Ουσιαστικός αγώνας ή αγώνας για τα μάτια του κόσμου;

Γράφει η

Λένα Κουτούμπα

Νηπιαγωγός

στο 3ο νηπιαγωγείο Σκιάθου

Δεν μπορώ να μη θέσω κάποια ερωτήματα απευθυνόμενη στον κάθε αιρετό που μας εκπροσωπεί στα περιφερειακά συμβούλια και που εκπροσωπεί τις παρατάξεις της συγκυβέρνησης.

Ο Σύλλογος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας καταγγέλλει την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης στον ευαίσθητο χώρο  της ειδικής αγωγής. Κι αυτό γιατί χιλιάδες παιδιά βρίσκονται έξω από τους χώρους ειδικής αγωγής αβοήθητα. Αναφέρει ότι το υπουργείο αντιμετωπίζει τα παιδιά με ειδικές ανάγκες ως λογιστικές μονάδες κι ότι εξυπηρετεί μόνο τη λογική των μνημονιακών δεσμεύσεων προχωρώντας στη γενίκευση της πρακτικής της "μισής παράλληλης στήριξης". Ο Σύλλογος λοιπόν καταγγέλλει αυτήν την πρακτική και καλεί τη Δ.Ο.Ε να παρέμβει σ' αυτές τις απαράδεκτες μεθοδεύσεις.

Ερωτώ: όλοι αυτοί που τώρα μας εκπροσωπούν και που εκπροσώπησαν τους κυβερνώντες γιατί στήριξαν τη συνδιοίκηση;

Δεν γνώριζαν δηλαδή ότι ο μηχανισμός είναι σάπιος; Γιατί λοιπόν...

έγιναν όργανα διαχείρισης της κυβερνητικής πολιτικής;

Δεν γνώριζαν δηλαδή ότι το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της κυβέρνησης είναι η διοικητική τρομοκρατία; Αυτό δε βιώνουμε οι Εκπαιδευτικοί; 

Γιατί λοιπόν εμείς να εκπροσωπούμαστε από υποταγμένους συνδικαλιστές των παρατάξεων της συγκυβέρνησης;

Δεν χρειαζόμαστε αγώνες για τα μάτια του κόσμου, γιατί μόνο έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω τους αγώνες αυτούς. Γιατί όταν εκπροσωπείς μια παράταξη, σημαίνει ότι αποδέχεσαι και την πολιτική της!

Κι εμείς τι θα κάνουμε; Θα συνειδητοποιήσουμε ότι μόνο μια οργανωμένη πάλη μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω;

Θα προχωρήσουμε ενωμένοι ενάντια σ' αυτήν τη συντεχνιακή πολιτική;

Αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς...

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ