Ήρωες...

Ας τρέξει λίγο η μνήμη μας στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αποτίοντας ελάχιστο φόρο τιμής σ εκείνους που αγωνίζονταν έναν αγώνα άδολο για μια καλύτερη ελεύθερη Ελλάδα.

Σε μια εποχή που όλα έχουν ισοπεδωθεί και το μόνο που έχει σημασία είναι το χρήμα, είναι ανάγκη μεγάλη, να στρέψουμε το βλέμμα προς κάθε αθώο ήρωα που αγωνίστηκε μόνο για τα ιδανικά του και όχι για τα προσωπικά του οφέλη... Κι ευτυχώς η Ελλάδα μας έχει τέτοιους άδολους αγωνιστές! Ο ήρωας έτσι κι αλλιώς υψώνεται πάνω, πολύ πιο πάνω από έναν κοινό θνητό. Κι αυτό γιατί ήρωας είναι αυτός που υπερασπίζεται τις αρχές του! Και δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη έχει για συνώνυμα τον ημίθεο, τον υπεράνθρωπο, τον γενναίο, τον ανδρείο, τον τολμηρό, τον αντρειωμένο, το παλικάρι, τον ατρόμητο,τον λεβέντη, τον άντρα, το πρότυπο.

Θυμόμαστε σήμερα σε μια εποχή που έχουμε δυστυχώς νοσταλγούς της χούντας, αυτές τις μελανές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας. Την κατάργηση της Ελευθερίας, τις φυλακές, τις εξορίες, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες των αντιπάλων του καθεστώτος. Όμως ευτυχώς για μας, αυτή η επταετής κατάλυση της Δημοκρατίας, πυροδότησε τη δημιουργία ενός όχι μόνο πολιτικού, αλλά και λογοτεχνικού και μουσικού αντιστασιακού μετώπου.

Εμείς οι δάσκαλοι σήμερα τι κρατάμε; Κρατάμε φάρους φωτεινούς για τα Σχολειά μας. Τον Γιάννη Ρίτσο με τα 18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας, γραμμένα στην εξορία. Τον Τόμας Μαν, τον Χόρχε Αμάντο, τον Αμπέρ Καμύ, τον Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, Τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Δ. Σολωμού. Απαγορευμένοι τότε όλοι αυτοί οι συγγραφείς. Κρατάμε τον Κώστα Βάρναλη. Κι ας φέρουμε στον νου την μπαλάντα του κυρ Μέντιου: ''άιντε θύμα άιντε ψώνιο..." Έχουμε αναλογιστεί ότι ο Βάρναλης ο οποίος εξορίστηκε κιόλας στον Άι Στράτη, έγραψε ένα ποίημα σατιρικό με λαϊκό και επαναστατικό χαρακτήρα, στο οποίο ο ήρωας παραλληλίζεται με τον σκλαβωμένο άνθρωπο, τον αδιαμαρτύρητο; Ο ποιητής προσπαθεί να αφυπνίσει τον λαό μέσω του ποιήματός του. Το ερμήνευσε ο Νίκος Ξυλούρης! Κάποιες "εκτελέσεις" της εποχής μας είναι με δυο λόγια ιεροσυλία! Κρατάμε τον Ιάκωβο Καμπανέλλη με το «Μεγάλο μας τσίρκο». Το καπνισμένο τσουκάλι του Χρήστου Λεοντή. Τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Λοΐζο. 

Κρατάμε έναν αγωνιστή που είναι φυσικό να γεννά τον θαυμασμό και να γίνεται κυρίως για δασκάλους και μαθητές ίνδαλμα και πρότυπο. Τον Αλέκο Παναγούλη. Συμμετείχε ενεργά στον αγώνα για την επαναφορά της Δημοκρατίας. Ίδρυσε την οργάνωση Εθνική Αντίσταση. Σχεδίασε την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου και τόνισε για την πράξη αυτή το εξής: "Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο." Όταν τον συνέλαβαν παρέμεινε σιωπηλός. Είπε μόνο ότι δεν είχε συνεργούς. Οδηγήθηκε στο άντρο των βασανιστηρίων της ΕΣΑ, της στρατιωτικής αστυνομίας. Την ανάκρισή του ανέλαβε ένας από τους πλέον διαβόητους βασανιστές, ο ταγματάρχης Θεόδωρος Θεοφιλογιαννάκος, ενώ κατέφτασε από τη Δράμα, ο διοικητής, Δημήτριος Ιωαννίδης. Ο Παναγούλης ξύπνησε στο νοσοκομείο μετά από κώμα, αλυσοδεμένος. Ο Θεοφιλογιαννάκος ρίχτηκε πάνω του φωνάζοντας: "Μίλα, ή θα σε κάνω να μιλήσεις εγώ". Μην έχοντας τη δύναμη να του απαντήσει ο Αλέξανδρος, τον έφτυσε στο πρόσωπο. Ο βασανιστής, του απάντησε με μια φοβερή γροθιά... Ο διοικητής Ιωαννίδης είπε στον βασανιστή: "Φαίνεται δεν έμαθες ακόμα πως ένας στους εκατό χιλιάδες δεν μιλάει κι αυτή είναι η περίπτωσή του".

Ο Αλέκος Παναγούλης καταδικάστηκε δις εις θάνατον. Αρνήθηκε κατηγορηματικά να υποβάλλει αίτηση χάριτος. Όμως ξεσηκώθηκε παγκόσμια κατακραυγή και ασκήθηκαν σοβαρές διεθνείς πιέσεις να αποτραπεί η εκτέλεση. Έτσι οδηγήθηκε στις φυλακές της Αίγινας και κατόπιν του Μπογιατίου. Δραπέτευσε από κει, συνελήφθη και οδηγήθηκε σε ένα κελί τάφο που φτιάχτηκε ειδικά γι' αυτόν. Επιχείρησε να δραπετεύσει αρκετές φορές ανεπιτυχώς. Ως διέξοδο έγραφε ποιήματα. Όμως επειδή η δικτατορία φοβάται την ποίηση, του κατέσχεσαν κάθε γραφική ύλη. Ο Αλέξανδρος συνέχισε να γράφει χρησιμοποιώντας για μελάνι το αίμα του και για χαρτί τους τοίχους του κελιού-τάφου. 

Το Πολυτεχνείο και όλοι οι ήρωες είναι οδηγοί κάθε δημοκρατικού αγώνα. Ο καλύτερος φόρος τιμής είναι να συνεχίζουμε αυτόν τον αγώνα για Ελευθερία Δημοκρατία και κοινωνική Δικαιοσύνη.

Τα δάκρυα που στα μάτια μας

θα δείτε ν αναβλύζουν

ποτέ μην τα πιστέψετε

απελπισιάς σημάδια.

Υπόσχεση είναι μοναχά

γι' αγώνα υπόσχεση

Θέλω να προσευχηθώ

με την ίδια δύναμη που θέλω να βλαστημήσω

Θέλω να τιμωρήσω

με την ίδια δύναμη που θέλω να συγχωρήσω

Θέλω να προσφέρω 

με την ίδια δύναμη που θελα στο ξεκίνημα

Θέλω να νικήσω

αφού δεν μπορώ να νικηθώ

Αλέξανδρος Παναγούλης

Λένα Κουτούμπα 

Νηπιαγωγός