Ανηφόρισα

Μνήμη λαμπρή σκιαγράφησε και χάραξε,
τ’ όνομά σου στην καρδιά μου.
Λάμψη που εκτυφλώνει τα πάντα…
Μνημεία φθαρμένα, ερειπωμένα,
που αντέχουν στο χρόνο, δύσκολα ξεχνιούνται...
Όψη που καθρεφτίζεται στο γαλάζιο τ’ ουρανού και της θάλασσας,
δύσκολα λησμονιέται!

Στη ψυχή σου αποτυπώνονται τ’ αγάλματα γυμνά.
Χαράζουν εικόνες ανεξίτηλες, σε μια λέξη γεμάτη ιστορία.
Παρθενώνας, Ερεχθείο, Προπύλαια…
Μνημεία μεγαλόπρεπα, επιβλητικά,
ντύνουν μ’ άπλετο φως τις μαρμάρινες φιγούρες.
Φιγούρες που στο πέρασμα του χρόνου,
ζωντανεύουν ξανά και ξανά.

Ελλάδα! Τ’ όνομά σου αντανακλά στ’ άφθαρτο παρελθόν...
Οι ηλιαχτίδες, φλόγες πυρωμένες από αρχαίο φως,
σαγηνεύουν τα ερείπιά σου...

Πινελιές ουράνιου τόξου, αγγίζουν τις ολόγυμνες, άψυχες πέτρες.
Ρίγη... συγκίνηση... σε κάθε σου μονοπάτι!
Εκεί που οι τραγικοί ποιητές,
Αισχύλος, Σοφοκλής, Ευριπίδης,
άφησαν το στίγμα τους κληρονομιά.

Ακρόπολη!
Ανηφόρισα τον ιερό σου βράχο...
Ρίχτηκα στους ώμους σου... Αγκάλιασα τη μορφή σου!
Κι αντίκρισα το μεγαλείο σου ν’ ανθίζει μες το χρόνο.
Ακρόπολη!
Ολόγιομο φεγγάρι...
Καθώς η νύχτα νοσταλγεί να γίνει μέρα...
Η θωριά σου νοσταλγεί να γίνει θύμιση στο μέλλον!

Ναταλία Παπαδοπούλου

Β' Βραβείο

ΣΤ' Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ποίησης

"Καισάριος Δαπόντες" (κλικ)