Πόσο κορόιδα -ή και βολεψάκηδες, κατά περίπτωση- μπορούμε να γίνουμε εμείς οι τυχεροί νησιώτες...

Μπορώ νομίζω να καταθέσω ένα παράπονο - παρατήρηση - διαμαρτυρία (όπως θέλει ο καθένας ας το βαφτίσει, δεν έχει καμιά σημασία). Για μένα κυρίως παράπονο είναι. Νιώθω απίστευτα τυχερή -σε σχέση με πολλούς άλλους Έλληνες των πόλεων με τα δικά μου εισοδήματα- που ζω σ' ένα γαλαζοπράσινο παράδεισο και μπορώ να χαίρομαι τζάμπα για ολόκληρο καλοκαίρι όσα άλλοι ξοδεύουν και δανείζονται ακόμα για να χαρούν για λίγες μερούλες της άδειάς τους. Αλλιώς, όνειρο μακρινό κι απαγορευμένο θα ήταν τέτοια θάλασσα και για μένα όπως και για πολλούς άλλους. 

Όμως, θλίβομαι και θυμώνω όταν βλέπω πόσο κορόιδα -ή και βολεψάκηδες, κατά περίπτωση- μπορούμε να γίνουμε εμείς οι τυχεροί νησιώτες μπροστά σε κάτι ουρανοκατέβατους καταφερτζήδες, που ήρθαν από τα κατσικοχώρια τους να στήσουν επιχείρηση εδώ. Δε μπορώ να βλέπω μια από τις ωραιότερες παραλίες του νησιού να γίνεται λασπότοπος μετά από μια απλή βροχούλα. Επειδή απλούστατα οι καρχαρίες που νέμονται όλη την από πάνω περιοχή, με ισχυρούς φίλους και επιδέξια οπίσθια κατάλληλα για μεταξωτά εσώρουχα, ξεχέρσωσαν ολόκληρο δάσος για να στήσουν τα τσαντήρια τους, με αποτέλεσμα το χώμα να ρέει πια ασυγκράτητο. Και βγαίνουν και σωτήρες του νησιού και του τουρισμού. Ε, αφού βρήκαν τέτοια ανεπανάληπτα κορόιδα σαν εμάς, καλά να μας κάνουν.

Δε δημοσιεύω φωτογραφίες. Δε μ' αρέσει ο εύκολος εντυπωσιασμός που μόνο κακό κάνει. Από τον τουρισμό δυστυχώς εξαρτούνται άμεσα ή έμμεσα όλοι. Αλλά όπως χαίρομαι πραγματικά τους καλούς επαγγελματίες, που σέβονται τη φυσική ομορφιά και δίνουν μαθήματα πολιτισμού και ευγένειας, με τον ίδιο τρόπο θυμώνω και πεισμώνω με τους καρχαρίες. Και νομίζω δεν είμαι η μόνη.

Αυτά κι ευχαριστώ...

Παρασκευή Κουτούμπα

Σκιάθος