Σου αξίζει τάχα ο τίτλος "καλλιτέχνη";

Η ερώτηση που κάναμε στην ποιήτρια Μάρω Βουδούρογλου ήταν πεζή, απλοϊκή: Μπορεί κάποιος που αποκαλείται ποιητής να ασκεί βία στην οικογένεια του και να γράφει για την ισότητα των φύλων, είναι δυνατόν μια ποιήτρια να σκαρώνει στίχους για το περιβάλλον και τη φύση και στην καθημερινότητα να πράττει το αντίθετο... Είναι τελικά απαραίτητο η γραφή, η τέχνη να συμβαδίζει με τον τρόπο ζωής του "καλλιτέχνη" ή μήπως δεν χρειάζεται...

Η Μάρω μας απάντησε με τον δικό της τρόπο:

Χάρισμα και χρέος…

«Πιστεύω πως η κληρονομιά του κάθε Καλλιτέχνη και ιδιαίτερα του Ποιητή, αποτελείται κυρίως…

Από διπλάσιο χάρισμα, διπλάσιο χρέος και μία επιλογή.

Με το διπλάσιο χάρισμα, έχει...
περισσότερη ευκολία στο να εκφράζεται.

Με το διπλάσιο χρέος, χρωστάει διπλά, να γίνεται όλο και πιο καλύτερος ως άνθρωπος.

Ο δωρητής διπλασιάζει το χρέος, γιατί γνωρίζει, πως τις περισσότερες φορές, το χάρισμα με τα εγωιστικά του δώρα, (δόξα, αναγνώριση κλπ ) αποπροσανατολίζει τον καλλιτέχνη, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μη μπορεί να φτάσει τον ένα και μοναδικό στόχο του, που δεν είναι άλλος από το να γίνεται όλο και πιο καλύτερος άνθρωπος!

Η επιλογή όμως που κληρονομεί ο καλλιτέχνης, μαζί με το διπλάσιο χάρισμα και το διπλάσιο χρέος, είναι μια.

Ή χρεωμένος ή ελεύθερος!»