Κύριε Υπουργέ γιατί γελάς;

Κύριε Υπουργέ γιατί γελάς; Πρώτη φορά βλέπεις σε ταυτότητα «Επάγγελμα Οικιακά»;

Δεν σε πιστεύω! Για να έχεις πρήξει τη γυναίκα σου με το «η μάνα μου μαγείρευε καλύτερα», μήπως «Επάγγελμα Οικιακά» έγραφε και της γιαγιάς σου και της μάνας σου η ταυτότητα; Για ψάξ’ το… Τι;

Απομείναμε λίγες λες; Τότε γιατί λύσσαξες με το «καλάθι της νοικοκυράς» κάθε λίγο και λιγάκι; Για το δικό μου καλάθι νοιάζεσαι; Γελάς ε; Κι όμως είμαστε πολλές! Κάθε ελληνικό σπίτι έχει και μια από μας. Και το δικό σου ίσως. Για ψάξ’ το…. Κι αν είναι η γυναίκα σου μια από μας, την έχεις πατημένη. Γιατί κι αυτή θα περιμένει να πεθάνει ο άντρας της για να του πάρει τη σύνταξη. Κατάλαβες;

Για ρώτα την γιατί σε νταντεύει και σου κάνει όλα τα χατίρια;
Εγώ λέω ότι έφτασε στ’ αυτιά της το νομοσχέδιο που και συ ψήφισες τις προάλλες. Έμαθε πως πρέπει να σε διατηρήσει ανέπαφο έως ότου σβήσει τα 55 της κεράκια. Να της πεις πρώτα το happy birthday και μετά ας κόψεις ρόδα μυρωμένα. Την πήρες μικρούλα βλέπεις….. Για ψάξ’ το… Γελάς;

Εγώ γιατί δεν γελάω που τα παιδιά σου δεν μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους, γιατί το ένα το μεγάλωσε Ρωσίδα νταντά και τ’ άλλο Φιλιππινέζα; Πότε θα τη μάθουν την ελληνική γλώσσα, από πού και με ποια προφορά; Απ’ τα παραμύθια της γιαγιά τους; Μπα! Δεν είναι μέρος για παιδιά το γηροκομείο. Από πού; Στα σχολεία; Με ποιους δασκάλους; Αυτούς που τους έχεις εξόριστους στον ίδιο τους τον τόπο; Αυτούς που τους παίρνεις τη μιλιά μόλις προφέρουν τη λέξη «Ιστορία», «Πολιτισμός », «Θρησκεία_Προσευχή»; Γελάς; Βρε δεν έχεις τον Θεό σου!

Αλλά τι λέω η χαζή; Εδώ βγαίνεις στα κανάλια και κάθε λίγο και λιγάκι μου μοστράρεις την αθεΐα σου, λες και γω θα το χάψω το παραμύθι, ότι δήθεν δεν υπάρχει τίποτα ανώτερο από σένα. Λοιπόν εδώ μπορείς να γελάσεις άμα θες, γιατί θα σου πω ένα αστείο, που μου το ‘λεγε η γιαγιά μου, όταν πήγαινα να κάνω τη σπουδαία. Μου έλεγε.. «Μπροστά στη δύναμη του σύμπαντος ένα σκατό είσαι, όμως φρόντισε ποτέ να μην σε δει έτσι, μάτι ανθρώπου».

Το’ πιασες τ’ αστείο; Δε γελάς; Και εγώ δε γελάω που χρειάστηκες τα φώτα ειδικού ψυχολόγου, για να πετάξει το μικρούλι σου την πάνα μια ώρα αρχύτερα, μπας και το πάρει ο παιδικός σταθμός, στη θέση του παιδιού μιας φιλενάδας μου, μιας εργαζόμενης μάνας και νοικοκυράς. Μιας μάνας που μέρα με τη μέρα μάθαινε στο παιδάκι της να κάνει ποταμάκια στο χώμα, έξω απ’ το φτωχόσπιτό της, μπας και πάει να βγάλει κανα μεροκάματο ξένοιαστη για λίγες ώρες.

Επάγγελμα «Οικιακά» Και εγώ δε γελάω, γιατί ντρέπομαι γι αυτά που καμάρωνα. Επάγγελμα «Οικιακά» λέει … Ντρέπομαι! Ντρέπομαι πολύ για το τίμημα που με βάζετε να πληρώσω. Ντρέπομαι που για να πάρω μια σοκολάτα στα εγγόνια μου, πρέπει να χάσω τον άνθρωπό μου πρώτα. Για να του πάρω τη σύνταξη…Κατάλαβες; Ντρέπομαι!

Για το μόνο που δε ντρέπομαι, κύριε Υπουργέ, είναι αυτό που θα σου πω τώρα με όλη τη δύναμη της ελληνικής ψυχής μου…. Αυτό που θα ουρλιάξω μες στο άχρηστο αυτί σου είναι… «ΙΣΟΒΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗ στην Ελληνίδα νοικοκυρά ΤΩΡΑ!» Αχ Υπουργέ μου! Σε κούφανα; Λυπάμαι! Λοιπόν πριν φύγω σε ρωτώ ψιθυριστά κοντά στο άχρηστο αυτάκι σου… «Μήπως ξέρεις πόση πίκρα μπορεί να κρύβει μια τόση δα σοκολάτα;».

Μάρω Βλαχάκη