Ελπίδα!

Ένα ποίημα που γράφτηκε σαν σχόλιο
στην ανάρτηση με τίτλο "Αλήθεια" (κλικ)

Μες στο καταμεσήμερο
σκοτείνιασε ο ήλιος
κι έφερε άγριους καιρούς
σ' ήρεμη γειτονιά

Μονάχα εγώ κληρώθηκα
τ' άδικο να παλέψω
με αλυσοδεμένα
σταυραετού φτερά.

Ποιά είν' αυτά τα ξωτικά
που θέλουν τη ψυχή μου;
Λες οι ευχές τόσων ψυχών
να γίνουν φυλαχτά;

Στερνή φορά που έψαχνα
θεριά για να παλέψω
ήταν με γέλια παιδικά
και ξύλινα σπαθιά.

Μα περπατώ σαν ποιητής
στον κόσμο αυτόν ανάποδα
κι όταν ο ήλιος μου χαθεί
τον βρίσκω στο βυθό.

Τον ουρανό λέω θάλασσα
τη γη ουράνιο θόλο
στο χώμα όταν ξαπλώνω
μαθαίνω να πετώ.

Μάρω