Στα σπίτια τα παλιά…

Στα σπίτια τα παλιά που μεγαλώσαμε

στις κάμαρες που μύριζαν ασβέστη

κάντρα παλιά στους τοίχους εκρεμόντουσαν,

κάντρα όπου δεν άλλαζαν ποτέ, ποτέ τους θέση.

Κι ήταν οι τόποι και τα πρόσωπα ασάλευτα

όσο κρατούσε δυνατό το φως, τη μέρα,

μα ζωντανεύαν απ’ τη φλόγα της γκαζόλαμπας

που ‘πεφτε πάνω τους σαν έρχονταν η εσπέρα.

Στα σπίτια τα παλιά που μεγαλώσαμε,

αχούν ακόμα του απόδειπνου οι κουβέντες,

μορφές και τόποι μεσ’ στα κάντρα ζωντανεύουνε

κι ας είναι από την υγρασία φαγωμένες.

Κι όσο το αίμα μας ζεστό θα ρέει στις φλέβες μας

να πίνουν θα ΄ρχονται απ’ τη γούρνα της καρδιάς μας

μορφές κι αγάπες που στοιχειώσανε

τα σπίτια τα παλιά, και τα όνειρά μας.

Βαγγέλης Κοσμάς