχαγωγίας

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΣΚΟΠΕΛΙΤΙΚΑ ΝΕΑ,

Φεβρουάριος 1995)

Χρόνο με τον χρόνο, μέρα με την μέρα, η Σκόπελος αλλάζει, εκσυγχρονίζεται, εκπολιτίζεται. Τηλεοπτικοί σταθμοί και εταιρίες στήνουν τις κεραίες τους παντού. Οι κρατικοί ΕΤ1 και ΕΤ2, το MEGA με τις διαφημίσεις του κάθε δέκα λεπτά, το ΑΝΤΕΝΝΑ…, το TRT του Βόλου…, η κεραία της TELESTET να μας ακτινοβολεί από τη δυτική πλευρά, η αναμενόμενη της PANAFON που θα μας ακτινοβολεί από την ανατολική. Και εμείς στο κέντρο όλων αυτών των πληροφοριών και ακτινοβολιών. Κάνουμε «ζάπινγκ» για να μη χάσουμε σπουδαία γεγονότα και συνέχειες από σήριαλ, ακινητοποιημένοι παθητικοί δέκτες μπροστά στην τηλεόραση, που έχει καταντήσει το μοναδικό μας ενδιαφέρον και ο μοναδικός τρόπος ψυχαγωγίας.

Αναπολώ κάτι βράδια περασμένα, πριν πολλά χρόνια, τότε που δεν υπήρχε τίποτε από όλα αυτά στο σπίτι. Κάτι ήρεμα βράδια του χειμώνα που περιμέναμε τον πατέρα να γυρίσει από την δουλειά. Η γιαγιά έπλεκε δίπλα στη σόμπα, ο παππούς στην πολυθρόνα κάπνιζε την πίπα του διαβάζοντας εφημερίδα και εμείς, μικρά παιδιά ξαπλωμένα στο χαλί μπροστά στα πόδια τους, παίζαμε τρίλιζα ή γράφαμε το μάθημα της καλλιγραφίας, περιμένοντας τις τηγανίτες με το μέλι, το κλασικό χειμωνιάτικο γλυκό μας.

Συντροφιά όλων μας το ραδιόφωνο. Ήταν ένα μεγάλο ξύλινο TELEFUNΚEN με κοκάλινα εντυπωσιακά κουμπιά. Ένα ατρακτοειδές πράσινο φωτάκι που άλλαζε θέση όταν άλλαζες σταθμό φώτιζε μέσα από το σκούρο τζάμι περίεργα ονόματα από άγνωστες μακρινές πολιτείες. Ακούγαμε, και τι δεν ακούγαμε… Τα νέα, τον καιρό, θεατρικές παραστάσεις, αποσπάσματα από βιβλία σε συνέχειες, μουσική, τραγούδια. Και ενώ όλοι κάτι κάναμε, συγχρόνως ψυχαγωγούμασταν. Ακόμα και η μάνα από την κουζίνα σιγοτραγουδούσε ενώ μαγείρευε ή έπλενε τα πιάτα.

Αυτά συνέβαιναν πριν 25-30 χρόνια στην πόλη της Αθήνας στο πατρικό μου σπίτι. Όταν ήρθα να ζήσω στη Σκόπελο, πριν 15-17 χρόνια αυτό που μου έλειψε περισσότερο από την πόλη δεν ήταν ο κινηματογράφος ή το θέατρο αλλά το ράδιο. Στο νησί δεν υπήρχε κεραία αναμετάδοσης ραδιοφωνικών σταθμών. Έτσι το ράδιο και η μαγεία του έγινε αναπόληση και ξεθωριασμένη ανάμνηση.

Σήμερα τι συμβαίνει; Ενώ η Σκόπελος προχωράει ολοταχώς στο κατώφλι του 21ου αιώνα, δεν ακούει ράδιο. Και αν κάποιος επιθυμεί να είναι ενεργός ακροατής επειδή δεν έχει αυτή την δυνατότητα εξαναγκάζεται να γίνει ο παθητικός δέκτης της τηλεόρασης. 

Πιστεύω πως αν τα παιδιά μας γνωρίσουν το ράδιο σίγουρα θα το αγαπήσουν και από μόνα τους θα απορρίψουν την τηλεόραση. Γιατί το ράδιο έχει κάτι το μαγικό και το παραμυθένιο. Ακούγοντας ράδιο τα παιδιά μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα: να παίζουν, να ζωγραφίζουν, να κινούνται, να χορεύουν, να ταξιδεύουν με την φαντασία τους όπου θέλουν. Πράγματα που καταρρίπτει η ρεαλιστική στατική εικόνα της τηλεόρασης. 

Εύχομαι το νέο Δημοτικό συμβούλιο να εξετάσει το θέμα με την δέουσα ευαισθησία και να χαρίσει στη Σκόπελο και ειδικά στα παιδιά της σαν πρωτοχρονιάτικο δώρο για το 1995 έναν αναμεταδότη ραδιοφωνικών σταθμών. 

Δήμητρα Α. Ρέκκα

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΣΚΟΠΕΛΙΤΙΚΑ ΝΕΑ, Φεβρουάριος 1995)