Road trip στο πιο όμορφο χωριό της Ολλανδίας

«Περίπου 200.000 τουρίστες επισκέπτονται αυτό το χωριό της Ολλανδίας κάθε χρόνο και μένουν στα πολύ συμπαθητικά πανδοχεία ή στις φάρμες της περιοχής όπως εμείς. Το μυαλό μου πάει και στον δικό μας παράδεισο, το νησί μας, τη Σκόπελο και τις απεριόριστες δυνατότητες που έχει στη τουριστική του ανάπτυξη αν σεβαστεί τη παραδοσιακή αρχιτεκτονική, το φυσικό περιβάλλον και γενικά την αισθητική του επισκέπτη. Όλα είναι στο χέρι μας, έχουμε όμως τη δύναμη ν' αντέξουμε στην επέλαση του αλουμινίου στις πόρτες και στα παράθυρά του παραδοσιακού οικισμού; Έχουμε τη δύναμη να κρατήσουμε το θαυμαστό φυσικό περιβάλλον καθαρό και αμόλυντο; Θα το δούμε… κι αυτό δεν εξαρτάται τόσο από την εκάστοτε δημοτική αρχή, όσο από τη νοοτροπία των κατοίκων».

Γράφει ο

Χρήστος  Δ. Παλαιολόγος

Άκουγα και διάβαζα ότι στην Ολλανδία υπάρχει ένα χωριό τόσο όμορφο…σαν να είναι βγαλμένο από κάποιο παραμύθι αλλά δεν το πολυπίστευα. Η περιέργεια όμως μ’ «έτρωγε» συνεχώς και όπως έλεγε και ο Γουώλτ Ντίσνεϋ  «όταν είσαι περίεργος, βρίσκεις πολλά ενδιαφέροντα πράγματα να κάνεις» οπότε χωρίς περιστροφές συνεννοηθήκαμε με καλούς φίλους που μοιραζόμαστε  την ίδια ας πούμε τρέλα , μαζέψαμε κι ένα «τσούρμο»  παιδιά και ξεκινήσαμε για ένα road trip στη Β. Ολλανδία για Παρασκευοσαββατοκύριακο.

Giethoorn, το πιο όμορφο χωριό της Ολλανδίας

 Θα ήταν χαρά για μένα, η περιγραφή αυτή να αποτελέσει το κίνητρο και για άλλους  «περιηγητές» να οργανώσουν κάτι παρόμοιο και κυρίως οι οικογένειες με παιδιά  ν’ αφήσουν στην άκρη τους φόβους και τις αναστολές. Πιστεύω ακράδαντα ότι τα παιδιά χρειάζονται τις οικογενειακές διακοπές γιατί έρχονται πιο κοντά με τους γονείς τους που τους βλέπουν πιο ανέμελους και ευδιάθετους. Επίσης, αν οι γονείς προτιμούν τις διακοπές τους κοντά στη φύση τότε τα παιδιά έχουν πολλαπλά οφέλη όπως τη χαλάρωση και το αίσθημα της ευεξίας γι’ αυτό κι εμείς προτιμήσαμε η διαμονή μας να γίνει σε φάρμα.

Αφετηρία μας...
το πολύ συμπαθητικό Ντίσελντορφ της Γερμανίας αν και αυτό το road trip μπορεί κάλλιστα να γίνει με αφετηρία  το Άμστερνταμ.

Είμαστε σε περίπου μια ώρα στην Ολλανδία και πρώτη στάση στο χωριά Ruvven και  Staphorst.  Ο επαρχιακός δρόμος που συνδέει τα δύο χωριά  είναι από τους πιο όμορφους που έχω διασχίσει. Είναι πλακόστρωτος με κουκλίστικα σπίτια «ασορτί» με τους κήπους τους που σε «αναγκάζουν» κάθε 50 μέτρα να σταματάς και να αποτυπώνεις αυτό που βλέπεις γιατί φοβάσαι ότι δεν θα ξαναδείς κάτι τέτοιο. Κι όμως σε λίγο βλέπεις κι άλλο και παρά πέρα κι άλλο κι άλλο… όλα πεντακάθαρα, προσεγμένα, καλόγουστα, «πτίδια» όπως θα λέγαμε και στο νησί μου.

Χαρακτηριστικό σπίτι στο Rouven με καλαμένια σκεπή

Μου έκανε επίσης εντύπωση πως αρκετοί ντόπιοι κάτοικοι κυκλοφορούσαν με τα παραδοσιακά ρούχα τους με τα οποία φαίνεται πως πήγαιναν στις δουλειές τους και δέχονταν με ευχαρίστηση μια selfie μαζί μας. Μια από τις κύριες ασχολίες των κατοίκων εκεί είναι η αγροτική παραγωγή και η κτηνοτροφία. Μιλάμε για τεράστιες εκτάσεις σπαρμένες με καλαμπόκι, σιτάρι και διάφορα οπωροκηπευτικά,  εκατοντάδες αγελάδες και πρόβατα και αξιοπρεπέστατο βιοτικό επίπεδο. Είναι σημαντικό σ’ αυτό το σημείο να αναφερθώ στην ευγένεια των Ολλανδών, το χαμόγελο και την καλή τους διάθεση να σε εξυπηρετήσουν. Γενικά, κάθε φορά που έρχομαι στην Ολλανδία αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε ένα πολύ οικείο και φιλικό μέρος και αυτό είναι πολύ σπουδαίο για τον επισκέπτη-τουρίστα.
Και η ιστορία μας συνεχίζεται με γέλια, χαρές,  κάπου κάπου και κλάματα φτάσαμε μεσημεράκι στο «πιο όμορφο χωριό της Ολλανδίας». Το όνομά του Giethoorn. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το χωριό των Χόμπιτ και η αίσθηση ότι είμαστε σε κάτι μοναδικό και παραμυθένιο είναι διάχυτη σε όλους μας.

Γειτονιά στο Giethoorn

Γάργαρα νερά, κουκλίστικα σπίτια στη παραδοσιακή τους αρχιτεκτονική, καταπράσινοι κήποι, γέφυρες (180 σε αριθμό), κανάλια και βαρκούλες να κυκλοφορούν από γειτονιά σε γειτονιά. Άλλωστε αυτός είναι και ο βασικός τρόπος επικοινωνίας: τα μικρά βαρκάκια, που διαθέτουν ηλεκτρικές μηχανές αφού οι μηχανές πετρελαίου και βενζίνης απαγορεύονται. Μάλιστα οι τοπικοί άρχοντες μέσω της ιστοσελίδας του χωριού  καμαρώνουν λέγοντας: «Ο πιο δυνατός ήχος που μπορεί να ακούσετε είναι οι κραυγές μιας πάπιας ή άλλων πτηνών».

Τα μέσα μετακίνησης στο χωριό είναι οι βάρκες

Η φωτογραφική μηχανή έχει «πάρει φωτιά» απαθανατίζοντας  εικόνες  σπάνιας και ανεπανάληπτης, απ’ ότι φαίνεται, ομορφιάς μιας και τέτοιο χωριό πολύ δύσκολα θα ξαναδώ. Να και ο ταχυδρόμος που μοιράζει τα γράμματα με τη βάρκα του…. Αν είναι δυνατόν -σκέφτομαι- να βλέπω τέτοιες εικόνες μόλις 2 ώρες μακριά από μια σύγχρονη μεγαλούπολη όπως το Άμστερνταμ. Προσπαθώ να το φανταστώ το χειμώνα που το νερό στα κανάλια παγώνει και κόσμος πάει κι έρχεται με τα χιονοπέδιλα. Τι θέαμα!

Ένα χωριό, που ζει στους δικούς του ρυθμούς

Περίπου 200.000 τουρίστες επισκέπτονται το χωριό κάθε χρόνο και μένουν στα πολύ συμπαθητικά πανδοχεία ή στις φάρμες της περιοχής όπως εμείς. Το μυαλό μου πάει και στον δικό μας παράδεισο, το νησί μας, τη Σκόπελο και τις απεριόριστες δυνατότητες που έχει στη τουριστική του ανάπτυξη αν σεβαστεί τη παραδοσιακή αρχιτεκτονική, το φυσικό περιβάλλον και γενικά την αισθητική του επισκέπτη. Όλα είναι στο χέρι μας, έχουμε όμως τη δύναμη ν’ αντέξουμε στην επέλαση του αλουμινίου στις πόρτες και στα παράθυρά του παραδοσιακού οικισμού; Έχουμε τη δύναμη να κρατήσουμε το θαυμαστό φυσικό περιβάλλον καθαρό και αμόλυντο; Θα το δούμε… κι αυτό δεν εξαρτάται τόσο από τη δημοτική αρχή, όσο από τη νοοτροπία των κατοίκων.

Όλα αυτά τριγυρίζουν  στο μυαλό μου καθώς οδηγώ τον αχώριστο «φίλο» μου σε κάθε οδοιπορικό, τη καρότσα,  που από τους δρόμους του νησιού βρέθηκε στα κανάλια της βόρειας Ολλανδίας και ψάχνουμε το κατάλυμα μας κάπου κοντά σε αυτά.

Με τη «καρότσα» μας σε νέες περιπέτειες!

Φτάνοντας στη φάρμα, γιατί το κατάλυμα μας είναι αυτό που ονομάζουμε αγροτουριστικό, τακτοποιηθήκαμε με το φως του ήλιου αν και η ώρα ήταν περασμένες 11 το βράδυ. Ήταν μια μεγάλη σκηνή, κατάλληλη για δύο οικογένειες, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, με δωμάτια στολισμένα με γούστο και μεράκι.

Μια άποψη του κύριου χώρου της σκηνής. Το «σαλόνι» θα λέγαμε.

Στο μέσο μια ξυλόσομπα που αν και καλοκαίρι αποδείχτηκε τελικά πολύ χρήσιμη. Περιττό να πω, πως τα παιδιά άρχισαν να ουρλιάζουν από χαρά μόλις συνειδητοποίησαν που θα μείνουμε.

Η αίσθηση των κεριών και η μη παροχή ηλεκτρικού ρεύματος έκανε τη διαμονή μας απλά… φανταστική!

 Προετοιμαστήκαμε, ανάβοντας τα κεριά και τη σόμπα και πολύ σύντομα παραδοθήκαμε όλοι στην αγκαλιά του Μορφέα με τους ήχους  από τα βατράχια, τα νυχτοπούλια και τις πάπιες να μας συνοδεύουν τη μικρή-σε χρονική διάρκεια - νύχτα. Πριν κοιμηθώ, περίπου στις 00:30  τράβηξα ορισμένες φωτογραφίες προς τη μεριά του Β. Πόλου. Η μηχανή μου αποτύπωσε ένα υπέροχο όσο και απόκοσμο θέαμα από τον ήλιο του μεσονυχτίου. Είναι χαρακτηριστική η φωτογραφία που φαίνεται καθαρά το γεωγραφικό πλάτος όπου παύει η νύχτα και αρχίζει η ατελείωτη μέρα.

Πριν κοιμηθώ, περίπου στις 00:30  τράβηξα ορισμένες φωτογραφίες προς τη μεριά του Β. Πόλου. Η μηχανή μου αποτύπωσε ένα υπέροχο θέαμα. Η υπερβολική υγρασία σε συνδυασμό με το λυκόφως του Θερινού Ηλιοστασίου δίνουν την απόκοσμη εικόνα που βλέπετε και με κράτησε εκστασιασμένο κάμποση ώρα.

Την επόμενη μέρα, οι χαρούμενες φωνές των παιδιών μας έφτιαχναν και μας τη διάθεση. Ατελείωτος χώρος για παιχνίδι, ρυάκια, γέφυρες και ξύλινα σπιτάκια που εξάπτουν τη φαντασία των παιδιών και παράλληλα με αυτά χαιρόμαστε κι εμείς και οι διακοπές μας αποκτούν άλλη διάσταση. Τα μικρά τάισαν τις κότες και πήραν τ’ αυγά τους, αγκάλιασαν τα πρόβατα, καβάλησαν γαϊδουράκια, έκαναν κανό, μετέφεραν ξύλα με τα ποδήλατα, μαγείρευαν στη σόμπα έκαναν χίλια δυο άλλα πράγματα ώστε που ούτε μας πέρασε από το μυαλό να φύγουμε από τη φάρμα και να συνεχίσουμε τη περιήγηση, μιας και περνούσαμε όλοι φανταστικά!

Η τελευταία μέρα μας βρήκε στο Leeuwarden  που ήταν η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2018 καθώς και στο Groninger,  που βρίσκεται στο βορειότερο κομμάτι της Ολλανδίας και είναι η σημαντικότερη πόλη των βορείων ολλανδικών πόλεων. Η περιήγηση μας τελείωσε στο Bourtange που είναι πραγματικό αστέρι. Από τα σημαντικότερα αξιοθέατά του, το φρούριο (στον αστεροειδή σχηματισμό του οφείλεται άλλωστε και η διαμόρφωση του χωριού) που εντοπίζεται στο κέντρο του και χτίστηκε το 1593 προκειμένου να ελέγχεται το μοναδικό πέρασµα στην πόλη Groningen από τη Γερµανία. Αν το κοιτάξεις από ψηλά έχει σχήμα αστεριού.

Το Bourtange στο google map. Διακρίνεται εύκολα το σχήμα του, που είναι σαν αστέρι

Η επιστροφή, μετά από περίπου 800 km, μας βρήκε κουρασμένους αλλά και ανανεωμένους μετά από το οικογενειακό road trip στη Β. Ολλανδία και στο χωριό Giethoorn όπου η φαντασία ακροβατεί με τη πραγματικότητα. Η εμπειρία για όλους μας είναι σίγουρο πως θα μείνει αξέχαστη.

Τα road trips δίνουν την αίσθηση, του μυστηρίου,  του άγνωστου και αυτό τα κάνει μοναδικά. Τα απρόοπτα σε τέτοια ταξίδια ποτέ δεν λείπουν ειδικά όταν έχεις μαζί σου παιδιά. Αυτό όμως δεν πρέπει να σας πτοεί, γιατί το ταξίδι κρύβει πολλές ευχάριστες εκπλήξεις και εμπειρίες, που θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη των παιδιών - αλλά και τη δική σας - για πάντα!

Χρήστος  Δ. Παλαιολόγος