Ακόμη δεν μπορέσαμε

Ακόμη δεν μπορέσαμε να σβήσουμε τα πρέπει
απ’ τη ψυχή μας και γι’ αυτό μονίμως στην αυλή
προσμένουμε να εμφανιστεί το μάτι που επιβλέπει
αν μάθαμε απ’ τα λάθη μας κι αν είμαστε καλοί.

Ακόμη δεν μπορέσαμε να βρούμε κάποιο δρόμο
που να οδηγεί στης λύτρωσης τη δοξασμένη γη
εκεί που οι πάντες υπακούν στης λησμονιάς το νόμο
που μ’ αίμα γράφτηκε πολλών ανθρώπων μιαν αυγή.

Ακόμη δεν μπορέσαμε ν’ αλλάξουμε το δέρμα
στο ψεύδος που σκεφτήκαμε πριν κάμποσο καιρό
για να μην κλαίμε σαν παιδιά κοιτάζοντας το γέρμα
να προμηνά το μέλλον μας σε φόντο ζοφερό.

Χριστέ μου, δεν μπορέσαμε και τις νυχτιές μας πιάνει
σαν ρίγος κάτι ακούγοντας το νου μας ν’ αλυχτά
που ρίξαμε την άγκυρα στου φόβου το λιμάνι
και δεν ανοίξαμε πανιά να βγούμε στ’ ανοιχτά.

Γιάννης Χαϊδεμένος

 Έπαινος

ΣΤ' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)