Ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Μαγνησίας για την 40η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία: 40 Χρόνια Μετά, Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα 

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, υπήρξε η κορυφαία στιγμή Αντίστασης απέναντι στην επτάχρονη δικτατορία. Εκείνες τις ημέρες του Νοεμβρίου του 1973, η φωνή του λαού και της νεολαίας για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια, έσπασε το καθεστώς φόβου, το κλίμα ηττοπάθειας και τους μηχανισμούς πολιτικού ελέγχου που είχε επιβάλλει η χούντα. Χιλιάδες νέοι άνθρωποι, φοιτητές και εργαζόμενοι, εκφράζοντας το δημοκρατικό αίσθημα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού,  αψήφησαν την αστυνομική βία, τις ερπύστριες των τεθωρακισμένων και τις σφαίρες των παρακρατικών. Η αιματηρή καταστολή της εξέγερσης άνοιξε τον δρόμο για την κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος.

Οι συμβολισμοί του Πολυτεχνείου δεν άρεσαν ποτέ στην εξουσία η οποία προτιμά τον λαό βυθισμένο στην παραίτηση και την απάθεια και μια νεολαία που κάθεται φρόνιμα βουλιάζοντας στην μοιρολατρία και την απαισιοδοξία. Όμως αυτή την...

εξέγερση δεν κατάφεραν να την εξαλείψουν από την συλλογική μνήμη, ούτε να την περιορίσουν σε «κάδρο» μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου. Σαράντα χρόνια μετά το 1973, το Πολυτεχνείο, συγκινεί και κινητοποιεί, εκπέμπει ακόμα ολοζώντανο του μήνυμα του: Η υποταγή και η απάθεια είναι ήττα. Ο κόσμος αλλάζει με αγώνες.

Ο αγώνας του Σήμερα: Να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από τα δεσμά του Μνημονίου

Η εικόνα που παρουσιάζει η ελληνική κοινωνία σήμερα, είναι μια εικόνα ανθρωπιστικής καταστροφής, πρωτοφανής για χώρα που δεν βρίσκεται σε πόλεμο. Αποτέλεσμα του ίδιου του Μνημονίου και της εξαναγκαστικής καταστροφικής λιτότητας, που επιβλήθηκε στην χώρα μας, για λόγους «παραδειγματισμού» και με την συναίνεση των κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά. Το χειρότερο είναι ότι όσο η πολιτική των Μνημονίων αποτυγχάνει, τόσο η τρόικα και η κυβέρνηση, για να καλύψουν την αποτυχία, υιοθετούν ακόμα σκληρότερα μέτρα.  

Η κατάσταση αυτή, δημιουργεί ευθέως και πρόβλημα δημοκρατίας. Οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί υποβαθμίζονται. Τα κατοχυρωμένα δημοκρατικά δικαιώματα αμφισβητούνται πλέον ανοιχτά. Όσοι διαφωνούν με το Μνημόνιο και υιοθετούν μορφές κοινωνικής διαμαρτυρίας, συκοφαντούνται και διώκονται ως εχθροί της κοινωνικής ειρήνης. Σήμερα η κυβέρνηση των Μνημονίων φλερτάρει πλέον ανοιχτά με την ακροδεξιά ιδεολογία, ελπίζοντας ότι θα καταφέρει έτσι να υψώσει ανάχωμα στην Αριστερά. Η ξενοφοβία, ο κοινωνικός συντηρητισμός, η εμφυλιοπολεμική ρητορική αποτελούν πλέον επίσημη ιδεολογία της Δεξιάς του Σαμαρά, πίσω από την οποία σύρεται το διαλυμένο από τα σκάνδαλα και την πολιτική αναξιοπιστία ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. 

Η απάντηση στην βαθειά οικονομική πολιτική και κοινωνική κρίση βρίσκεται στο σημερινό νόημα του Πολυτεχνείου. Ο κόσμος αλλάζει με αγώνες. Η έξοδος από την κρίση  είναι ρεαλιστική και εφικτή μόνο αν στο προσκήνιο βρίσκεται ένα μαζικό, δυναμικό και πολύμορφο κίνημα κοινωνικών αντιστάσεων. Ένα κίνημα που θα συσπειρώσει την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία παντού: στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και την περιφέρεια, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. 

Ανάγλυφη της κρισιμότητας των στιγμών είναι η εικόνα που διαμορφώθηκε τις τελευταίες ημέρες. Η παράνομη εισβολή και οι χειροπέδες στην πύλη της ΕΡΤ. Η εκ νέου και δωρεάν παραχώρηση στους μεγαλοκαναλάρχες των ψηφιακών συχνοτήτων. Οι νέες απολύσεις, οι νέοι φόροι και οι κατασχέσεις που προετοιμάζουν μαζί με τα στελέχη της τρόικας που επανήλθαν στην πιο ιταμή, αλαζονική και επιθετική παρουσία τους στην Ελλάδα, ως σύγχρονος Μολώχ που απαιτεί συνεχώς νέες θυσίες.

Και από την άλλη πλευρά, η απάντηση της κοινωνίας, ο ηρωικός και ελπιδοφόρος αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ, των καθαριστριών, των κατοίκων της Χαλκιδικής, των πανεπιστημίων. Η πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ που κατέδειξε πόσο ο βασιλιάς είναι γυμνός, που εμφάνισε ακόμη πιο αδύναμη, πιο φοβισμένη και εκτεθειμένη μπροστά στην οργή της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου.

Σαράντα χρόνια μετά από το 1973, το Πολυτεχνείο είναι εδώ για να μας υπενθυμίζει το νόημά του και να εμπνέει τους αγώνες του σήμερα: Για την οριστική απελευθέρωση της χώρας από την θηλιά των Μνημονίων. Για την υπεράσπιση της κοινωνικής συνοχής και την προστασία των πιο αδύναμων. Για έναν εναλλακτικό δρόμο ανάπτυξης, προς όφελος της κοινωνίας και όχι του κεφαλαίου . 

Κάνουμε τα Μνημόνια Παρελθόν – Ανοίγουμε το δρόμο στην Ελπίδα
Ήρθε η ώρα της ανατροπής

Ο ΣΥΡΙΖΑ Μαγνησίας συμμετέχει και καλεί στην συγκέντρωση στην Πλατεία Ελευθερίας, την Κυριακή 17 Νοέμβρη στις 5 το απόγευμα

O Αλέξ. Μεϊκόπουλος

Με αφορμή την επέτειο για τα 40 χρόνια από την Εξέγερση του Πολυτεχνείου ο βουλευτής Μαγνησίας του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξανδρος Μεϊκόπουλος έκανε την παρακάτω δήλωση:

«40 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τα συνθήματα και τα προτάγματα της νεολαίας και του ελληνικού λαού είναι επίκαιρα όσο ποτέ.

Ψωμί: Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται στα πρόθυρα της ανθρωπιστικής κρίσης. Το 1,5 εκατομμύριο ανέργων, με πάνω από 60% άνεργους νεολαίους, η ισοπέδωση ακόμη και στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, οι ουρές στα συσσίτια και οι μαθητές που λιποθυμούν στα σχολεία, αφού δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν ούτε ένα κουλούρι, οι φοιτητές που πέθαναν στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν από ένα μαγκάλι, είναι ικανές εικόνες για να περιγράψουν τις δραματικές επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών.

Παιδεία: Από τους τομείς του πάλαι ποτέ κοινωνικού κράτους που έχουν χτυπηθεί περισσότερο. Η τρόικα διέταξε περικοπές και ιδιωτικοποίηση και οι μνημονιακοί υπουργοί υλοποιούν οδηγώντας στην απόλυση χιλιάδες εκπαιδευτικούς, στο κλείσιμο εκατοντάδων σχολείων, σε τμήματα 30 μαθητών, σε αποψίλωση των ανώτερων και ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, από πόρους και προσωπικό, οδηγώντας σε μια Παιδεία που ούτε Δημόσια θα είναι ούτε Δωρεάν.

Ελευθερία: Τα μνημόνια πέρα από την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που έφεραν, επέβαλαν αφενός ένα καθεστώς ανελευθερίας, αφετέρου όλο και λιγότερη δημοκρατία. Η χώρα μετατρέπεται ουσιαστικά σε οικονομική αποικία, μπαίνοντας σε ένα καθεστώς επιτροπείας, με απεσταλμένους της τρόικα να καθορίζουν την πολιτική και οικονομική ζωή της χώρας. Για να μπορέσει να εφαρμόσει η κυβέρνηση όλες τις παραπάνω πολιτικές χρησιμοποιεί σαν βασικά της εργαλεία τον κρατικό αυταρχισμό, τον κοινωνικό αυτοματισμό και ανιστόρητες λογικές όπως η θεωρία των δυο άκρων.

Το σύνθημα «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» πέρα από επίκαιρο είναι και ζωντανό. Όπως και η συλλογική μνήμη. Ο ελληνικός λαός όχι μόνο δεν έχει ξεχάσει την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά έχει ακόμη στα χείλη του τα συνθήματά του και αγωνίζεται για μια νέα, πραγματική, δημοκρατική και λαϊκή μεταπολίτευση. Μια νέα Ελλάδα χωρίς τρόικες, μνημόνια, απαλλαγμένη από την επιτροπεία των δανειστών-τοκογλύφων. Μια νέα Ελλάδα με Δημοκρατία, Ελευθερία, Ανεξαρτησία, Κοινωνική Δικαιοσύνη και Προκοπή.

Βασική προϋπόθεση για να ανοίξουν αυτοί οι νέοι δρόμοι είναι να απαλλαγούμε από το μνημονιακό καθεστώς και από όλο το πολιτικό προσωπικό που το υπηρετεί.
Να οργανώσουμε το δικό μας Πολυτεχνείο».

Ο Κώστας Πουλάκης

Ενόψει της 40ης επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου κατά της χούντας, τον Νοέμβρη του 1973, ο Κώστας Πουλάκης, επικεφαλής της περιφερειακής παράταξης και μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε τα εξής:

Σήμερα, 40 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι αγώνες, το αίμα των νέων και όλου του λαού που ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στα τανκς της χούντας, δεν επιτρέπεται να μένουν αδικαίωτα.

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, η νεολαία μας και όλος ο λαός μας ζει μια εφιαλτική πραγματικότητα, δημιούργημα εκείνων που καπηλεύτηκαν τη Μεταπολίτευση και έστησαν ένα διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας μεταξύ του παλιού δικομματισμού και των διαπλεκόμενων ΜΜΕ και μεγάλων οικονομικών συμφερόντων.

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, μέσα στη μαύρη σκιά των μνημονίων, μέσα στο «γύψο» που όλο και πιο βαθιά μας σπρώχνει η συγκυβέρνηση και η τρόικα, η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να φωνάζει για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, για Εθνική Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία, για Δημοκρατία.

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, η φλόγα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου συνεχίζει να φωτίζει κάθε άκρη της χώρας, από την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων στα Πανεπιστήμια μέχρι την ελεύθερη και ανοιχτή στην κοινωνία ΕΡΤ, από τις Σκουριές της Χαλκιδικής μέχρι τους χιλιάδες εργαζόμενους που αντιστέκονται στις απολύσεις και στην εξαθλίωσή τους, από τις γειτονιές που παλεύουν καθημερινά με την αλληλεγγύη τους απέναντι στο ναζισμό μέχρι τις στρατιές των ανέργων που επιμένουν ότι : «Εγώ θα μείνω».

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, μπορούμε και πρέπει να νικήσουμε. Μπορούμε και πρέπει να δημιουργήσουμε ένα ευρύ ορμητικό δημοκρατικό μέτωπο ανατροπής του μνημονιακού εφιάλτη και οικοδόμησης μιας κοινωνίας ισότητας, δικαιοσύνης και δημοκρατίας, υψώνοντας κι εμείς το ανάστημά μας, όχι πια απέναντι στις ερπύστριες του τανκ, αλλά στον μνημονιακό ολετήρα που ισοπεδώνει το μέλλον της χώρας μας. Μπορούμε και πρέπει να εμπιστευτούμε τη δύναμή μας, να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, με την ανιδιοτέλεια και τη συλλογική αγωνιστική δράση που μας δίδαξε το Πολυτεχνείο.

Σήμερα, 40 χρόνια μετά, η μαζική συμμετοχή μας στα ενωτικά και ειρηνικά συλλαλητήρια σε κάθε πόλη, ας γίνει η αρχή, ας γίνει το σημάδι ότι «καιρός να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση».