Ο π. Χρήστος Λιθαδιώτης απαντά για τα μεγάφωνα

Αγαπητοί αναγνώστες χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε

Λέγομαι π. Χρήστος Λιθαδιώτης και υπηρετώ ως Ιερεύς στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου (Παναγίας Παπαμελετίου) Ιεράς Μητρόπολης Χαλκίδος, από τις 11 Μαρτίου 2001 (εδώ και δέκα χρόνια).
 Ο Ιερεύς μέσα από το λειτουργικό, κηρυχτικό, φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας κοπιάζει, υπέρ του κόσμου εν Χριστώ ζωής και σωτηρίας, με κύριο μέλημα τη σωτηρία των ψυχών, ζώντων και τεθνεώτων. Αυτό άλλωστε συμβολίζουν οι δυο σειρές κρόσια, τα οποία κρέμονται από το Ιερό άμφιο, που ονομάζεται επιτραχήλιο και κυκλώνει το λαιμό του Ιερέως, δείχνοντας την βαριά ευθύνη, επομένως και την εξουσία, την οποία φέρει, ενώπιον Θεού και ανθρώπων. «Πείθεσθε τοις Ηγουμένοις υμών και υπείκετε, αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών...
ως λόγον αποδώσοντες». 
Θεμελιώδες αξίωμα της ποιμαντικής θεολογίας αποτελεί η ρήση: «εκτός εκκλησίας, σωτηρία δεν υπάρχει», οριοθετώντας έτσι ως βάση του Ιερατικού υπουργήματος, την προσπάθεια για τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση του λαού του Θεού, εντός της κιβωτού της σωτηρίας, μέσα από ένα διαρκές και δυναμικό κάλεσμα. Αυτό το κάλεσμα - κλήση είναι τόσο σημαντική λειτουργική υποχρέωση - δικαίωμα, ώστε αποτέλεσε την ουσία του ονόματος αυτού του Θεοσύστατου οργανισμού στο πέρασμα των αιώνων. (Εκκλησία είναι σύνθετη λέξη, από το εκ και κλήση).

Πρώτος από όλους, ο θεμελιωτής της πίστεως μας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ήταν βασιλικά προικισμένος γι΄αυτό το κάλεσμα. Αναφέρει σχετικά ο ιστορικός της εποχής εκείνης Τάκιτος, ότι ακούγοντας τόσα πολλά για Τον Ιησού από την Ναζαρέτ, ξεκίνησε, με πολύ περιέργεια, να τον συναντήσει σε κάποιο Του κήρυγμα. Όταν του είπαν ότι «να εκείνος είναι ο Ιησούς », του ήρθε να γελάσει, με το λιτό Του ντύσιμο και το πολύ ισχνό (αδύναμο) σώμα Του. Όταν όμως ξεκινούσε το κήρυγμα κι άκουγες την φωνή Του, αναφέρει ο ίδιος, «ένα περίεργο δέος σε κυρίευε!»

Κατά την γνωριμία Του με τον Απόστολο Πέτρο ο Κύριος δανείστηκε για λίγο το πλοιάριο του. Ανοίχτηκε για λίγα μέτρα μέσα στη θάλασσα, ενώ ο λαός παρέμεινε στη αμμουδιά της παραλίας. Από τη θέση εκείνη είχε την δυνατότητα αφ’ ενός μεν, να μην τον συμπιέζει το πλήθος, αφ’ετέρου δε, να μπορούν, να τον ακούν όλοι. 
Όταν ο Κύριος κήρυξε στην οικία του προαναφερθέντος Αποστόλου, αυτή κόντεψε να γκρεμιστεί από το πλήθος, το οποίο συνέρρεε για να Τον ακούσει. Κατά τον πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων και των δυο ιχθύων στην έρημο, διότι εκεί είχε απόλυτη ησυχία , οι άντρες ήταν μόνο πέντε χιλιάδες (5000). Αν σκεφτούμε ότι εκείνη την εποχή οι οικογένειες ήταν τουλάχιστον τετραμελής, τότε συζητάμε για ένα πλήθος μεγαλύτερο από είκοσι χιλιάδες (5000 Χ 4 = 20.000). Σε αυτό το πλήθος ο Κύριος κήρυττε για μια ολόκληρη μέρα.


Κατά των πολλαπλασιασμό των επτά άρτων και των υπαρχόντων ιχθύων στο όρος, δίπλα από την θάλασσα της Γαλιλαίας, επειδή εκεί η τοποθέτηση του ποιμνίου αμφιθεατρικά έδινε την καλύτερη ακουστική δυνατότητα, οι άντρες ήταν επτά χιλιάδες (7.000) και κατά συνέπεια, με βάση τον προηγούμενο τρόπο υπολογισμού, το όλο πλήθος πρέπει να ήταν πάνω από εικοσιοκτώ χιλιάδες άνθρωποι (7.000 Χ 4 = 28.000). Η ομιλία Του εκεί κράτησε τρεις μέρες (με διαλείμματα για ξεκούραση φυσικά).
Στο συναξάριο τις 16ης Αυγούστου σχετικά με τον Άγιο Μανδήλιο, διαβάζουμε ότι κάποιος εύπορος από την Έδεσσα ήταν βαριά ασθενής. Άκουσε για τον Ιησού από την Ναζαρέτ, πίστεψε στην θαυματουργική Του δύναμη και επειδή δεν μπορούσε να μεταβεί ο ίδιος εκεί, έστειλε έναν ζωγράφο να αποθανατίσει την μορφή Του, να πάρει την ευλογία Του και με αυτή την ευλογημένη πιά ζωγραφιά, την πρώτη εικόνα του Ιησού Χριστού, να επιστρέψει στην Έδεσσα και να γίνει εκεί η πρώτη θαυματουργική θεραπεία, μέσω εικόνας.


Ο ζωγράφος, αφού συνάντησε τον Θεάνθρωπο σε κάποιο κήρυγμα, πήρε την ευλογία- άδεια Του για να τον ζωγραφίσει. Αυτό όμως στάθηκε αδύνατο, διότι όπως αναφέρεται, από την μεγάλη προσπάθεια του κηρύγματος, αλλοιώνονταν τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ο παντογνώστης Κύριος μετά το τέλος του κηρύγματος, πήρε μια πετσέτα, την ακούμπησε στο καταϊδρωμένο πρόσωπό του, υπολογίστε παρακαλώ το μέγεθος της προσπάθειας, κι απεικόνισε ο ίδιος με τον πλέον θαυμαστό τρόπο, την αγία του μορφή. Δώρο κι ευλογία στον απεσταλμένο του εύπορου Εδεσσαίου.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι ο ποιητής των όλων Κύριος, ήθελε να μπορούν, να τον ακούν όλοι. Επίσης, ενώ στέρησε τον εαυτό Του από κάθε άνεση, δόξα, χρήματα, ενδύματα κτλ, εντούτοις Του δώρισε μια πραγματικά πολύ δυνατή και επιβλητική φωνή, η οποία συνόδευε ακούραστα και πληθωρικά το σαγηνευτικό Θείο Λόγο Του. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι χιλιάδες λαού καθηλώνονταν για ώρες ολόκληρες από την Θεία διδασκαλία Του.
Επίσης είναι φανερό ότι χρησιμοποιούσε κάθε τόπο, μέσο, τρόπο και τακτική που μπορούσε την εποχή εκείνη, (την έρημο, το βουνό, την θάλασσα, το πλοιάριο…), προκειμένου να αποκτήσει το πλεονέκτημα μιας καλύτερης ακουστικής δυνατότητας. 
Η συντριπτική πλειοψηφία της ορθόδοξης εκκλησίας έχει υιοθετήσει ανά τους αιώνες το «με τέχνης και με επιστήμης» , ότι δηλ. η εκκλησία όχι απλώς δύναται, αλλά οφείλει να χρησιμοποιεί κάθε (νόμιμο) τρόπο, μέσο, τεχνολογικό επίτευγμα της εποχής, για την διάσωση του Ιερού Ευαγγελίου. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός μέσα στον χρόνο, παραμένει ο ίδιος, «ο αυτός εχτές και σήμερα και εις τους αιώνας», τα θεολογικά δόγματα αμετάβλητα, κατά τη θεία εντολή, να μην αγγίξουμε τίποτα, «ιώτα εν η μία κεραία»,από τον Θείο λόγο Του. Ο τρόπος όμως και τα μέσα διάδοσης του Ιερού Ευαγγελίου μεταβάλλονται συνεχώς! Ξένες γλώσσες, μεταφράσεις, επιστήμες «ότι παρά πάντων καλώς είρητε, ημών των χριστιανών εστί», συγγράμματα, τυπογραφεία, βιβλία, ραδιόφωνα, τηλεόραση, ηχητικά συστήματα, διαδίκτυο…




Γι αυτό το λόγο τα μεταδοτικά συστήματα ήχου, κατακλύζουν τους Ιερούς ναούς ακόμα και στα πιο απομακρυσμένα Μοναστήρια κι αποτελούν αναμφισβήτητα ένα χρήσιμο, αλλά κι αναγκαίο ποιμαντικό εργαλείο.
Εξίσου σημαντικά, για το ποιμαντικό έργο της εκκλησίας, είναι τα εξωτερικά μεγάφωνα, τα οποία συναντάμε στις περισσότερες ενοριακές εκκλησιές της νήσου! Στον Ιερό Ναό μας λειτουργούν για περισσότερο από είκοσι χρόνια !! Αποτελούν μια τοπική εκκλησιαστική παράδοση, αναπόσπαστο μέρος του Κυριακάτικου πρωινού των ενοριτών, συνυφασμένα άρρηκτα με την λειτουργική ζωή της ενορίας μας.
Χάρη σε αυτά, η Μητέρα εκκλησία απλώνει την ευλογία της και στέλνει το γλυκό, διαρκές κάλεσμα στα τέκνα της. Σε αυτά που με λαχτάρα, με γοργά βήματα βαδίζουν το δρόμο για τον οίκο του Θεού «ως επιποθεί έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων», σ’αυτά που ολιγώρησαν, σ’αυτά που δίστασαν ή ξεχάστηκαν σε μέριμνες βιωτικές. Εκείνοι, οι οποίοι επέλεξαν να διαθέσουν κάπως αλλιώς το χρόνο τους, ακούγοντας την ψαλμωδία, θα έρθουν να ανάψουν απλώς ένα κεράκι, ή θα κάνουν με ευλάβεια το σταυρό τους, τιμώντας έστω και έτσι την ημέρα.
Με χαρά η οποία πλησιάζει σχεδόν την αγωνιά, οι ασθενείς, οι ηλικιωμένοι, όσοι δεν μπορούν σωματικώς να παραβρεθούν στον Ιερό Ναό, ανοίγουν το παράθυρο τους και καθισμένοι εκεί δίπλα σιωπηλοί, αφουγκράζονται και μεταφέρονται έτσι πνευματικώς μέσα στον Ιερό Ναό, αναμοχλεύοντας ιερές μνήμες και βιώματα του παρελθόντος.
Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι ψυχές, οι οποίες, αν και καλοπροαίρετες, κάπου μπερδεύτηκαν και χάθηκαν προσωρινά, «εις χώραν μακράν». Μέσα στην σύγχυση και την παραζάλη τους, η εκκλησία ακούγεται ως άλλη «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», δείχνοντας το δρόμο της επιστροφής.
Όσον αφορά το αποτέλεσμα της πρακτικής εφαρμογής, όταν χρησιμοποιούμε τα εξωτερικά μεγάφωνα, έχουμε άνοδο του εκκλησιάσματος, στατιστικά πάνω από 50%. Έτσι η ενορία παραμένει ζωντανή και πολλά υποσχόμενη, σε πείσμα των καιρών.
Τα εξωτερικά μεγάφωνα κοντολογίς, αποτελούν ένα μεγάλο, δυνατό και αποτελεσματικό όπλο στο ποιμαντικό έργο της εκκλησιάς, στην οποία εφημερεύω, κάτι που δεν αρέσει, όπως είναι φυσικό, στον αντίδικο διάβολο.



Από τους πρώτους ιστορικούς χρόνους, ο άνθρωπος όταν πρόκειται να προσφέρει ένα δώρο στο Θεό, φροντίζει να είναι το πρώτο και το καλύτερο. Πολύ περισσότερο σήμερα εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, οι οποίοι λατρεύουμε τον μόνο αληθινό Θεό, σύμφωνα με την δύναμη μας πάντοτε. Ιεροί Ναοί οι οποίοι αποτελούν αρχιτεκτονικά ποιήματα, με ιδιαίτερη μέριμνα στη καλή ακουστική του χώρου, περίτεχνες αγιογραφίες, ξυλογραφίες, ξυλόγλυπτα, σκαλιστά μάρμαρα, κερί από καθαρό μελισσοκέρι (στο Ιερό οπωσδήποτε), εκλεκτό νάμα, εύοσμο θυμίαμα, πανέμορφα υφάσματα. Όλα αυτά προορίζονται, αφιερώνονται και χρησιμεύουν στον οίκο του Θεού. Δοξάζουν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομα Του και συνάδουν στον αγιασμό των αισθήσεων των πιστών.
Κάποτε, ενώ ο Κύριος έτρωγε με τους μαθητές Του, εισέβαλε αιφνιδιαστικά μια γυναίκα, η οποία έσπασε επάνω από την άχραντο κεφαλή του Δεσπότου Χριστού, ένα κεραμικό δοχείο γεμάτο από πανάκριβο μύρο «νάρδου πιστικής πολυτελούς» αρωματίζοντας έτσι όλο Του το σώμα, προετοιμασία για την Θεόσοφη ταφή Του. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, δήθεν αγανακτισμένος, διαμαρτυρήθηκε για αυτήν την «σπατάλη» και είπε ότι αυτό το μύρο θα μπορούσε να πωληθεί και τα χρήματα να δοθούν στους πτωχούς. Μαζί του συμφώνησαν κι οι άλλοι μαθητές και μάλωναν αυτή τη γυναίκα. Ο ίδιος ο Κύριος όμως τους σταμάτησε, επαίνεσε το έργο της και προέβλεψε υποσχόμενος ότι αυτή η γυναίκα και η πράξη της, θα μείνουν αλησμόνητες, όπου και αν κηρυχτεί το Ιερό Ευαγγέλιο. Ας το ακούσουν αυτό, επιτέλους, όλοι αυτοί οι οποίοι, ενώ νοιάζονται δήθεν για την εκκλησία, την μυκτηρίζουν για την λειτουργική της μεγαλοπρέπεια και δυστυχώς σε ποσοστό 99% είναι εκείνοι, οι οποίοι έχουν θέσει τον εαυτό τους συνειδητά εκτός εκκλησίας.
Άρα λοιπόν για τον Κύριο και την Εκκλησία Του, είναι ευλογημένο, να προσφέρουμε, ότι καλύτερο! Ακολουθώντας το προηγούμενο λογικό συμπέρασμα, θα αποτελούσε μεγάλη παραφωνία, αν το ηχητικό σύστημα, μέσα από το οποίο θα ακουστεί η βυζαντινή μας μουσική, οι ιερές ακολουθίες, το κήρυγμα, το Ιερό Ευαγγέλιο, δεν ήταν κάποιας καλής ποιότητος.
Όσον αφορά το ηχητικό σύστημα στον Ι. Ναό μας , ανακαινίστηκε το 2007, εδώ και τέσσερα χρόνια κι όχι δύο, όπως έχει αναφερθεί, κι όπως και το προηγούμενο είναι πολύ καλής ποιότητος. Διαθέτει όλα τα απαραίτητα εξαρτήματα, ενώ κανένα από αυτά δεν είναι προβληματικό, ούτε καν δευτέρας διαλογής. Προσφέρουμε στο ποίμνιο ήχο φυσικό, καθαρό, ευχάριστο, μελωδικό, ομοιόμορφα κατανεμημένο, μεγαλόπρεπο, σε λογική ένταση, η οποία ελέγχεται ψηφιακά. Ήχο χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Όποιος τεχνικός θέλει μπορεί να μας επισκεφτεί.
Σχετικά με το βίντεο, το οποίο δημοσιεύθηκε στο You-Tube, με τίτλο «Σκόπελος Παναγία Παπαμελετίου» από την κυρία Cot Diroul κάτοικο περιοχής Παναγίας, καταγγέλλω δημόσια ότι αυτό είναι χαλκευμένο (νοθευμένο). Είναι κατανοητό ότι αν και όταν έτριζαν τα μεγάφωνα, αυτό θα σήμαινε ότι έφθασαν οριακά στην μέγιστη απόδοσή τους (ισχύ τους). Αυτό όμως στην περίπτωσή μας είναι αδύνατον να συμβεί, διότι η μέγιστη ισχύς των εξωτερικών μεγαφώνων ξεπερνάει κατά (170) εκατόν εβδομήντα wat την μέγιστη ισχύ του τελικού ενισχυτή, την οποία ουδέποτε έχουμε πλησιάσει. Κάθε έλεγχος είναι ευπρόσδεκτος. Είναι πολύ εύκολο να πάρουμε μία βιντεοκάμερα, να αυξήσουμε στο τέρμα την ευαισθησία του μικροφώνου λήψεως και στην συνέχεια, στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, να επαυξήσουμε εκ δευτέρου την ένταση, ή ακόμη και να αλλοιώσουμε ποικιλοτρόπως τον ήχο. Λυπάμαι πάρα πολύ για τις μεθόδους στις οποίες καταφεύγουν κάποιοι, προκειμένου να συκοφαντήσουν την εκκλησία και τους λειτουργούς της και να παραπληροφορήσουν την κοινή γνώμη χωρίς να έχουν συγκεκριμένα στοιχεία. 
Όσον αφορά την ένταση του ήχου, δεν παραβιάζουμε κάποιον νόμο της Ελληνικής Πολιτείας, έχουμε μετρήσει με ειδικό ψηφιακό όργανο (ντεσιμπελόμετρο), δεν δημιουργούμε ηχορύπανση και είμαστε καθ΄όλα ΝΟΜΙΜΟΙ! Τα εξωτερικά μεγάφωνα τα ανοίγουμε κάθε Κυριακή, 9:00 π.μ. με 10:20 π.μ. στη Θεία λειτουργία. Όταν ακολουθεί μνημόσυνο τα κλείνουμε και αφήνουμε μόνο τα εσωτερικά. Τα ανοίγουμε επίσης στους Χαιρετισμούς, την Μεγάλη Εβδομάδα, στις παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, στην Ιερά πανήγυρη του ναού, στις δύο εορτές του κατηχητικού σχολείου, Χριστούγεννα και λήξεως εν’όψει καλοκαιριού. Δύο εορτές και όχι χίλιες, όπως έχει αναφερθεί.
 Ουδέποτε τα ανοίξαμε σε εξόδιες ακολουθίες, σε ώρες κοινής ησυχίας και ουδέποτε δημιουργήσαμε πρόβλημα στη γειτονιά, όπως βεβαιώνουν ενυπόγραφα όλοι οι ενορίτες, με πρώτους αυτούς, που μένουν γύρω από τον Ιερό Ναό (με ελάχιστες εξαιρέσεις)! Το σχετικό κείμενο προς υπογραφή εκφράζει μεταξύ άλλων, την αρέσκεια του ποιμνίου για τα εξωτερικά μεγάφωνα της εκκλησίας μας και την ολόψυχη και σύσσωμη βούλησή του, να παραμένουν ανοιχτά και στην συγκεκριμένη ένταση. Όπως αναφέρει χαριτολογώντας μία παλιά λαϊκή παροιμία «Φωνή λαού, οργή Θεού». 
Παρακαλούμε, λοιπόν, όσους από την γειτονιά ή την ενορία έχουν αντίθετη άποψη, να πράξουν το ανάλογο, με όνομα, επώνυμο, πατρώνυμο, ημερομηνία και καθαρή υπογραφή, η γνησιότητα της οποίας, όπως είναι φυσικό, θα ελεγθεί. Είναι πολύ εύκολο να στείλω ο ίδιος σε κάποια ηλεκτρονική διεύθυνση πάμπολλα μηνύματα με ψευδή στοιχεία ή με πλαστό όνομα, ή να γράψω για το συγκεκριμένο θέμα χωρίς να μένω στην γειτονιά ή την ενορία, βγάζοντας τα απωθημένα μου για την εκκλησία.
Κάποιος δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει το όνομα του πατέρα μου σε κάποιο μήνυμα, ότι δήθεν ενοχλείται κι αυτός. Είναι πραγματικά θλιβερό.

Πέρα και μακριά από αυτές τις αθλιότητες, είμαστε ευλογημένοι, που κατοικούμε στις Β. Σποράδες, γιατί εκτός από ένα φυσικό περιβάλλον απείρου κάλους, διαθέτουν και μία ορθόδοξη εκκλησιαστική Ιστορία, η οποία ξεκινάει από τον 4ο αιώνα (επί δεκαεπτά αιώνες έως σήμερα).Η ιστορία αυτού του τόπου, οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμά του είναι ζυμωμένα με την ορθοδοξία, το ίδιο και οι καρδιές των ανθρώπων οι οποίοι, παρά το αντιχριστιανικό φόντο της εποχής , συνεχίζουν να αγαπούν την εκκλησία και να το δείχνουν έμπρακτα και ζεστά. Όλα αυτά αποτελούν τη βαριά βιομηχανία του τόπου μας, γιατί είναι κοινό μυστικό ότι οικονομικά στηριζόμαστε, δυστυχώς αποκλειστικά, στον τουρισμό. Μεγάλο μέρος αυτού αποτελεί ο θρησκευτικός τουρισμός και ταπεινή μας γνώμη είναι ότι θα μπορούσε, να αποτελέσει ακόμη μεγαλύτερο.
Μέσα στη χώρα της Σκοπέλου υπάρχουν δεκάδες εκκλησιών. Την Κυριακή το πρωί με ποιόν τρόπο θα μάθουν οι τουρίστες ποιά εκκλησία λειτουργείται; Πώς θα την βρουν μέσα στα ομοιόμορφα σοκάκια, όταν πολλές φορές δυσκολεύονται να βρουν το δωμάτιο στο οποίο φιλοξενούνται; Με την βοήθεια του ήχου.
Οι πόρτες της εκκλησίας είναι ανοιχτές για όλον τον κόσμο, Έλληνες και αλλοδαπούς, χριστιανούς και μη χριστιανούς. Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι, μετά την Θεία λειτουργία, ευαρεστημένοι μας προσεγγίζουν για να ρωτήσουν κάτι στα ελληνικά ή στα αγγλικά.
Είναι φανερό ότι όλο αυτό το ποιμαντικό έργο, το τόσο ωφέλιμο για τον τουρισμό και το νησί, συντελείται χάρη στην χρήση των εξωτερικών μεγαφώνων, τα οποία με τόση μανία κάποιοι, ευτυχώς πολύ λίγοι, πολεμούν, μη βλέποντας ότι ενεργούν κάτω από προσωπικά, εγωπαθή, ιδιοτελή και μίζερα ελατήρια κι ότι με αυτόν τον τρόπο, μέσα από τις κοινωνικοοικονομικές σχέσεις, στρέφονται, έμμεσα, εναντίον του νησιού και του εαυτού τους. «Είμαστε εις το “εμείς” κι όχι εις το “εγώ”», όπως μας λέει ο στρατηγός Μακρυγιάννης.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους, για τους οποίους, οι περισσότερες εκκλησίες, χρησιμοποιούν τα εξωτερικά μεγάφωνα. Στον Ιερό ναό μας λειτουργούν για πάνω από είκοσι χρόνια! Η ανακαίνιση τους έγινε στο ελάχιστο δυνατό κόστος και όχι δαπανώντας υπέρογκα ποσά, όπως αναφέρθηκε αυθαίρετα και συκοφαντικά, χωρίς ίχνος στοιχείων. Εκ των πραγμάτων, αναγκάζομαι να αναφέρω, ότι η ηχητική μελέτη, η επιλογή των εξαρτημάτων, η παραγγελία, η σύνδεση, η συναρμολόγηση, η τοποθέτηση και η ρύθμιση έγιναν από εμάς, με πολύ κόπο, χρόνο αλλά και μεράκι, σε δεκάδες εργατοώρες. Η παραγγελία έγινε σταδιακά, για οικονομικούς λόγους, σε συγκεκριμένες σταθερές και μεγάλες αποθήκες εισαγωγής ηχητικών ειδών, σε τιμές χονδρικής και καλύφθηκε από δωρεές φιλότιμων ενοριτών. Πάντα σε αρμονική και δημοκρατική συνεργασία με το εκκλησιαστικό συμβούλιο.

Η θητεία του εκκλησιαστικού συμβουλίου είναι τριετείς κι έληξε στις 31-12-2010. Είναι σταθερή κι επαναλαμβανόμενη η συμβουλή της Ιεράς Μητροπόλεως Χαλκίδας, για συνεχή ανανέωση του εκκλησιαστικού συμβουλίου, για ποιμαντικούς λόγους. Πρέπει να δοθεί η ευκαιρία-αφορμή και σε άλλους πιστούς, μέσα από την προσφορά, να έρθουν λίγο πιό κοντά στην εκκλησία. Έτσι λοιπόν, δυο μέλη και όχι τρία όπως αναφέρθηκε, έγιναν αναπληρωματικοί και συνεχίζουν, να βοηθούν ουσιαστικά, στο έργο της εκκλησίας, αποδεικνύοντας μέσα από μια άριστη συνεργασία, την αγαθή εν Χριστώ σχέση τους με τον Ιερέα. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί ψευδή είδηση, είναι συκοφαντικό και ανυπόστατο.
Είναι γνωστό ότι τα περισσότερα απογεύματα της εβδομάδας σημάνουμε την καμπάνα της εκκλησίας για τον εσπερινό. Τότε όποιος ενορίτης θέλει κάτι να μας πει, να μας ρωτήσει, μπορεί πολύ εύκολα, να μας προσεγγίσει. Εντός του Ιερού Ναού με απόλυτη ηρεμία, σοβαρότητα και εχεμύθεια μπορούμε να κουβεντιάσουμε οτιδήποτε απασχολεί τους πιστούς. Κάτι τέτοιο ουδέποτε επεδίωξε, μέχρι σήμερα 12/4/2011, ο κ. Άκης Ψάρρης εκτός κι αν εννοεί διάλογο κάποια παράπονα που μου έκανε, όταν συναντηθήκαμε μια-δυό φορές στα σοκάκια. Επίσης, είναι γεγονός ότι έχουμε μάθει η συμπεριφορά μας και οι απαντήσεις μας να είναι κόσμιες και ευγενικές, ακόμη και στους πιό ενοχλητικούς ανθρώπους, οι οποίοι προσπαθούν να μας βλάψουν. Κι αυτό, γιατί σεβόμαστε τον εαυτό μας και το σχήμα της ιεροσύνης, την οποία βαστάζουμε.
Πολύ περισσότερο σεβόμαστε την λειτουργική και κηρυχτική αποστολή μας. Από την Ωραία Πύλη, ουδέποτε αναφερθήκαμε σε προσωπικό επίπεδο για κάποιον άνθρωπο. Την Κυριακή του Ασώτου Υιού και πριν το «Δι’ευχών», αναφερόμενος στην ομώνυμη παραβολή, κατέληξα ότι είναι σωτήρια για την ψυχή των νέων ανθρώπων η εργασία, ότι θα πρέπει οι γονείς να παροτρύνουν τα παιδιά τους, ιδιαίτερα τα παλληκάρια, προς αυτήν, διότι, αν τους τροφοδοτούν οικονομικώς για μεγάλο χρονικό διάστημα, τους ωθούν άθελά τους στην κακιά συνήθεια της απραξίας και της τεμπελιάς. Τώρα ,αν κάποιος έχει την αιτία, «έχει την μύγα και μυγιάζεται», όπως λέει ο λαός δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι.
Κατά την ταπεινή μας γνώμη, τέτοιες παρόμοιες εσωτερικές αιτίες υπάρχουν και σε μερικούς ανθρώπους, οι οποίοι δεν θέλουν καθόλου την εκκλησία.
Αποτελεί ένα σύγχρονο φαινόμενο, το οποίο συναντάμε περισσότερο στις πόλεις, αναφέρομαι γενικά και όχι σε κάποιες συγκεκριμένες περιπτώσεις, κάποιοι άνθρωποι, ευτυχώς πολλοί λίγοι, βαπτισμένοι χριστιανοί, να μην θέλουν όχι να κοινωνήσουν ή να προσευχηθούν, ή να παρευρεθούν ή έστω να ανάψουν ένα απλό κεράκι στην εκκλησία αλλά και μόνο το άκουσμα της θείας λειτουργίας να τους φαίνεται άθλιο, φάλτσο, να τους προκαλεί νευρικό κλονισμό και να αποτελεί μία ακόμη φασαρία όμοια με τη βοή της πόλης. Άραγε δεν τους φαίνεται περίεργο ότι μέσα σε τόσους ανθρώπους, μόνο αυτοί έχουν αυτή την άποψη; Η πίστη από μόνη της δεν λέει τίποτα. Τα δαιμόνια πιστεύουν στον Ιησού Χριστό, αλλά και μόνο στο άκουσμα του Αγίου ονόματός Του φρίττουν. Άλλο «πιστεύω»κι άλλο «είμαι ενεργό μέλος της εκκλησίας»

Κάποιες παλιές πληγές παρατημένες για χρόνια, ή και φρέσκες αιμορροούσες, εξοστρακίζονται στην άκρη του εγκεφάλου, στην περιοχή της λήθης ανεπιτυχώς, μιας και μέσα από το υποσυνείδητο, επανέρχονται και επηρεάζουν καταλυτικά την συμπεριφορά του ατόμου. Αυτό υποστηρίζουν οι Πατέρες της Ορθόδοξης εκκλησίας, αλλά και η σύγχρονη ψυχολογία. Η λύση είναι μία. Μετάνοια, επίσκεψη σε ορθόδοξο πνευματικό για γενική εξομολόγηση και προσπάθεια για να γίνουν πραγματικά μέλη της εκκλησίας.
Όσον αφορά το συναγερμό της εκκλησίας μας, είναι τοποθετημένος και εν χρήση από το 2005, από ειδικευμένο τεχνικό, γνωστής εταιρείας στο συγκεκριμένο χώρο, αποτελείται από εξαρτήματα κατάλληλα για μεγάλους εσωτερικούς χώρους, δεν χτυπάει δε χωρίς λόγο. Λειτουργεί χωρίς το παραμικρό πρόβλημα εδώ και έξι χρόνια, δεν τοποθετήθηκε τις τελευταίες μέρες, όπως αναφέρει ο κ. Ψάρρης και δεν είναι για αυτοκίνητο.
Μετά από όλα αυτά είναι φανερό ότι, ο προηγούμενος, ψάχνει να βρει με ποιόν τρόπο θα δημιουργήσει πρόβλημα. Η εξήγηση δόθηκε από την κυρία Ελένη Γιαννούλη. Από εδώ και στο εξής οφείλω να γίνω συγκεκριμένος. Η κυρία Ελένη Γιαννούλη είναι κόρη της Αικατερίνης Μαρλίτση και εγγονή της Θεοδοσίας Μαρλίτση του Γεωργίου, η τελευταία υποφέρει από χρόνια ασθένεια, παίρνει πολλά χάπια την ημέρα και αν μη τι άλλο, χρειάζεται καθαρό αέρα! Η κ. Ελένη Γιαννούλη από μικρό κορίτσι έμενε στο σπίτι της, το οποίο βρίσκεται πλάγια – απέναντι από το προαύλιο της εκκλησιάς μας και ακριβώς απέναντι από την κύρια είσοδο της πατρικής οικίας του κ. Άκη Ψαρρή. Πριν από δυο χρόνια αρραβωνιάστηκε και έκτοτε διαμένει στη Θεσσαλονίκη. Επισκέπτεται όμως συχνά την πατρική της οικία. Το γεγονός ότι δεν γνωρίζει το σπίτι της, ούτε το όνομα της, ο κ. Ψάρρης, αυτό πραγματικά με κάνει και ανησυχώ!

Σχετικά με την θέρμανση του κ. Άκη Ψαρρή κατά την ταπεινή μας γνώμη αποτελεί και την πέτρα του σκανδάλου «το γιατί όλα αυτά». Όλα ξεκίνησαν, όπως πολύ σωστά αναφέρει και ο ίδιος, πριν από δυο χρόνια όταν τοποθέτησε στο σπίτι του καλοριφέρ, το οποίο καίει πετρέλαιο. Τα καυσαέρια όμως διοχετεύονται «στο σοκάκι», με ένα φαρδύ σωλήνα, ο οποίος απέχει λιγότερο από ένα μέτρο, από το έδαφος κι είναι παράλληλος με αυτό. ( Υπάρχουν σχετικές φωτογραφίες ). Φανταστείτε λοιπόν να προσπαθεί κανείς να ανέβει τα ανηφορικά σκαλοπάτια και αντί για καθαρό αέρα να εισπνέει καυσαέριο σε μεγάλη περιεκτικότητα. Ή να είσαι ασθενής και να θέλεις να βγεις στην πόρτα του σπιτιού σου να πάρεις λίγο καθαρό αέρα, όπως η κ. Θεοδοσία Μαρλίτση ή να έρθεις από την Αθήνα για λίγους μήνες αναψυχής όπως ο κ. Κωνσταντίνος Λιθαδιώτης, ο οποίος τυγχάνει να είναι πατέρας μου, και μένει στο συγκεκριμένο σοκάκι απέναντι από την έξοδο των εν λόγω καυσαερίων.

Παρακαλέσαμε πολλές φορές τον ίδιο, τον πατέρα του, τη μητέρα του, να κάνουν κάτι γι’αυτό, το οποίο αποτελεί πολεοδομική παράβαση και πολύ απλά, να οδηγήσουν όπως οφείλουν βάσει του νόμου, τα καυσαέρια σε έναν εξωτερικό καπνοδόχο με κόστος, το οποίο δεν ξεπερνά τα 300 ευρώ, περίπου. Ύστερα από πολλές υποσχέσεις και αναβολές, άρχισαν να τους ενοχλούν οι υδρορροές του προαυλίου της εκκλησίας, τα φύλλα των δέντρων, τα σαπουνόνερα, όταν μια φορά το χρόνο πλένουμε τις μοκέτες, η αποχέτευση του μπάνιου, η οποία όπως έλεγαν, ευθύνεται για υγρασίες. Σε όλα αυτά εμείς ήμασταν ανεκτικοί κι ευπρόσδεκτοι σε κάθε έλεγχο και σταματήσαμε να αναφερόμαστε στο ζήτημα των καυσαερίων, όταν καταλάβαμε, ότι υπάρχουν κακές προθέσεις, επειδή δεν επιθυμούμε παρεξηγήσεις.
 Αφού, λοιπόν, δεν μπόρεσε να δημιουργήσει θέμα, για να επιβάλει αποσιώπηση της δικής του παράβασης, γιατί αυτός ήταν ο σκοπός, στράφηκε στα εξωτερικά μεγάφωνα της εκκλησιάς και εν κατακλείδι στον συναγερμό, νομίζοντας ότι έτσι θα μας κάνει να φοβηθούμε και να σιωπήσουμε. Τελικά όχι μόνο δεν κατάφερε να μας δημιουργήσει πρόβλημα, αλλά έκανε ο ίδιος τον εαυτό του αντικείμενο αρνητικότατων σχολίων σε όλη την Σκόπελο. Αφού λοιπόν κατάλαβαν ότι με αυτόν τον τρόπο δεν θα καταφέρουν τίποτα, έβαλαν τελικά κι εκείνον τον καπνοδόχο στις 28-03-2011.


Η προσβολή όμως, τα ψέματα, οι συκοφαντίες στο πρόσωπο του Ιερέως και του Ιερού Ναού, παραμένουν έως ότου δηλώσουν δημόσια, με τον ίδιο τρόπο, στη συγκεκριμένη ιστοσελίδα, ότι ζητούν συγγνώμη. Δεν μπορεί κανείς να παίζει με τους Ιερείς και το όνομα της Εκκλησίας. Εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για το καλό του ποιμνίου και της εκκλησίας.

«Μακάριοί έστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι πάν πονηρόν ρήμα καθ' υμών, ψευδόμενοι ένεκεν εμού».

«Ει ο Θεός μεθ’ ημών, ουδείς καθ’ ημών».

Συμπαρίσταται και συνυπογράφει όλο το εκκλησιαστικό συμβούλιο:

Απόστολος Πατσής, Μπαλαλάς Σπυρίδων, Ευλαλία Κάτσαρη, Ουρανία Μελαχρινάκη.



Ταπεινός Ευχέτης σας



π. Χρήστος Λιθαδιώτης