H «Θεσσαλία της Αλληλεγγύης και της Οικολογίας» για την ανεργία

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ

Η πρόβλεψη ότι η μνημονιακή πολιτική της λιτότητας θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε ολοένα αυξανόμενη ύφεση, ανεργία και φτώχεια, δυστυχώς επιβεβαιώνεται και από τα επίσημα στοιχεία.

Παρ’ όλο που κατά κανόνα η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία είναι αισθητά μικρότερη της πραγματικής, τα στοιχεία του ΟΑΕΔ και της ΕΛΣΤΑΤ για τη Θεσσαλία είναι τραγικά και απολύτως ενδεικτικά της απελπιστικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει και η θεσσαλική κοινωνία μετά από δύο χρόνια πιστής εφαρμογής του μνημονίου, το...
οποίο συνεχίζει να εφαρμόζει με ακόμα μεγαλύτερη κοινωνική αναλγησία η κυβερνητική τρόικα, παρά τις αντίθετες προεκλογικές υποσχέσεις ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.

Τη στιγμή που η ανεργία στην περιοχή που καλύπτει η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Θεσσαλίας – Στερεάς Ελλάδας ανήλθε τον Απρίλιο σε 23,1%, έναντι μόλις 16,1% πριν από ακριβώς ένα χρόνο (Έρευνα Εργατικού Δυναμικού της ΕΛΣΤΑΤ), τη στιγμή που μέσα στο πρώτο μισό του 2012 προστέθηκαν 2.600 νέοι άνεργοι στα μητρώα του ΟΑΕΔ Θεσσαλίας, ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό των ανέργων σε περίπου 60.000, τη στιγμή που η απόγνωση κυριεύει καθημερινά όλο και περισσότερους συμπολίτες μας που χάνουν τη δουλειά τους και αδυνατούν να ανταποκριθούν ακόμα και σε στοιχειώδεις ανάγκες τους, οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί «παζαρεύουν» τις νέες οριζόντιες περικοπές, τα νέα σκληρότερα μέτρα, που θα εντείνουν ακόμα περισσότερο αυτό το φαύλο κύκλο της σταδιακής εξαθλίωσης της ελληνικής κοινωνίας. Οι υποσχέσεις για δήθεν «επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου και για την προτεραιότητα στην πολυθρύλητη ανάπτυξη ξεχάστηκαν και το μόνο που κάνει η εγχώρια κυβερνητική τρόικα είναι να αναμένει εντολές για περαιτέρω μέτρα από την αντίστοιχη τρόικα των δανειστών.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση είναι ανάγκη τόσο η οργανωμένη τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση όσο και όλοι οι φορείς, αλλά και άτυπες συλλογικότητες των πολιτών να αναλάβουν πρωτοβουλία για την ανακούφιση των ανέργων από το καθημερινό πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν, για την ύψωση μίας ασπίδας αλληλεγγύης απέναντι στις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών, αλλά και για την διεκδίκηση μίας άλλης εναλλακτικής διεξόδου από την κρίση, με γνώμονα τις ανάγκες των πολλών.