Κι ύστερα ήρθε η αγανάκτηση

Ήρθε όμως μετά από πολλά χρόνια ανοχής μου, μετά από επαναλαμβανόμενες «τετραετίες» οπού εγώ ο σημερινός αγανακτισμένος ήμουν ψηφοφόρος των εκλεγμένων, μετά από πολλές ημέρες, μήνες και έτη υπομονής μέχρι να «πιάσω κι εγώ την καλή» και να βγω από την δική μου προσωπική κρίση. Άνθρωπος της διπλανής πόρτας, βιοπαλαιστής, που ίσα ίσα κατάφερνα να βγάλω τα απαραίτητα προς το ζην αλλά ποτέ δεν άφησα την ελπίδα να σβήσει από την καρδιά μου. Ελπίδα που άλλοτε ήταν στηριγμένη σε ψεύτικα λόγια μεγάλα, άλλοτε σε λόγια «εμπιστοσύνης» που ποτέ δεν έγιναν πραγματικότητα.

Με θυμάμαι πριν χρόνια να διαμαρτύρομαι για τα ξένα πανεπιστήμια, χωρίς όμως να αγανακτώ για την κατάσταση των ελληνικών. Διαμαρτυρόμουν για την ιδιωτική εκπαίδευση αλλά πλήρωνα φροντιστήριο για να...
περάσω στο πανεπιστήμιο, και δεν αγανάκτησα ποτέ που τα παιδιά της πρώτης δημοτικού στην Ελλάδα κουβαλούν μια σάκα που ζυγίζει κατά μέσο όρο 8.5 κιλά ενώ σε ΟΛΕΣ τις υπόλοιπες χώρες τα παιδιά πάνε σχολείο μόνο με το κολατσιό τους. Διαμαρτυρόμουν για την ασυδοσία στο χώρο της δημόσιας υγείας αλλά το ξεχνούσα όταν γινόμουν γρανάζι που κινούσε το κτήνος του εθνικού συστήματος υγείας. Αγανακτούσα με τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά όταν έγινα κι εγώ δημόσιος υπάλληλος όλα άλλαξαν. Άλλοτε, προτίμησα να μείνω άνεργος έως τα τριανταπέντε μου περιμένοντας μια «καλή» και «μόνιμη» θέση  αντί να καταδεχθώ να γίνω πωλητής και σερβιτόρος, ανοίγοντας θέσεις εργασίας για πολιτικούς μετανάστες από άλλες χώρες. Κι αυτοί με τη σειρά τους προκάλεσαν αγανάκτηση σε άλλους έλληνες που ήθελαν μια τέτοια θέση εργασία και δεν μπορούν να τη βρουν καθώς και στους ήδη υπάρχοντες σερβιτόρους και πωλητές που πρέπει να συμβιβαστούν με τα μειωμένα μεροκάματα που δέχονται με χαμόγελο οι συνάδελφοί τους οικονομικοί μετανάστες. Αλλά ποτέ δεν αγανάκτησα με εκείνους που με παραμύθιασαν λέγοντάς μου στο σχολείο ότι το καλό πτυχίο οδηγεί σε καλή δουλειά. Δεν αγανάκτησες με εκείνους που δεν μου ψιθύρισαν στο αυτί ότι οι σπουδές γίνονται για την προσωπική μου καλλιέργεια που εκείνη με τη σειρά της θα φέρει την καλή δουλειά.

Έτσι λοιπόν, σαν ένα καζάνι που σιγόβραζε και τελικά ξεχείλισε, ένα πρωί του Μάη του 2011 όλοι μας ξαφνικά αγανακτήσαμε.  Ξυπνήσαμε, όπως έλεγαν και οι Ισπανοί. Ξυπνήσαμε από τον βαθύ ύπνο της υπομονής αλλά κυρίως από τον ύπνο της δικής μας ανοχής για όλα αυτά. Γκρεμίστηκαν ξαφνικά όλα. Όλα τα όνειρα βιοποριστικών «θέλω» που ήταν κτισμένα πάνω σε θεμέλια χρήματος, χωρίς την παραμικρή πνευματική αναζήτηση του σκοπού της ζωής άρχισαν να γκρεμίζονται. Η δύναμη του «εγώ» αρχίζει να εξασθενεί. Σίγουρα κάποιος, κάποτε μας είπε να βρούμε τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας. Σίγουρα κάποιος, κάποτε μας είπε να στηριζόμαστε μόνο σε αυτήν την δύναμη. Κι εμείς το κάναμε. Αφήσαμε τον Θεό στην άκρη κι αρχίσαμε να κτίζουμε το οικοδόμημα της ύπαρξής με σε ό,τι επιτύχαμε με τη δική μας δύναμη ή έστω σε ότι σχεδιάζαμε να πετύχουμε στο μέλλον. Και τώρα αυτό το μέλλον γίνεται αβέβαιο. Αρχίζουμε να χάνουμε τη δύναμη που νομίζαμε ότι είχαμε μέσα από την καθημερινή ευμάρεια, από την αγχωτική σύγκριση  με τον γείτονά μας προκειμένου να διαπιστώσουμε ποιος έχει αποκτήσει περισσότερα υλικά αγαθά. Και αγανακτούμε. Αγανακτούμε γιατί χάνουμε το μόνο που αγαπήσαμε πραγματικά στην ως τώρα ζωή μας. Χάνουμε τη δύναμη που μας έδινε το χρήμα. Αγανακτούμε και θέλουμε να πάρουν εκδίκηση. Γι’ αυτό θέλουμε να εξαφανίσουμε πρώτα τον Θεό και μετά ότι άλλο μας θυμίζει αυτήν την σάπια θεολογική κουλτούρα. Γιατί δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε, δεν μπορούμε με τίποτα να δεχθούμε τον Λόγο Tου μέσα στις τόσο σκληρές καρδιές μας. Ούτε ποτέ θυσιάσαμε την Κυριακή μας για να Τον ευχαριστήσουμε για ό,τι μας έδιδε. Εμείς βλέπουμε μόνο τα ακριβά άμφια, και μερικά καρκινώματα που αμαυρώνουν την αλήθεια. Και εθελοτυφλούμε,  γιατί μέσα μας ξέρουμε ότι σε όλες τις στράτες της κοινωνίες υπάρχουν σκοτεινές πλευρές, αλλά ποτέ δεν απορρίψαμε την ιατρική επειδή μερικοί ιατροί δεν φέρθηκαν ηθικά, δεν απορρίψαμε ποτέ την νομική επειδή μερικοί δικαστικοί βρέθηκαν διεφθαρμένοι. Με την Εκκλησία όμως δεν δείξαμε ανοχή. Κι έτσι αγνοούμε την αλήθεια και θέλουμε να  γυρίσουμε καινούρια σελίδα. Η μάλλον, να πετάξουμε εντελώς αυτό το άθλιο βιβλίο και να ανοίξουμε ένα νέο. Ένα βιβλίο που να «υπόσχεται» μια ζωή χωρίς Θεό και Ορθοδοξία. Γιατί για πολλούς η Ορθοδοξία είναι εχθρός. Είναι εχθρός γιατί σε όλες αυτές τις δυσκολίες έχει τις λύσεις. Τις ίδιες λύσεις που κράτησαν ζωντανό το έθνος μας τόσους αιώνες. Γιατί ο Ορθόδοξος γνωρίζει ότι δεν ζει μόνο για το τώρα.

Τέλος, θέλουμε μια νέα ζωή χωρίς όλους αυτούς που μας πούλησαν (;). Κι αν οι επόμενοι που θα έρθουν γίνουν σαν αυτούς που θέλουμε να διώξουμε; Γιατί στην καλύτερη περίπτωση θα διαβρωθούν κι εκείνοι μετά από λίγο ή στη χειρότερη θα είναι η νέα γενιά-εποχή του zeitgeist και της αναρχίας ως κίνημα που κρύβεται περίτεχνα πίσω από αυτήν την αυθόρμητη κατά τ’ άλλα αγανάκτηση.

π. Αβραάμ Σ. Αποστολίδης*

------------------

* Ο π. Αβραάμ Αποστολίδης, γεννήθηκε στην Αθήνα στις 12 Δεκεμβρίου 1975. Σπούδασε πληροφορική, ψυχολογία και θεολογία. Μέχρι το 2006 εργάσθηκε ως ψυχολόγος και καθηγητής πληροφορικής σε φροντιστήρια της Αθήνας.

Χειροτονήθηκε διάκονος τον Νοέμβριο του 2006 στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ηλιουπόλεως όπου ήταν και η ενορία του ως λαϊκός, και στη συνέχεια πρεσβύτερος στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής Αλοννήσου όπου και διακονεί.

Από τον Ιούνιο του 2009 μένει μόνιμα στην Αλόννησο μαζί με τη σύζυγό του πρεσβυτέρα Ευγενία.

www.inapa.gr