Το μήνυμα του Πολυτεχνείου σήμερα...

Γράφει η
Λένα Κουτούμπα
Νηπιαγωγός

41 χρόνια έχουν περάσει κι όμως το μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ!Είναι επίκαιρο από τη στιγμή που η χώρα μας είναι δέσμια στις αλυσίδες των μνημονίων. Από τη στιγμή που οι εργαζόμενοι είναι καταδικασμένοι να ζουν στη φτώχεια και την εξαθλίωση. 

Ας θυμηθούμε τον όρκο των φοιτητών που πήραν μέρος στην εξέγερση του Πολυτεχνείου:

«Εμείς οι Φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στο όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, του Πανεπιστημιακού ασύλου, της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων. Ορκιζόμαστε αλληλεγγύη σε όλον  το φοιτητικό κόσμο της Ελλάδας που βασανίζεται. Η βία και η τρομοκρατία δεν θα περάσουν. Ζήτω ο αδούλωτος φοιτητικός κόσμος της Ελλάδας!»

Και απαντώντας σ όλους αυτούς που προσπαθούν να αμαυρώσουν τον αγώνα του Πολυτεχνείου θα πούμε ότι: 

Όπως και στον αγώνα του '40 ο φόρος τιμής ανήκει στους αγωνιστές κι όχι στους δοσίλογους, έτσι και τώρα ο φόρος τιμής ανήκει σ όλους αυτούς που βασανίστηκαν ανελέητα στο κολαστήριο της ΕΑΤ/ΕΣΑ.  Σ' όλους τους αγωνιστές που δεν εξαργύρωσαν απολύτως τίποτα. Κανένα βουλευτιλίκι! Που σεμνά και...

ταπεινά έπραξαν ό τι έπραξαν γιατί ένιωθαν ότι ήταν καθήκον και υποχρέωσή τους. Το Πολυτεχνείο δεν τροφοδοτεί έναν επιφανειακό συναισθηματισμό για την εποχή εκείνη. Λέει ξεκάθαρα το μήνυμά του. Και το μήνυμά του είναι να ξεσηκώνεσαι και να αντιστέκεσαι σ αυτούς που ρημάζουν τη ζωή σου. Αν στις 17 Νοέμβρη του 1973 πρώτο κόμμα ήταν η αποχή δεν θα είχαμε Πολυτεχνείο.

Ο καλύτερος λοιπόν φόρος τιμής και πόσο περισσότερο για τον Εκπαιδευτικό κόσμο, είναι η συνέχιση του αγώνα! Σήμερα που πάνω από τα κεφάλια όλων επικρέμεται η απειλή της διαθεσιμότητας και της απόλυσης. Η επιστολή της ΔΟΕ και της ΟΛΜΕ είναι βέβαια ξεκάθαρη. Απεργία - αποχή από την αξιολόγηση. Να μη συμμετάσχουμε σε καμία διαδικασία με την οποία υλοποιείται το νομοθετικό της πλαίσιο. Μας καλούν να οργανώσουμε την αντίστασή μας και να μην μετατραπούμε οι διευθυντές σε αξιολογητές. 

Τι γίνεται όμως στην πράξη; Είμαστε συσπειρωμένοι; Είμαστε μία γροθιά  Έχουμε κοινή γραμμή  Ξέρουμε πολύ καλά πως όχι! Και μάλιστα όταν πολύ καιρό πριν υπήρξαν Σχολικές μονάδες που εθελοντικά συμμετείχαν στην αξιολόγηση! Αν ο αγώνας ήταν κοινός, αν όντως ήμασταν συσπειρωμένοι και το νομοθετικό πλαίσιο θα είχε μπει στον "καταψύκτη" αλλά και συνάδελφοί μας δεν θα αναγκαζόταν να παραιτηθούν! Γιατί ναι και στην εποχή μας υπάρχουν αγωνιστές... Υπάρχουν αυτοί που βάζουν τις αρχές τους πάνω από το ατομικό συμφέρον! Πρόσφατο παράδειγμα ο Σχολικός Σύμβουλος της 3ης Εκπαιδευτικής Περιφέρειας Θεσπρωτίας που παραιτήθηκε γιατί αδυνατούσε να εφαρμόσει την αξιολόγηση. Κι αυτό γιατί πιστεύει ότι θα ανατρέψει τις σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ Σχολικών Συμβούλων και Εκπαιδευτικών και θα κατηγοριοποιεί Σχολεία. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η συγκεκριμένη αξιολόγηση μόνο το Εκπαιδευτικό έργο δεν αξιολογεί. Τι πιο εύκολο να συμπληρώσεις τη φόρμα στο παρατηρητήριο! Δεν είναι όμως αυτό το ζητούμενο και το ξέρουμε καλά! Εξάλλου ας είμαστε σίγουροι: Αν δεν μοιραστούμε τον αγώνα θα μοιραστούμε οσονούπω την ήττα!

Πέρα απ' το φόρο τιμής λοιπόν στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, αξίζει κι ένας φόρος τιμής στους σημερινούς αγωνιστές που έδωσαν το πιο φωτεινό παράδειγμα σ όλους μας!

Ας τελειώσουμε με λίγους στίχους του Γιάννη Ρίτσου:

Το αγόρι και η πόρτα

Εκεί που έπεσε 

είναι μια κόκκινη λίμνη,

ένα κόκκινο δέντρο,

ένα κόκκινο πουλί.

Σηκώθηκε όρθια

η πεσμένη καγκελόπορτα

χιλιάδες άλογα.

Λαός καβαλίκεψε.

Κομνηνέ!-φωνάξαμε..