Διχόνοια : Η «Αχίλλειος πτέρνα» της φυλής μας

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

«Η ομόνοια κτίζει σπίτι και η διχόνοια το χαλάει»
Λαϊκή παροιμία

Είχα γράψει σε ένα παλαιότερο άρθρο μου με αρκετή δόση σαρκασμού, ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι οι ίδιοι… οι Έλληνες. Όλοι γνωρίζουμε -και παραδεχόμαστε- από την μελέτη ιστορικών γεγονότων της πατρίδας μας, πόσα δεινά και εθνικές συμφορές έφερε στον τόπο μας ο Ελληνικός διχασμός, ο οποίος μας ακολουθεί από υπάρξεως του γένους μας. 

Είναι θλιβερό το φαινόμενο να επαναλαμβάνεται στην ιστορική διαδρομή της πατρίδας μας και σε διαφορές μορφές, αυτή η κατάρα της φυλής μας που είναι η «Διχόνοια». Αυτή που δεν αφήνει τον χαρισματικό κατά αλλά Έλληνα να φτάσει στο επίπεδο που του αξίζει.

Αποτέλεσμα, το ζωοφόρο και χαρισματικό έθνος των Ελλήνων δεν μπόρεσε, όχι μόνο να διατηρήσει την εδαφική του επικράτεια, αλλά να απολέσει εδάφη, που ανήκαν επί αιώνες, ιστορικά, εθνολογικά και γλωσσικά σε ακραιφνή Ελληνικά φύλλα. 

Η διχόνοια, λοιπόν, θεωρείται το μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο ελάττωμα της φυλής μας. Είναι αυτή η οποία σαν σαράκι κατατρώγει τις σάρκες του Ελληνισμού, ακολουθώντας διαχρονικά την ιστορική μας πορεία, κεντρίζοντας, ταυτόχρονα, τα πλέον επικίνδυνα και καταστροφικά χαρακτηριστικά του ψυχισμού μας. Γιγαντώνοντας υπέρμετρα τον εγωισμό, την ζηλοφθονία, την φιλαυτία, την οίηση και την αρχομανία, πυροδότησε πολλές φορές αδελφοκτόνα πάθη και μίση, τα οποία μείωσαν και αμαύρωσαν λαμπρά κατορθώματα του Έθνους μας και έσυραν την χώρα και τους Έλληνες στην καταστροφή, την ταπείνωση και την υποτέλεια.

Που οφείλεται η εμφύλια διχόνοια των Ελλήνων;

Είναι προϊόν ατομικής θεώρησης ή μήπως αποτέλεσμα εγωιστικής τάσης ; Είναι απόρροια της εύκολης απόρριψης της αξίας του διπλανού μας; Είναι, δηλαδή, ο υπερφίαλος εγωισμός μας και η έμφυτη ροπή μας να νομίζουμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα και ότι είμαστε ανώτεροι από τον διπλανό μας; Μήπως φταίει η πλεονεξία, ο «εξυπνακισμος» ή η εριστική διάθεση μας να επιβάλουμε το συμφέρον μας σαν απαράβατο δίκιο, που πρέπει να γίνεται σεβαστό από όλους; Ή μήπως είναι προϊόν φθόνου και ζήλιας;

Κάποιοι εντοπίζουν την αιτία της εμφύλιας διχόνοιας των Ελλήνων σε έναν από αυτούς τους λόγους, κάποιοι άλλοι σε όλους μαζί. Όπως και να έχει το πράγμα, η διχόνοια ακολουθεί την σκιά μας και σε κάθε περίπτωση, δυστυχώς και σε περιόδους κρίσης σαν αυτή που περνάμε, θεριεύει, λες και θέλει να κατασπαράξει το γένος μας. Είναι κάτι, που δεν μπορέσαμε μέχρι σήμερα να το υπερβούμε.

Μια ζωή  διχόνοια και «φαγωμάρα». Για όλα φταιν΄οι ξένοι!

Είναι αναρίθμητα τα παραδείγματα εμφυλίων σπαραγμών μέσα στην Ιστορία μας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Τι να πρωτοθυμηθεί και τι να πρωτοαναφέρει κανείς από όλα αυτά; Θα χρειαζόντουσαν τόμοι ολόκληροι για να περιγράφουν. Σε μας τους Έλληνες αρέσει, βεβαία, να κατηγορούμε συνήθως τους ξένους, τον περίφημο «ξένο δάκτυλο», ως υπαίτιο των δεινών μας. Παράλληλα ξεχνούμε, όμως, ή αποφεύγουμε να πούμε, ότι για να διεισδύσει στα εσωτερικά μας και να μας διχάσει ο λεγόμενος «ξένος δάκτυλος» χρειάζεται και εσωτερικούς υποστηρικτές και συνεργάτες, και ότι πάντα είχαμε πολλούς τέτοιους, πρόθυμους προδότες και δωσίλογους.

Η εμπάθεια, το κομματικό μισός, η ιδιοτέλεια και ο αγιάτρευτος εγωισμός, στέκονται τείχη αξεπέραστα απέναντι στην ομόνοια, την ενότητα και την συνοχή μας ως έθνος, κάτι που συνεχώς μας βάζει σε μεγάλες εθνικές δοκιμασίες και σήμερα έφτασε να απειλεί να μας κατασπαράξει, όχι μονό ηθικά ή οικονομικά, αλλά και σαν εθνική οντότητα. 

Σήμερα ο Έλληνας βρίσκεται σε ένα φαύλο κύκλο παρακμής, μιζέριας και χρεοκοπίας και θα σέρνεται στον ίδιο φαύλο κύκλο μέχρις ότου μπορέσει να αποβάλει το μίσος που κρύβει στην ψυχή για τον ομοεθνή του, αν βεβαίως μπορέσει ποτέ να το πετύχει …

Να ξεριζώσουμε την αδελφοκτόνο εμφύλια διχόνοια μας

Ποιος, λοιπόν, θα μας σώσει από τον ίδιο, τον κακό μας εαυτό; Μήπως υπάρχει ο από μηχανής θεός, που μπορεί να το κάνει; Μήπως μπορούμε να βρούμε κάπου αλλού τον «σωτηρα» ή τους «σωτήρες», που θα κατορθώσουν να ξεριζώσουν την αδελφοκτόνο διχόνοια και ζηλοφθονία, που φωλιάζει στην ψυχή του Έλληνα;

Σήμερα, γνωρίζει και ο τελευταίος Έλληνας, ότι μόνο με ομοψυχία όλων μας, με διατήρηση των αρχών και παραδόσεων της φυλής μας, με δικαιοσύνη και παραδειγματισμό των πολιτικών και πνευματικών ταγών του τόπου μας, υπάρχει ελπίδα να επιβιώσει, στο μελλοντικό διάβα της πατρίδας μας, το ελληνικό Έθνος. Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι μόνον εμείς οι ίδιοι, με τις δικές μας δυνάμεις μπορούμε να επιτύχουμε ένα τέτοιο κατόρθωμα. Όπλο μας είναι η τεραστία και μοναδική πνευματική και πολιτιστική παρακαταθήκη, που κληρονομήσαμε από τους σοφούς αρχαίους προγόνους μας. 

Τώρα ή ποτέ

Τώρα, όσο ποτέ άλλοτε, είναι ιστορική ανάγκη και εθνική επιταγή, όχι μόνο η αποφυγή, αλλά και η με κάθε τρόπο ριζική καταπολέμηση όλων των αιτιών , των παραγόντων και των μηχανισμών, που μας «δηλητηριάζουν» και δημιουργούν την εμφύλια διχόνοια μας, με το δόγμα «διαιρεί και βασίλευε». Προϋπόθεση γι΄ αυτό είναι να ενεργοποιηθούν προς αυτή την κατεύθυνση όλες οι υγιείς πνευματικές δυνάμεις του Έθνους μας. Αν δεν υπάρξει μια συστηματική και μακροχρόνια πανεθνική εκστρατεία ενημέρωσης, παιδείας και πρακτικής εκπαίδευσης με στόχο την καταπολέμηση του αδελφοκτόνου μίσους και την εμφύτευση του σπόρου της αγάπης, της ενότητας και της αδελφοσύνης στις καρδιές των Ελλήνων, κανένας σωτήρας και κανένα πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να επανασυγκολλήσει το διαρρηγμένο από το μισός της εμφύλιας διχόνοιας κοινωνικό ιστό.