Τι πρέπει να κάνει μια πολιτισμένη κοινωνία για τα αδέσποτα που προσπαθούν να επιβιώσουν στους δρόμους σε συνθήκες ζούγκλας;

Ένα φαινόμενο των τελευταίων χρόνων ταλανίζει την ελληνική κοινωνία και έχει αναδειχθεί σε μείζον ζήτημα για τις πόλεις και τα χωριά μας. Είναι αυτό των αδέσποτων ζώων που ζουν και κινούνται ανάμεσά μας.

Δημιούργημα  των ανεύθυνων που χωρίς να έχουν σκεφθεί σοβαρά το πόσο σημαντικό είναι να προσθέσουν ένα ακόμη μέλος στην οικογένειά τους, τετράποδο μέλος, το βαριούνται και το πετάνε στο δρόμο σαν να είναι σκουπίδι και όχι ζωντανό πλάσμα.

Αποτέλεσμα επίσης  εκείνων που χωρίς να στειρώσουν το ζώο τους το αφήνουν να κυκλοφορεί ελεύθερο και να ζευγαρώνει και στη συνέχεια δίνουν άκριτα τα μωρά τους σε άλλους ανεύθυνους ή πετάνε τα νεογέννητα τους στα χωράφια ή στους κάδους απορριμμάτων και όσα ζήσουν …έζησαν.

Αλλά αν μιλάμε για μια πολιτισμένη κοινωνία, τι πρέπει να κάνει με όλα αυτά τα σκυλιά και τις γάτες που προσπαθούν να επιβιώσουν στους δρόμους σε συνθήκες ζούγκλας;
Ζώα που κινδυνεύουν από ασθένειες, ατυχήματα, επιθέσεις από ανθρώπους ή άλλα ζώα και σίγουρα από έλλειψη τροφής.

Το πρώτο που πρέπει να γίνει, χωρίς καμιά καθυστέρηση, γιατί ο χρόνος μετρά αντίστροφα και εκεί που σήμερα υπάρχουν 10 αδέσποτα… σε έξι μήνες θα γίνουν εκατό(!), είναι η στείρωση των αδέσποτων ζώων, ευθύνη που ο νομοθέτης με το νόμο 4039/12 δίνει στους Δήμους, τους οποίους και χρίζει υπεύθυνους για τη ζωή τους.

Επίσης προβλέπει  την εθελοντική  βοήθεια των  φιλόζωων ,πράγμα που έχει παρερμηνευθεί δυστυχώς και ο κόσμος νομίζει ότι αυτοί είναι υπεύθυνοι τόσο για τις εγκαταλείψεις όσο και για τη φροντίδα των αδέσποτων!

Την ευθύνη βέβαια για  την πλάνη αυτή την έχουν σε μεγάλο βαθμό οι Δήμοι της χώρας οι οποίοι με διάφορες δικαιολογίες αποποιούνται των ευθυνών τους και τελικά γίνονται εκείνοι υπεύθυνοι για τον μεγάλο αριθμό αδέσποτων, λόγω της έλλειψης των απαιτούμενων μέτρων και ιδιαίτερα της στείρωσης.

΄Οπως επίσης γιατί δεν έχουν ενημερώσει-ευαισθητοποιήσει τους δημότες  για την ευθύνες τους έναντι των δεσποζόμενων ζώων τους, γιατί εκεί είναι η πηγή του προβλήματος: εγκαταλείψεις ζώων  και πέταγμα των μωρών τους μιας και δεν έχουν προβλέψει τη στείρωσή τους, όπως επίσης για την αξία της ζωής όλων όσων κατοικούν στον πλανήτη μας.

Αλλά πως επιβιώνουν όλα αυτά τα αδέσποτα ζώα που βρέθηκαν να κυκλοφορούν δίπλα μας;

Η ελληνική πολιτεία το έχει προβλέψει με τον ίδιο  νόμο, τον 4039/12.

Αναφέρει λοιπόν στο άρθρο  46 § ε, ότι είναι νόμιμη η παροχή τροφής και νερού από του ΄Ελληνες πολίτες στα αδέσποτα ζώα, αρκεί να τηρούν τους όρους καθαριότητας και υγιεινής.

Επίσης με το ίδιο άρθρο καλεί τους Δήμους της χώρας να τοποθετήσουν ταΐστρες και ποτίστρες και με έξοδά τους να φροντίζουν για τον εμπλουτισμό τους.

Την ίδια νομιμότητα ως προς τη σίτιση των αδέσποτων ζώων προβλέπει και για τα Φιλοζωικά σωματεία και τις Ενώσεις της χώρας.

Υπάρχει επίσης η απόφαση 1/131631/8-4-13 του Αρείου Πάγου με την οποία ξεκαθαρίζει  όλα τα παραπάνω.

Τι το καλύτερο για μια χώρα που δίδαξε πολιτισμό στους αρχαίους χρόνους να το κάνει και σήμερα με τη φροντίδα εκείνων των πλασμάτων που βίωσαν την εγκατάλειψη και την ανθρώπινη αναισθησία;

Γιατί τι άλλο από πολιτισμός είναι η έμπρακτη απόδειξη της ενσυναίσθησης, της καλλιέργειας φιλοζωικής συνείδησης και στο τέλος - τέλος φροντίδας για το περιβάλλον, όπου μέρος του είναι όλα τα έμβια όντα;

Αγγέλα Μπαρτσιώκα
Αντιπρόεδρος της Πανελλαδικής Φιλοζωικής και Περιβαλλοντικής  Ομοσπονδίας (ΠΦΠΟ)
Πρόεδρος του Φιλοζωικού Συλλόγου Φθιώτιδας