Της Γης οι κολασμένοι

Γράφει ο
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Ακούς τους μεν να λένε «πώς γίνεται να νιώθεις ρατσιστής αν και οι Έλληνες πήγαν στο εξωτερικό και έγιναν μετανάστες». Από την άλλη ακούς τους δε να λένε «ναι, αλλά οι Έλληνες πήγαν έξω και έκαναν προκοπή. Δεν έκλεβαν, ούτε έσφαζαν». Ένα είναι σίγουρο. Οι Έλληνες δεν παραδειγματιζόμαστε από το παρελθόν μας.

Ανέκαθεν η Ελλάδα ήταν τόπος που «γεννούσε» μετανάστες. Σε όποιο σημείο της Ιστορίας και αν κοιτάξεις θα δεις, τον δοκιμασμένο αυτό λαό, να φορτώνεται με ένα σάκο στην πλάτη με μερικά υπάρχοντα και να σκορπίζεται σε όλες τις «γωνιές» του πλανήτη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, οι Έλληνες πάτησαν το πόδι τους σε κάθε σημείο του πλανήτη, είτε δημιουργώντας αποικίες, είτε παροικίες, είτε αφήνοντας το στίγμα τους προτού αφομοιωθούν στις νέες κοινωνίες που επέλεγαν να ζήσουν.

Πλέον τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η Ελλάδα βιώνει κύματα –αλλεπάλληλα είναι η αλήθεια– μετανάστευσης, «αθλίων» της Ασίας και της Αφρικής που ψάχνουν την Γη της Επαγγελίας. Η Γη της Επαγγελίας όμως δεν είναι η Ελλάδα γι’αυτούς, αλλά οι χώρες της δυτικής Ευρώπης. Δυστυχώς για όλους όμως, η συμφωνία του «Δουβλίνο 2» τους εγκλωβίζει εδώ.
Σκοπός δεν είναι να κατηγορήσεις ούτε τους γηγενείς ως ρατσιστές, ούτε τους μετανάστες ως τις πηγές όλων των κακών. Σκοπός είναι – για ένα σοβαρό κράτος να ελέγχει τα σύνορα του. Η Ελλάδα το κάνει αυτό; (ΣΣ: Εδώ γελάνε ). Ομολογουμένως όχι! Επειδή, όμως, και οι Έλληνες, συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος, έχουν πάει μετανάστες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, καλό θα ήταν να παίρναμε μερικά παραδείγματα (και μαθήματα) οργάνωσης και ανθρωπιάς από τις χώρες που υποδέχθηκαν τους συμπατριώτες μας…

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι μετανάστες που ήρθαν στην Ελλάδα, δεν ήρθαν ούτε για να την καταλάβουν, ούτε για να μας κλέψουν, ούτε για να μας δολοφονήσουν. Αυτοί οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον τόπο γέννησης τους, από ανάγκη για επιβίωση. Και μεις οι Έλληνες τους καλοδεχθήκαμε για να κάνουν όλα αυτά που θεωρούσαμε αγγαρείες. Δεν γνωρίζω κανέναν που να μην χρησιμοποίησε μετανάστη. Με μικρά μεροκάματα και χωρίς ασφάλιση, όλοι φέραμε κάποιον για να μας χτίσει το σπίτι, να μας φτιάξει τον κήπο, να ξεσκατίσει τον παππού και την γιαγιά, να πλύνει το αμάξι, να μαζέψει τις ελιές. Και φυσικά όλοι εμείς οι Έλληνες, «την είδαμε» αφεντικά. Και μάλιστα αφεντικά με μεγάλες απαιτήσεις και μικρές υποχρεώσεις.

Αναφέρομαι στις 10ετιες του 1990 και του 2000 όπου οι Έλληνες ζούσαν τον μύθο τους. Ήταν η εποχή που το (δανεικό) χρήμα έρεε άφθονο. Ήταν η εποχή που, για να το περιγράψω πιο γλαφυρά, οι Έλληνες έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Ήταν η εποχή –ποιος δεν την θυμάται;– της παράκρουσης του χρηματιστηρίου. Μια εθνική φρενίτιδα για εύκολο χρήμα που θα μας βοηθούσε να ζούμε σαν εφοπλιστές. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι τα αυτοκίνητα αγοράζονταν σαν τα πακέτα τσιγάρων. Τα δε σπίτια έπρεπε να είναι φαινομενικά πολυτελή. Ήταν αστείο να βλέπεις ποντικότρυπες σε πολυκατοικίες, αλλά... με τζάκι ! Γιατί το τζάκι στο μυαλό μας μας θυμίζει την φράση «είναι από μεγάλο τζακι»… και νομίζουμε ότι αποκτούμε κύρος και πολυτέλεια αν υπάρχει στο σαλόνι μας. Και ας μην χωράει να μπει δεύτερη πολυθρόνα. Αστεία πράγματα, αστείες νοοτροπίες που όμως γαλούχησαν μια ολόκληρη γενιά. Ίσως και τις επόμενες.

Για να μην μιλήσω για τα δάνεια, που έτρεχαν όλοι να πάρουν μετά από προτροπή των φιλέσπλαγχνων Τραπεζών –που να ήξεραν οι άμοιροι τι τους περίμενε μετά από λίγα χρονια– για να πάρουν σπίτι, αυτοκίνητο, να κάνουν διακοπές («διακοποδανεια» τα λέγανε), να περάσουν Χριστούγεννα σε πολυτελή σαλέ, να ψωνίσουν για να ψωνιστούν τα Σαββατόβραδα σε όλα τα μπουζουκομάγαζα. Ήθελε, βλέπετε, μεγαλεία ο νεοέλληνας, και όλη αυτή η φούσκα, φούσκωνε τα μυαλά μας.

Οι γάμοι από ένα απλό μυστήριο, μετατράπηκαν στην πεμπτουσία της απόλυτης βλαχιάς. Ξαφνικά έβλεπες προσκλητήρια που θα ζήλευε κι ο Ωνάσης. Και πάντα ακολουθούσε…δεξίωση, ακόμα κι αν αυτή γινόταν στην «χασαποταβέρνα του Μπαμπη». Οι πιο σικάτοι επέλεγαν τα… κτήματα ή τα πεντάστερα ξενοδοχεία, όπου το βλαχομπαρόκ χτυπούσε κόκκινο. Επειδή είχα την τύχη να παρευρεθώ σαν προσκεκλημένος σε τέτοιους γάμους εκείνη την εποχή, θα χαρακτήριζα γελοίο το όλο σκηνικό. Κτήματα και ξενοδοχεία υπερπολυτελή με πισίνες, μπουφέδες, στολισμένα τραπέζια με ό,τι πιο σικάτο για την εποχή, νύφες ντυμένες με νυφικά μεγάλων σχεδιαστών και από τα ηχεία να παίζει στην διαπασών το «ωραία που είναι η νύφη μας, ωραία τα προικιά της». Για να μην αναλογιστώ ότι όλη αυτή η βλαχιά στοίχιζε μια περιουσία….

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μα για να γίνει κατανοητή η νοοτροπία μιας ολόκληρης γενιάς,  η οποία έμελλε να βιώσει την κατάρρευση της ελληνικής κοινωνίας στα χρόνια της οικονομικής κρίσης που ακολούθησε.

Και μια ωραία μέρα, μπαίνει στην ζωή μας η «κρίση». Και ανατρέπεται όλο μας το είναι. Και ξαφνικά θυμώνουμε με τους λαθρομετανάστες (πάντα φταίνε οι άλλοι για την κατάντια μας, ποτέ εμείς οι ίδιοι) που ήρθαν να πάρουν τις δουλειές μας (αυτές που δεν καταδεχόμασταν εμείς οι ίδιοι με τίποτα να κάνουμε), και θέλουμε να ξορκίσουμε το κακό. Γιατί ποτέ δεν υπήρξαμε αληθινά φιλόξενοι απέναντι τους. Θυμάμαι ότι τους αλβανικής καταγωγής μετανάστες τους βαφτίζαμε και τους δίναμε ελληνικά ονόματα, προκειμένου να τους βάλουμε στα σπίτια μας. Επίσης θυμάμαι φίλους γονείς να παραδέχονται ότι δεν τους αρέσει τα παιδιά τους να έχουν αλλοδαπούς συμμαθητές, με την δικαιολογία ότι θα μείνουν πίσω στα μαθήματα τους.

Και πλέον διαπιστώνω μετά μεγάλης μου λύπης, πολλούς να έχουν πάθει παροξυσμό ρατσισμού, να ποστάρουν ύβρεις για τους μετανάστες, οι οποίοι μετονομαστήκαν  σε «λαθρομετανάστες»  -βεβαίως υπάρχουν και τέτοιοι -, χωρίς να θυμούνται ότι κάποια λαμόγια συμπατριώτες τους, τους έφεραν στην Ελλάδα, αποσπώντας τους χρηματικά ποσά, με τα οποία θα μπορούσαν να έρθουν business class από μόνοι τους.

Δεν πιστεύω σε κανένα κόμμα και σε κανένα σωτήρα Δεν πιστεύω επίσης σε καμιά θρησκεία. Πιστεύω στο ελεύθερο πνεύμα και τη θετική ενέργεια των ανθρώπων. Αυτά είναι για μένα τα στοιχεία που μπορούν να μας εξελίξουν ως είδος του ζωικού βασιλείου. Και οραματίζομαι για τα παιδιά μου και τα παιδιά όλου του κόσμου, ένα κόσμο χωρίς πολέμους, χωρίς σύνορα και χωρίς ταυτότητες θρησκευτικές, κομματικές, εθνικές…

Λυπάμαι βαθιά όλους τους συγχρόνους νεοέλληνες ρατσιστές, αλλά πολύ περισσότερο αυτούς που είναι γονείς. Και χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα αρκετοί σαν εμένα που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν μοναδικές προσωπικότητες.