Σελίδες

Σάββατο 26 Αυγούστου 2017

Σκιάς όναρ άνθρωπος

Γεννήθηκα στη μετέωρη εσωστρέφεια της χαραυγής,
εκεί που ανθοί μισάνοιχτοι
παραδίδονται πλέρια
στον έρωτα της ηλιαχτίδας.

Βύζαξα τη λήθη των Λωτοφάγων
για ν’ αποφύγω την οδύνη των αναμνήσεων,
αλλά ο χρόνος σμίλεψε στο νου λαγούμια,
αθέατα ορμητήρια της μνήμης.

Μεγάλωσα στο αχώρητο σύμπαν της ουτοπίας
μαζεύοντας κοσμικά μαλάματα ενός κάλπικου ουρανού.
Φίλοι μου πλαστικά ειδώλια σε γυάλινες προθήκες
που μαρτυρούν τη συνωμοσία μιας ιδεατής ευημερίας.

Περιπλανήθηκα στα γκρίζα σοκάκια της θλίψης,
διβολίζοντας τ’ αδιέξοδα της μοναξιάς.
Αβάσταχτα γλιστρούσαν τα χρόνια στο ρείθρο της ζωής,
μα εγώ ήμουν ένας αστόχαστος πεζός με παρωπίδες.

Ωρίμασα όταν άδραξα ένα δεμάτι εμπειρίες
που ‘χε παραπέσει στην αφάνεια της λογικής,
αλλά πλήρωσα ακριβά το τίμημα της γνώσης
με μια βαθιά χαραματιά στην αδιαλλαξία μου.

Γέρασα μαδώντας τον εαυτό μου
και τώρα βουλιάζω στα απόνερα που άφησαν τα όνειρα.
Το βλέμμα μου χάθηκε στη λάγνα καταχνιά
και δε θωρώ πια το τέρας που έχω αγκαλιά.

Θα φύγω σα διαβατάρικο πουλί
μήπως και βρω ένα καινούριο σώμα,
γιατί με λίγνεψαν τα γηρατειά
και μοιάζω κερί λιωμένο στης γης το μανουάλι.

Όμως, μία σκιά θα μείνει ορφανή
να ψάχνει μάταια τον άνθρωπο.

Αντώνιος Ευθυμίου
Α' Βραβείο
ΣΤ' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης