50 ασπρόμαυρες φωτογραφίες με θέμα τα «Αιγαιοπελαγίτικα Καΐκια, 1954-64»

ΓΚΑΛΕΡΙ CITRONNE – ΠΟΡΟΣ

Έκθεση Φωρογραφίας

23 Απριλίου – 29 Μαΐου, 2016


Εγκαίνια: Σάββατο, 23 Απριλίου, 8 μ.μ.

Βόρειες Σποράδες, στην πλώρη

Στην έκθεση του γνωστού Αμερικανού φωτογράφου Robert McCabe στην γκαλερί Citronne, παρουσιάζονται 50 ασπρόμαυρες φωτογραφίες με θέμα τα «Αιγαιοπελαγίτικα Καΐκια, 1954-64». Με κέντρο την θάλασσα, οι φωτογραφίες αποτυπώνουν το φυσικό, κοινωνικό και πολιτισμικό περιβάλλον της Μεταπολεμικής Ελλάδας. Τα ξύλινα καΐκια, έκφραση μιας τέχνης από άλλους καιρούς, αποπνέουν την σχέση του ανθρώπου με την θάλασσα, ανακαλούν το παρελθόν και εγείρουν την νοσταλγία για ένα άλλο τρόπο ζωής*.

O Robert A. ΜcCabe συνεχίζει την παράδοση των ξένων περιηγητών στην χώρα μας. Επηρεασμένος από τις κλασικές του σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, συγκρότησε ένα φωτογραφικό αρχείο της Ελλάδας της δεκαετίας 1950-60. Με την απόσταση του αλλοδαπού και την εγγύτητα του φιλέλληνα, κατέγραψε τον τόπο και τους ανθρώπους, καλύπτοντας ένα πλήρες θεματικό φάσμα: πορτραίτα, σκηνές της καθημερινής ζωής, τοπία, κτίσματα, καΐκια.

Καρνάγιο, Πούντα, Πόρος

Η έκθεση στην Citronne εστιάζεται στις φωτογραφίες γύρω από την θάλασσα: θαλασσινά τοπία, "πορτραίτα" σκαφών, στιγμιότυπα από την καθημερινότητα. Η προσέγγιση του φωτογράφου είναι οι άνθρωποι και η ζωή τους, όπως την ορίζει η σχέση τους με την θάλασσα. Οι φωτογραφίες απεικονίζουν την επιβίωση μετά από την καταστροφική δεκαετία του 1940, τον μόχθο, τον σκληρό αγώνα για την συνέχεια της ζωής. Το Αιγαίο, ανέκαθεν καθοριστικό στοιχείο της ελληνικής φύσης, έρχεται και επανέρχεται στο επίκεντρο της Ιστορίας, όπως άλλωστε συμβαίνει και σήμερα. Τα γνώριμα ελληνικά νερά, με το ιστορικό και πολιτισμικό τους βάθος, δημιουργούν απαντοχές, πλαισιώνουν, προστατεύουν, εξασφαλίζουν. 

Μήλος, 1961

Η φωτογραφική προσέγγιση του McCabe δεν ολισθαίνει στο φολκλόρ ή τον "οριενταλισμό". Αντιμετωπίζει το ελληνικό φωτογραφικό αντικείμενο με πολιτισμική ισοτιμία. Τα θέματα αποτυπώνουν την ερειπωμένη Ελλάδα του ’50, την φτώχεια, τις δυσκολίες, την προσπάθεια για παλινόρθωση. Ο φωτογράφος δεν αποδίδει τα θέματα αυτά συγκινησιακά ή με στερεότυπα. Αναζητεί την πνευματική ουσία, ό,τι βρίσκεται κάτω από το προφανές, χωρίς, όμως, να υποπίπτει σε μια ρομαντική θεώρηση της ανέχειας. Τα πρόσωπα έχουν αξιοπρέπεια, συχνά ποζάρουν μετωπικά στο κέντρο της φωτογραφίας, κοιτούν κατάματα τον φωτογράφο και, κατ’ επέκταση, τον θεατή. Η ένταση την οποία εκπέμπουν οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες προβάλλει κλασικότητα. Η προσεκτική επιλεκτική ιδιαιτερότητα της φωτογραφικής οπτικής καθιστά τις φωτογραφίες αυτές διαχρονικές, πάντα επίκαιρες.

Μήλος

Οι φωτογραφίες επιδέχονται πολλές αναγνώσεις. Εκτός από τον αναμφισβήτητο χαρακτήρα τους ως ντοκουμέντα, οι φωτογραφίες του McCabe είναι, κατ’ αρχήν, καλλιτεχνικές δημιουργίες –με αυτή τους την ιδιότητα, άλλωστε, παρουσιάζονται στην γκαλερί Citronne. Χαρακτηρίζονται από ρεαλισμό, αλλά και μια σπάνια αισθητική ποιότητα. Εντάσσονται στην μακρά διεθνή παράδοση της μαυρόασπρης φωτογραφίας, που κυριάρχησε και εξελίχθηκε το πρώτο μισό του 20ού αιώνα.

Ο McCabe είναι φωτογράφος με οξεία οπτική αντίληψη. Η αισθητική σημασία των φωτογραφιών του οφείλεται στην ικανότητα και την ευαισθησία του να διακρίνει την κομβική στιγμή, το κλάσμα του δευτερολέπτου. πότε, δηλαδή, πρέπει να πατήσει το κουμπί της φωτογραφικής μηχανής ώστε, αποτυπώνοντας την συγκεκριμένη διάταξη των μορφών, να προσδώσει την κατάλληλη έκφραση. Για τον McCabe ένα απειροελάχιστο αντικείμενο και μια αμελητέα λεπτομέρεια μπορούν να καταστούν ένα σπουδαίο θέμα.

Το φωτογραφικό έργο - προσωπικό ημερολόγιο του ΜcCabe - δεν ορίζεται σαν μια αντικειμενική καταγραφή, ένα σύνηθες φωτογραφικό "ντοκουμέντο". Πρόκειται για εικόνες με έντονη εικαστική υπόσταση, κάτοπτρα μιας εποχής καθοριστικής για την Ελλάδα και τους ανθρώπους της.

Επιμέλεια: Τατιάνα Σπινάρη – Πολλάλη, Δρ της Ιστορίας της Τέχνης.


* Τα έσοδα της έκθεσης θα διατεθούν στον «Ελληνικό Σύνδεσμο Παραδοσιακών Σκαφών» που «προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή την ναυτική μας παράδοση, να σώσει ότι έχει απομείνει από τα καΐκια που κατακρεουργήθηκαν βάναυσα, ό,τι έχει επιζήσει από τα καρνάγια που πολεμούν να επιβιώσουν».