Eίναι πια καιρός όλο το είναι σου να ανατρέψεις

Άνθρωποι ή άβουλοι κλώνοι;

Διαστροφή, αποστροφή κι αναλγησία,

βασιλειό μας η μιζέρια κι η υποκρισία.

Διαταγές, υποταγές, φοβέρα,

ατέλειωτη κι άσκοπη η κάθε μέρα.

Θέλουν η ζωή μας να τελειώνει, να μικρύνει

οι φόβοι έρχονται από μακριά σαν σμήνη,

εμείς απαίδευτοι τους μετατρέπουμε σε ερινύες,

διαλέγουμε να 'μαστε άμαχες λείες.

Κάθε μυαλό βραχυκυκλώνει,

δεν είμαστε άνθρωποι είμαστε άβουλοι κλώνοι.

Η λευτεριά υφίσταται μόνο ως λέξη,

τα δεσμά μάς προκαλούνε έλξη.

Πολιτικοί, τράπεζες, μεγαλοαφεντικά

μας κατευθύνουν μεθοδικά,

μας στριμώχνουνε στης...
απελπισίας τον τοίχο

μα άκου από μακριά της εξέγερσης τον ήχο.

Σήκωσε το κεφάλι, σφίξε τη γροθιά,

ύψωσε το ανάστημα, άκου την καρδιά.

Τα όπλα είναι στο μυαλό σου,

βρες τη δύναμη, θυμήσου το όνειρό σου.

Στο φόβο, στο φθόνο, στο δόλο εναντιώσου

αλληλεγγύη στο παιδί, στον άνθρωπο, στο διπλανό σου,

αυτό επιτάσσουν οι καιροί μας

να βγει στην επιφάνεια η ανθρώπινη υπόστασή μας,

κι αυτό τρέμουν οι εξουσιαστές

να γκρεμίζουμε τις φυλακές,

να πετάμε όλοι μαζί ελεύθερα πουλιά,

να μην μπορούν να μας χωρέσουν σε κλουβιά.

Χέρι - χέρι, ισότιμα να προχωράμε

κι όταν ακούς από κάποιον "φοβάμαι"

ν' απαντάς "είσαι άνθρωπος πρέπει να παλέψεις,

είναι πια καιρός όλο το είναι σου να ανατρέψεις".

Ανέμη