Για πάρ' το αλλιώς...

Μάλλον μπούκωσε ο εγκέφαλός μας από τις πολλές αμερικάνικες ταινίες: ο κεντρικός ήρωας, τις πιο πολλές φορές μαχόμενος δημοσιογράφος, ολίγον ωραίος, ολίγον μοιραίος, που τα βάζει με όλους και ξεσκεπάζει τα ψέματα -και κερδίζει και την ωραία της ιστορίας στο τέλος- γιατί αυτός κι όχι εγώ.

Δεν εξηγείται αλλιώς. Μάλλον μας έπεσαν μαζεμένες οι υπερπαραγωγές του είδους στο ευαίσθητό μας υποσυνείδητο και ξαφνικά την είδαμε όλοι δημοσιογράφοι και δη μαχόμενοι. Τί "Νιου Γιορκ Τάιμς", τί το προφίλ του Γιάννη του Κολοκυθόπουλου του περιπτερά της Άνω Παναγιάς. Με τη δημοσιότητα που σου δίνει σήμερα η "μεγάλη μπλε κουτσομπόλα" - το "φέις" ντε - το καβαλάς άνετα το καλάμι. Κάπως έτσι την έχουμε δει πολλοί σήμερα ακόμα και στο μικρό παραδεισένιο μας νησί.

Σπεύσαμε να αναθεματίσουμε με πύρινα άρθρα την "αντισυνταγματική φίμωση της ελευθερίας" των μαθητών και να βροντοφωνάξουμε πως έγινε απόπειρα να τιμωρηθεί η κατάληψη. Για μισό: δε θα πω λέξη για τη νομιμότητα ή μη της
οποιασδήποτε μαθητικής κατάληψης (μεταξύ μας, παιδιά, είναι κάργα αντισυνταγματική, αλλά δεν το λέμε παραέξω). Ούτε για τις ηλικίες των παιδιών που τη χρεώθηκαν (παιδιά γυμνασίου, δηλαδή παιδιά 12-15 ετών, δηλαδή με μια λέξη ανήλικα). Θα πω όμως για το τί βρήκαν οι καθηγητές όταν άνοιξαν οι πόρτες: για τα κλεμμένα κλειδιά, για τα σπασμένα λουκέτα, για τις κατουρημένες και χ...σμένες (!!!) αίθουσες διδασκαλίας, που έπεσε ο κλήρος στην άμοιρη την καθαρίστρια να ξεβρωμίσει και για το απίστευτο υβρεολόγιο με το οποίο τα μονάκριβά μας ανήλικα τέκνα έλουσαν τους καθηγητές τους. Αυτά τα ανδραγαθήματα επέσυραν την όποια τιμωρία και όχι η κατάληψη αυτή καθαυτή. Δυστυχώς, αυτά είναι τα βλαστάρια μας.

Συγγνώμη, αλλά πριν ενστερνιστώ τις βαρυσήμαντες δηλώσεις της οποιαδήποτε αυθεντίας επιμένει να θεωρεί τον εαυτό της (του) δημοσιογράφο, ρωτάω κιόλας δυο - τρεις ανθρώπους που ήταν παρόντες στο φόνο. Πιο αξιόπιστοι μου φαίνονται.

Με αγάπη
Παρασκευή Κουτούμπα