Δεν είμαι πια μαύρο

Β' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός

«Καισάριος Δαπόντες» / A' Βραβείο

Ακάνθινα ποτάμια τα μάτια σου.

Δίπλα τους μια αρχαία βουή

-λυγμός από διαμάχη αστεριών-

γονατίζει σαστισμένη από τον θεϊκό νόστο.

Κάτι μεταμφιεσμένες συλλαβές

στηρίζουν μια πλεξίδα από σιτάρι.

Θυμίζουν ιερό υμέναιο.

Πύλινη μοίρα χυμένη σε κεριά

από καταιγίδα αγγέλων.

Ξετυλίγουν μαζί μου κρυψώνες και ανατολές.

Μια ζάλη γέννας με κυκλώνει.

Ο κύκνος βάφεται μπλε.

Τίποτα δεν έσβησε.

Την επόμενη ώρα μετακινούμαι

στο λόφο που εκχέει έρωτα

και πλένεται με πορφύρα ο εσπερινός.

Η απόσταση μεταξύ μας,

περγαμηνές ενός χρόνου

που ξεριζώνει φεγγίσματα

και αναχωρητές.

Οι σπόροι των νερών τρέφουν

την αντήχηση της άμμου.

Τα σώματά μου, με νυφικό

από του πόθου κοχύλι,

καρπίζουν στο άυλο,

επιστρέφουν στους αιώνιους

βολβούς τους,

ύστερα αναθρώσκουν

ανεμίζοντας μια μπλε φτερούγα

για καπέλο.

Δεν είμαι πια μαύρο.

Ούτε αρμύρα σε επιτύμβια στήλη.

Μαίρη Μαυρωνά