Απόψεις για τη Σκόπελο του 2019

Επί χρόνια ένιωθα περήφανη να λέω πως ο τόπος καταγωγής μου είναι η Σκόπελος. Πλέον όχι. Η καταστροφή που έχει συντελεστεί την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία με την ευθύνη όλων είναι «αξιοθαύμαστη». 

της

Αναστασίας Σιμιτσιάδη 

Ο παραδοσιακός οικισμός του νησιού, όσον αφορά στο εμπορικό του τμήμα έχει μετατραπεί σε ένα ατελείωτο κακόγουστο γιουσουρούμ. Η πλειοψηφία των ιδιοκτήτων και ενοικιαστών καταστημάτων επιδεικνύει, με κάθε δυνατό τρόπο, τις «επεκτατικές» της τάσεις καταλαμβάνοντας σε πολλές περιπτώσεις ετσιθελικά και με την ανοχή κατοίκων και αρχών κοινόχρηστους χώρους, κάνοντας το κέντρο της χώρας να μοιάζει στην καλύτερη με παζάρι.

Χαρακτηριστικά σημεία του χωριού όπως η Καμάρα στη παραλία, όχι μόνο έχει εγκαταλειφθεί, αλλά οι καταστηματάρχες έχουν φροντίσει να την «στολίσουν» με βατραχοπέδιλα και μάσκες χειροτερεύοντας την ήδη άσχημη εικόνα.
Σε κάποια από τα κεντρικά καλντερίμια ο κόσμος δυσκολεύεται μέχρι και να περπατήσει εξαιτίας της πληθώρας των εμπορευμάτων που έχουν τοποθετηθεί σε κάθε ελεύθερο τετραγωνικό ενώ στο παραλιακό πεζοδρόμιο πρέπει να κάνεις σλάλομ για να αποφύγεις τα τρίποδα από τις διαφημιστικές πινακίδες των καταστημάτων.

Τα μηχανάκια σουλατσάρουν ελεύθερα σε δρόμους όπου απαγορεύεται η κυκλοφορία και η γενική αίσθηση είναι πως ο καθένας κάνει «ό,τι του καπνίσει» γιατί απλά κανένας δεν του το απαγορεύει και γιατί η μόνιμη επωδός που λειτουργεί άριστα ως δικαιολογία για όλους είναι η εξής: «καλοκαίρι είναι πρέπει όλοι να δουλέψουμε».

Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτά. Η παντελής έλλειψη υπηρεσιών, υποδομών, υποτυπώδους καθαριότητας συντελούν στην απαξίωση του «πράσινου και μπλε νησιού»  που τα τελευταία χρόνια έχει αρκεστεί σ’ αυτόν τον τίτλο και περιμένει να προσελκύσει πλήθος τουριστών, προσφέροντας τους μόνο τις πανέμορφες παραλίες και το πευκοδάσος.

Το αστείο μάλιστα, είναι πως υπάρχει η απαίτηση και ταυτόχρονα η απορία γιατί τα τελευταία χρόνια έχει χαθεί από το νησί ο λεγόμενος ποιοτικός τουρισμός. Θα μου πει κάποιος ότι αυτό είναι πανελλαδικό φαινόμενο. Σύμφωνοι. Όμως γιατί κάποιος να επιλέξει τη Σκόπελο για τις διακοπές του –γιατί ακόμη αυτού του είδους ο τουρισμός υπάρχει σε άλλα νησιά– όταν το μόνο που έχει να του προσφέρει είναι η ωραία θέα και τα καθαρά νερά.

Ας υποθέσουμε πως το μείζον θέμα της  κακής ακτοπλοϊκής σύνδεσης λύνεται καθώς υπάρχουν παραδείγματα άλλων νησιών που το έχουν λύσει π.χ. με την ίδρυση εταιρείας λαϊκής βάσης. Φτάνει στο νησί, αλλά αυτό που ζητά από τις διακοπές του δεν είναι να τη βγάλει ξαπλωμένος σε μια παραλία με ένα μπουκάλι νερό. Ζητά να μάθει για τον τόπο, για την ιστορία του, τα προϊόντα του, τη φύση του, τη κουλτούρα του, τους καλλιτέχνες του, να έχει την επιλογή για κάτι εναλλακτικό και όχι για «μια από τα ίδια». Στην πιο απλή δε περίπτωση να μπορούν τα παιδιά του να κάνουν κούνια σε ένα αξιοπρεπές πάρκο. Έρχεται όμως αντιμέτωπος με την εξής εικόνα.

Το Λαογραφικό Μουσείο ετοιμόρροπο, η μικροσκοπική παιδική χαρά μέσα στα σκουπίδια, το οδικό δίκτυο προβληματικό, σκουπίδια από δω και από κει μέσα στα σοκάκια, καθώς δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα μικροί κάδοι απορριμμάτων και η μπόχα από τα χυμένα λάδια κάτω ακριβώς από τη Παναγία του Πύργου να του «σπάει» τη μύτη. Και αυτές είναι ορισμένες μόνο από τις όμορφες αναμνήσεις που θα «δωρίσουμε» στον επισκέπτη του νησιού μας με την ελπίδα κιόλας όχι μόνο να ξαναέρθει ο ίδιος, αλλά να το διαφημίσει και σε τρίτους.

Αν δεν αγαπήσουμε ξανά το νησί μας, αν δεν σταματήσουμε συνεχώς να το «βιάζουμε» και αν δεν καταφέρουν κάτοικοι και επαγγελματίες να οργανωθούμε προκειμένου να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό για τη Σκόπελο, τότε το λιγότερο που πρέπει να νιώθουμε είναι ντροπή για την απαξίωση και τον ευτελισμό του τόπου μας.

Αναστασία Σιμιτσιάδη,
ιδιοκτήτρια καταστήματος -  «εποχική» κάτοικος Σκοπέλου