Τα Δημοτικά Σχολεία της Σκοπέλου· Κατ κι Απάν

ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ = ΧΙΛΙΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Γράφει ο καθηγητής 

Γιάννης Σίσκος (*)

Πρόλογος

Στο δημοσίευμα αυτό προτείνω να θυμηθούμε τα δυο Δημοτικά Σχολεία, όπως αυτά λειτουργούσαν στη Σκόπελο της δεκαετίας του 50 και της δεκαετίας του 60. Ποιος δεν θυμάται αυτά τα δυο Σχολεία! Ευτυχώς, για μια ακόμα φορά,  οι φωτογραφίες είναι εδώ για να με βοηθήσουν να καταθέσω μια σειρά από προσωπικές αναμνήσεις μέσα από τις οποίες ελπίζω να φωτιστούν άγνωστες πλευρές της ιστορίας του νησιού μας. 

Τα δυο Δημοτικά Σχολεία που είχε η Σκόπελος την εποχή εκείνη ήταν το «ΚΑΤ το Σχολειό» και το «ΑΠΑΝ το Σχολειό». Έτσι τα ονόμαζαν όλοι στο νησί, το ΚΑΤ και το ΑΠΑΝ. 

Το ΚΑΤ στεγαζόταν σε ένα μεγάλο διώροφο αρχοντικό σπίτι, απέναντι από τη Φανερωμένη και είχε μια τεράστια χωματένια αυλή πίσω, η οποία χρησίμευε ως χώρος κυκλοφορίας των παιδιών κατά τα διαλείμματα (βλ. Φωτό 4). Για να κατέβη κανείς από το Σχολείο στην αυλή έπρεπε να κατέβη μια σειρά από σκαλάκια, όπου μαζευόντουσαν τα παιδιά για τις φωτογραφίες (βλ. Φωτό 1, 2 και 3). 

Το ΑΠΑΝ ήταν ένα Σχολείο περιωπής, ένα νεοκλασικό κομψοτέχνημα του 1906, δωρεά του κληροδοτήματος Ανδρέα Συγγρού. Ήταν χτισμένο πιο ψηλά, όπως πηγαίνουμε από τη Φανερωμένη προς τον περιφερειακό δρόμο, εκεί όπου στεγάζεται το σημερινό Δημοτικό Σχολείο (βλ. Φωτό 5 και 6). 

Πριν συνεχίσω με ιστορίες και φωτογραφίες από τα δυο Σχολεία, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι το Δημοτικό Σχολείο υπήρξε ενιαίο Σχολείο και ως τέτοιο λειτουργεί ακόμα και σήμερα. Απλά, τα δυο κτίρια ΚΑΤ και ΑΠΑΝ μοιραζόντουσαν τις έξι τάξεις, επειδή τα παιδιά ήταν πολλά και ένα μόνο κτίριο δεν επαρκούσε. Η δική μου διαδρομή ξεκίνησε από το ΚΑΤ, στις τάξεις 1η, 2α και 3η, συνεχίστηκε στο ΑΠΑΝ, 4η και 5η και ολοκληρώθηκε στο ΚΑΤ, στην 6η, απ’ όπου πήρα και το Απολυτήριο του Δημοτικού Σχολείου Σκοπέλου.  

Η πικρή αλήθεια είναι ότι, σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένα λιθαράκι από τα δυο αυτά Σχολεία, γιατί και τα δυο έπεσαν θύματα των καταστρεπτικών σεισμών του 1965, αλλά και της ανθρώπινης επιπολαιότητας …!

Η πρώτη φωτογραφία μου στο ΚΑΤ 

Σεπτέμβριος του 1955: Παίρνω τη σάκα μου και πηγαίνω Σχολείο, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Το βάπτισμα του πυρός γίνεται στο ΚΑΤ το Σχολειό. Δασκάλα μου είναι η κυρία Ελένη Μπερούκα (βλ. Φωτό 1, και 2). 

Η μητέρα μου, για να δυναμώσω, μου ετοίμαζε μια φέτα ψωμί με βούτυρο πάνω της, για να την τρώω σε ένα από τα διαλείμματα. Το χειμώνα, σε κάποιο διάλειμμα του Σχολείου, μόλις έβγαλα το ψωμάκι από τη σάκα, ακούστηκε η φωνή του δασκάλου από πάνω «Μαζευτείτε όλοι στα σκαλάκια, ήρθε ο φωτογράφος». Ήταν ώρα για φωτογράφηση του Σχολείου. Έτσι αναγκάστηκα να βγω φωτογραφία με το ψωμάκι στο χέρι (βλ. Φωτό 1). 

Φωτό 1: Δημοτικό Σχολείο ΚΑΤ το 1955, με τους δασκάλους Παπαϊωάννου, Ελένη Μπερούκα και Γεώργιο Κων. Λεμονή. Κάτω αριστερά ο γράφων. Δεξιά του, μεταξύ άλλων, οι Δημήτριος Εμμ. Βλαχάκης, Σπύρος Σταμ. Πατσής, Νίκος Γεω. Λάμπρου, Νίκος Κων. Κλωνάρης και Παντελής Κων. Λιθαδιώτης. Πίσω του, στα κορίτσια, οι Ευλαλία Δημ. Καρούση, Αικατερίνη Ανδρουλιδάκη, Αικατερίνη Γρηγ. Τσουκαλά, Σταυρούλα Ιω. Λεμονή και Αλεξάνδρα Βασ. Τσουκαλά.

Φωτό 2: Άλλη μια φωτογραφία παιδιών στα σκαλάκια του ΚΑΤ. Αριστερά, η δασκάλα Ελένη Μπερούκα.

Φωτό 3: Με τον αγαπημένο μου συμμαθητή Νίκο Γεω. Λάμπρου (ζει στις ΗΠΑ) στην 6η τάξη στο ΚΑΤ. Πιο δεξιά, δίπλα στις βρυσούλες κάθεται ο Δημήτρης Αναστ. Κωτσάκης.

Φωτό 4: 25η Μαρτίου στο ΚΑΤ: Απαγγελία ποιήματος από τη συμμαθήτρια μου Ευλαλία Γεω. Καράδη και τον γράφοντα. 

Ένας χορηγός του ΚΑΤ

Το Σχολείο ΚΑΤ στεγαζόταν σε ένα παλιό κτίριο με πολλά λειτουργικά προβλήματα. Αριστερά, όπως το κοιτάζουμε από το ναό της Φανερωμένης, είχε ένα αδιαμόρφωτο κτήμα, που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως κήπος για μαθήματα φυτολογίας. Τα έξοδα για τη διαμόρφωση του και κυρίως για την περίφραξη του με ωραίο πετρόχτιστο τοίχο και σιδερένια πόρτα ανέλαβε ο Καπτα-Γιάννης Ανδρ. Ρούσσος, ο οποίος έμενε στην Πλάκα δίπλα από τα σκαλάκια της Παναγίτσας του Πύργου. 

Ο Καπτα-Γιάννης Ρούσσος, με το ψευδώνυμο «χαχόλος», ήταν μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα στη Σκόπελο. Είχε σαν «χόμπι» τον έλεγχο της τοπικής εξουσίας και της δημόσιας διοίκησης, κάτι που προκαλούσε τη δυσφορία πολλών Σκοπελιτών. Τον ενοχλούσε να βλέπει δημόσιους και δημοτικούς υπαλλήλους να μη τηρούν τα ωράρια ή να εκτελούν πλημμελώς τα καθήκοντα τους. 

Το 1951,  κατεβαίνει στις Δημοτικές Εκλογές για Δήμαρχος στο νεοσυσταθέντα Δήμο Σκοπέλου (ήταν μέχρι τότε Κοινότητα), απέναντι στο «βαρύ πυροβολικό» που λεγόταν Γιάννος Ζαχ. Δουλίδης. Δήμαρχος εκλέγεται ο Γιάννος Δουλίδης με 65%, ενώ ο Ρούσσος παίρνει 23%. 

Ο Καπτα-Γιάννης ήταν ψηλός, σωματώδης, επιβλητικός, καλοντυμένος με ένα μεγάλο καπέλο. Σύχναζε στο καφενείο του Μήτρου Τζώρτζη «Το Πήλιον», όπου έπαιζε κοσάρι με αντίπαλο τον Λυκούργο και έπαθλο το λουκούμι. Όταν κέρδιζε, ερχόταν χαρούμενος στον πλάτανο του Μώλου και φώναζε στον γιο του «Αντριά, ε Αντριά, έλα λουκούμ». Νεώτερος, το Πάσχα, δεν παρέλειπε να τηρεί το έθιμο του τουφεκισμού του Ιούδα. Μαζί με τον αδελφό του Σάββα έπαιρναν τις εμπροσθογεμές (παλιά τουφέκια που γέμιζαν με μπαρούτι και βόλια από την κάνη) και γάζωναν με αυτές ένα ομοίωμα του Ιούδα στον Κομμένο (παλαιά προβλήτα στο Μώλο) για να τον τιμωρήσουν. Μια μέρα, γυρνώντας από το καφενείο, με φωνάζει στο Μώλο και βγάζοντας μια χρυσή αλυσίδα από το γιλέκο του, που στην άκρη είχε ένα χρυσό νόμισμα, με ρωτάει: 

Του βλεπς βρε αυτό; 

Του βλέπου μπάρμπα-Γιαν’.

Τι είνι;

 Φλουρί δεν είνι;

Κουσταντινάτου είνι βρε, Κουσταντινάτου! 

O Καπτα-Γιάννης δεν αποχωριζόταν το νόμισμα αυτό και την καδένα του. Το θεωρούσε μάλλον γούρι! 

Η κινηματογραφική λέσχη του ΚΑΤ

Στα μέσα της δεκαετίας του 50, το ΚΑΤ απέκτησε και κινηματογράφο. Όπως μου διηγήθηκε ο Δημοδιδάσκαλος κ. Γιώργος Κων. Λεμονής, κάποιος Σκοπελίτης Ελληνοαμερικανός ήρθε για διακοπές στη Σκόπελο και έφερε μαζί του μια 16άρα κινηματογραφική μηχανή. Όταν ήρθε ο καιρός να γυρίσει στην Αμερική, φωνάζει τον δάσκαλο στο καφενείο και του λέει: «Άκουσε δάσκαλε, αν εγώ πάρω μαζί μου πίσω τη μηχανή, θα τη βλέπω μόνος μου, ενώ αν τη δώσω σε σένα και στο Σχολείο θα τη βλέπουν όλα τα παιδάκια της Σκοπέλου. Γι’ αυτό αποφάσισα να τη δωρίσω στο Δημοτικό Σχολείο Σκοπέλου. Θα σε μάθω εσένα πως λειτουργεί». 

Ο δάσκαλος έπεσε από τα σύννεφα και η ιδέα της λειτουργίας ενός κινηματογράφου στο ΚΑΤ τον έβαλε σε σκέψεις: που θα έστηνε τη μηχανή, σε ποια αίθουσα, που θα έβρισκε ταινίες, κλπ. Στο ισόγειο του ΚΑΤ, αριστερά από την πόρτα υπήρχε μια εγκαταλελειμμένη μεγάλη αποθήκη η οποία περιείχε ότι πιο άχρηστο πράγμα πετιόταν από το Σχολείο. Στο ταβάνι της κρεμόντουσαν αράχνες. Ψάχνει ο δάσκαλος και βρίσκει τον μαστρο-Παντελή Κεφαλονίτη και του λέει: «Μαστρο-Παντελή θέλω να φτιάξω μια αίθουσα για να παίζω ταινίες στα παιδιά, εκεί στην αποθήκη στο ΚΑΤ, αλλά, ξέρεις, το Σχολείο δεν έχει λεφτά για τέτοια πράγματα». Ο μαστρο-Παντελής κατάλαβε αμέσως τι εννοούσε ο δάσκαλος: «Μη σε νοιάζει δάσκαλε! Την αίθουσα θα στη φτιάξω εγώ. Θα γίνει κούκλα! Όσο για τα έξοδα, αφού είναι για τα παιδιά, δεν θέλω λεφτά». 

Πράγματι, σε μερικές μέρες η αίθουσα παραδόθηκε και ήταν να τρίβεις τα μάτια σου. Κάποιος έβαλε τα παγκάκια για να κάθονται τα παιδιά, κάποιος άλλος το άσπρο πανί για οθόνη και η αίθουσα ήταν έτοιμη για προβολές. Ο δάσκαλος άρχισε να παραγγέλνει ταινίες του βωβού κινηματογράφου στο Βόλο και μας μάζευε στην αίθουσα για να μας τις προβάλει. Πολλές ταινίες ήταν με τον Σαρλό και άλλες με τον Χοντρό και τον Λιγνό. Το τι γινόταν εκεί μέσα δεν περιγράφεται! Η μεγάλη φασαρία γινόταν όμως όταν η ταινία κοβόταν και προσπαθούσε ο δάσκαλος να την συγκολλήσει για να προχωρήσει παρακάτω το έργο. Αξέχαστες στιγμές!

Η ιστορία του ΑΠΑΝ

Το Δημοτικό Σχολείο της Σκοπέλου ΑΠΑΝ ήταν ένα Σχολείο περιωπής, ένα νεοκλασικό κομψοτέχνημα (Φωτό 5 και 6), δωρεά του κληροδοτήματος Ανδρέα Συγγρού (1830-1899, βλ. Φωτό 7). Από έγκυρες πηγές του διαδικτύου, πληροφορούμαστε ότι το Σχολείο χτίστηκε το 1906 σε σχέδια του Νομομηχανικού Δημητρίου Καλλία, στον οποίο ανατέθηκε ο σχεδιασμός των Σχολείων της χώρας, με το Βασιλικό́ Διάταγμα της 17ης Μαΐου 1894 «Περί του τρόπου κατασκευής των Σχολείων». Στο ίδιο πλαίσιο χτίστηκαν και τα Δημοτικά Σχολεία της Σκιάθου (Μπούρτζι) και της Γλώσσας Σκοπέλου.

Ο Δημήτριος Καλλίας σχεδίασε 4 τύπους Σχολείων που εγκρίθηκαν στις 20 Απριλίου 1898 από́ τον τότε Υπουργό́ Παιδείας Α. Ράλλη. Πρόκειται για τα Σχολεία που συναντάμε σχεδόν στα περισσότερα χωριά́ και πόλεις της Ελλάδας και που αναφέρονται συνήθως ως «Σχολεία Συγγρού́», γιατί την ίδια εποχή́, το 1899, ο Ανδρέας Συγγρός (1830-1899) άφησε με διαθήκη γενναίο κληροδότημα για την ανέγερση διδακτηρίων. Από́ το 1895 και μέχρι το 1910, που οργανώθηκε η Τεχνική́ Υπηρεσία του Υπουργείου Παιδείας κτίστηκαν 358 τέτοια Σχολεία σε κάθε γωνιά́ της Ελλάδας.

Φωτό 5: Πανοραμική άποψη του Δημοτικού Σχολείου ΑΠΑΝ (1906-1965). 

Φωτό 6: Άλλη μια φωτογραφία του ΑΠΑΝ (1906-1965). 

Φωτό 7: Ο εθνικός ευεργέτης Ανδρέας Συγγρός (1830-1899) σε φωτογραφία εποχής και σε πίνακα του μεγάλου ζωγράφου Γεωργίου Ιακωβίδη. 

Φωτό 8: Τρίτη 21-04-1959: η 5η Τάξη στο ΑΠΑΝ με τον αγαπημένο δάσκαλο μας Αρτέμη Αμερικάνο. Κάτω δεξιά οι Σπύρος Σταμ. Πατσής και ο Απόστολος Παντ. Υδριώτης. Στην πρώτη σειρά διακρίνονται οι Ευλαλία Δημ. Καρούση (πέμπτη από αριστερά), Αικατερίνη Ανδρουλιδάκη, Αικατερίνη Γρηγ. Τσουκαλά, Μαρία Παντ. Κεφαλονίτη, ο γράφων και ο Ηλίας Κων. Πατσής. Στην τρίτη σειρά διακρίνονται οι Σταυρούλα Ιω. Λεμονή, Ελένη Χρ. Γρυπιώτη (μπροστά από το δάσκαλο) και Δημήτρης Παντ. Συρόπουλος. Δίπλα από το δάσκαλο, οι Αικατερίνη Μεσολογγίτου και Κώστας Δημ. Γαρουφαλής και πίσω δεξιά οι Παντελής Κων. Λιθαδιώτης, Γεώργιος Νικ. Λιώσσης, Νικόλαος Γεω. Λάμπρου και Ελευθέριος Κων. Κωστιάνος.

Φωτό 9: Ο Διευθυντής του ΑΠΑΝ Νικόλαος Γεω. Αλεξίου (δεξιά) με τη σύζυγο του Ευαγγελία Νικ. Γκίκα-Αλεξίου, σε έξοδο με το ζεύγος Πελοπίδα και Ειρήνης Σίσκου. Μαζί τους ο πατέρας της Ευαγγελίας Νικόλαος (Νικολάκης) Γκίκας. 

Πρόσωπα του ΑΠΑΝ 

Την διεύθυνση του ΑΠΑΝ, αν όχι και ολόκληρου του Δημοτικού Σχολείου, ασκούσε για πολλά χρόνια ο αείμνηστος Σκοπελίτης δάσκαλος Νικόλαος Γεω. Αλεξίου, ο οποίος ήταν ο νονός μου (βλ. Φωτο 9). Για τη νονά μου, τη Βαγγελίτσα έχω να γράψω μόνο δυο λέξεις: Υπήρξε η καλύτερη ΝΟΝΑ του κόσμου!

Ο δάσκαλος Αλεξίου ήταν επιβλητικός, μεταδοτικός, οργανωτικός. Στα χέρια του, το ΑΠΑΝ ήταν ένα πραγματικό κομψοτέχνημα, καθαρό, εντυπωσιακό και κυρίως εκπαιδευτικά αποτελεσματικό. Στο μικρό χρονικό διάστημα που μπήκε στην τάξη μας ο δάσκαλος αυτός, μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι δεν πήρε ποτέ του το χάρακα ή τη λιόβεργα για να επιβληθεί ή τιμωρήσει κάποιον μαθητή. Η ευθυκρισία και η προσωπικότητα του ήταν αρκετά για να τον σέβονται όλοι, μαθητές, γονείς και δάσκαλοι. Ο Δημοδιδάσκαλος κ. Γιώργος Λεμονής μου εξομολογήθηκε: «Ο Αλεξίου μου έμαθε τι θα πει να είσαι δάσκαλος». 

Για να καταδείξω τη μεγαλοσύνη του νονού μου Νίκου Αλεξίου, θα διηγηθώ την εξής προσωπική ιστορία. Ήταν φθινόπωρο του 1971. Ήμουν φοιτητής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ονειρευόμουν ένα καλύτερο αύριο για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Έτσι, πήρα την απόφαση να κάνω ένα μικρό ταξίδι στη Γαλλία, στο Παρίσι, για να δω αν μου ταιριάζει το μέρος αυτό και ταυτόχρονα για να τροχίσω λίγο τα γαλλικά μου. 

Όταν πήγα να ζητήσω προσωρινό διαβατήριο, επειδή δεν είχα εκπληρώσει τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις, μου ανακοινώθηκε από τη Στρατολογία της χούντας ότι, για να πάρω διαβατήριο και να ταξιδέψω στο εξωτερικό έπρεπε να καταβάλλω το εξωφρενικό ποσό των 5000 δραχμών ως εγγύηση. Ήμουν βλέπετε επικίνδυνος να λιποτακτήσω …! 

Τα χρήματα της εγγύησης ο πατέρας μου δεν τα είχε. Τα φέρναμε δύσκολα βόλτα στην Αθήνα. Ο κίνδυνος να μην ταξιδέψω ήταν εμφανής. Χτύπησα την πόρτα ενός Σκοπελίτη μεγαλοεργολάβου της Αθήνας, που το «έπαιζε» τότε παραλής και παράγοντας της Σκοπέλου, αλλά τη βρήκα κλειστή. Τότε, ο πατέρας μου με καθησύχασε λέγοντας «θα τηλεφωνήσω στο νονό σου αν μπορεί να σε βοηθήσει». Ευτυχώς, ο νονός μου απάντησε θετικά: «Πες στον Γιαννάκη να έλθει να του δώσω εγώ τα χρήματα». Όταν τον επισκέφτηκα στην Κυψέλη, ο νονός μου και η σύζυγος του κυρία Αθηνά με περίμεναν στο σαλόνι με τα λεφτά πάνω στο τραπέζι. Πατεράδες δεν είναι μόνο αυτοί που σε γεννούν αλλά και αυτοί που σου δίνουν το όνομα! 

Το ταξίδι στο Παρίσι κύλησε υπέροχα. Ανέβηκα στον Πύργο του Άϊφελ και στην Αψίδα του Θριάμβου, όργωσα κυριολεκτικά τη Λατινική Συνοικία, και που δεν πήγα! Ένα όμως είναι το σίγουρο. Χάρη στο νονό μου, έδωσα στον εαυτό μου ένα μεγάλο στοίχημα ζωής: όταν τελειώσω το Πανεπιστήμιο και το στρατιωτικό μου, να κάνω μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία και να ξεκινήσω από εκεί την ακαδημαϊκή καριέρα μου. Η ιστορία έδειξε ότι το στοίχημα αυτό κερδήθηκε! 

Ας γυρίσουμε όμως ξανά στο ΑΠΑΝ. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ουσιαστικά ένα, η θέρμανση. Οι αίθουσες ήταν τεράστιες και ψηλοτάβανες. Τι να σου κάνει το χειμώνα μια ξυλόσομπα! Ύστερα, που θα βρισκόντουσαν όλα αυτά τα καυσόξυλα που χρειάζονταν για να θερμάνουν τις αίθουσες; Η λύση βρέθηκε: τα ξύλα θα τα έφερναν τα παιδιά από τα σπίτια τους! Έτσι, πηγαίνοντας κάθε πρωί στο Σχολείο, εκτός από την τσάντα κρατούσαμε και ένα ξύλο για τη σόμπα. 

Στη θέρμανση και γενικά στην ευπρέπεια του Σχολείου συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό η γλυκύτατη επιστάτρια κυρά Βασιλική. Η Βασιλική αγαπούσε και πρόσεχε τα παιδιά σαν να ήταν δικά της.

Την επιστάτρια κυρά Βασιλική τη συνάντησα στην παραλία της Σκοπέλου αρκετά χρόνια μετά την εποχή του ΑΠΑΝ. Πόση χαρά πήρα που την ξαναείδα! Διαβάστε τον εύθυμο διάλογο που ακολούθησε: 

Τι κανς θειά Βασιλκή; Είσι καλά; 

Καλά είμι. Δεν τάμαθες; Παντρέφκα. 

Καλουρίζκ. Ποιόνι πήρις; 

Του Γιώργου του Χατζη… 

Ποιόνι; 

Του Σκουρδουστούμπ αρέ!

Το άδοξο τέλος ενός Σχολείου

9 Μαρτίου του 1965 : Καταστρεπτικός σεισμός πλήττει την Σκόπελο. Κατεδαφίζονται εκατοντάδες παραδοσιακές οικίες καθώς και το νεοκλασικό Δημοτικό Σχολείο ΑΠΑΝ της δωρεάς του Ανδρέα Συγγρού. Το κτίριο του Σχολείου είχε χαρακτηριστεί ως κατεδαφιστέο … Διερωτάται κάποιος: η Σκόπελος, με τόσους άξιους και πεπειραμένους μαστόρους που διαθέτει, δεν θα μπορούσε να στηρίξει και επισκευάσει αυτό το πολύτιμο κτίριο; Όχι για κανένα άλλο λόγο, απλά για να το παραδώσει ακέραιο και επιβλητικό στις επόμενες γενιές. Ένα πολιτιστικό έγκλημα είχε διαπραχτεί στο νησί μας! 

Επίλογος

Ο κύκλος των αναμνήσεων με θέμα την πρωτοβάθμια παιδεία στη Σκόπελο τελειώνει σήμερα εδώ. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες θα φέρνουν συνεχώς στο φως άγνωστες πτυχές της ιστορίας του τόπου μας. Χωρίς αυτές τις μικρο-ιστορίες, τα απλά γεγονότα και τα πρόσωπα που τα έζησαν δεν θα μπορούσαμε να καταλάβουμε ποιοι είμαστε και που βαδίζουμε!  

Ευχαριστίες

Από τη θέση αυτή, οφείλω να ευχαριστήσω τον αειθαλή Σκοπελίτη δάσκαλο κ. Γεώργιο Κων. Λεμονή, για τη συνέντευξη που είχε την καλοσύνη να μου παραχωρήσει, τον θεολόγο καθηγητή κ. Γεώργιο Στεφ. Σοφικίτη, για τις πληροφορίες που άντλησα από το αδημοσίευτο έργο του «Χρονολόγιο της Σκοπέλου» που ευγενικά μου παραχώρησε καθώς και τους ανώνυμους συγγραφείς του διαδικτύου που έγραψαν για τον εθνικό ευεργέτη Ανδρέα Συγγρό. 

________________

* Ο Γιάννης Σίσκος γεννήθηκε στη Σκόπελο.  Σπούδασε μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι. Στη Γαλλία, ο Γιάννης Σίσκος πήρε το DEA και το διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Πέτρου και Μαρίας Curie στην πληροφορική και την επιχειρησιακή έρευνα με υποτροφία της UNESCO.

Κατά  την τριετία 1981-84, ο Γιάννης Σίσκος καθηγήτευσε στο Πανεπιστήμιο Paris-Dauphine, στη βαθμίδα του Maître de Conférence, απ’όπου πήρε και το κρατικό διδακτορικό δίπλωμα (Doctorat d’Etat ) στις επιστήμες διοίκησης. Στα  35 χρόνια του, διορίζεται στη βαθμίδα  του καθηγητή και στο γνωστικό αντικείμενο «Επιστήμη των Αποφάσεων» στο Τμήμα Μηχανικών Παραγωγής και Διοίκησης του Πολυτεχνείου Κρήτης, όπου καθηγήτευσε για 17 χρόνια. Στα επόμενα 15 χρόνια της καριέρας του (2001-2015) υπήρξε καθηγητής στο Τμήμα Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πειραιώς.

Έχει συγγράψει πληθώρα θεωρητικών άρθρων και βιβλίων και έχει εκπονήσει μελέτες για επιχειρήσεις και οργανισμούς της Ελλάδας και του εξωτερικού. Έχει ακόμα παραδώσει μαθήματα στα Πολυτεχνεία Τορίνου, Ecole des Mines  του Nancy, Arts et Metiers του Παρισιού και τα  Πανεπιστήμια Laval και Montreal του Καναδά, Aix-Marseille II, Rouen, Βρυξελλών και Κύπρου καθώς και σε μεταπτυχιακά προγράμματα του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Προήδρευσε για αρκετά χρόνια στο Τμήμα Μηχανικών Παραγωγής και Διοίκησης, όπου ίδρυσε το πρώτο εργαστήριο συστημάτων υποστήριξης αποφάσεων (ΕΡΓΑΣΥΑ) στην Ελλάδα, ενώ την τετραετία 1993-97 διετέλεσε Αντιπρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης. Διετέλεσε ακόμη πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρίας Επιχειρησιακών Ερευνών (ΕΕΕΕ) για τρεις θητείες καθώς και αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Εταιρειών Επιχειρησιακής Έρευνας (IFORS).

To 2005, του απονεμήθηκε το Εθνικό Βραβείο και χρυσό μετάλλιο επιχειρησιακής έρευνας της Ελληνικής Εταιρίας Επιχειρησιακών Ερευνών (ΕΕΕΕ), το 2015 το Χρυσό Μετάλλιο έρευνας της Διεθνούς Εταιρείας Πολυκριτήριων Αποφάσεων (MCDM) στο Αμβούργο της Γερμανίας και το 2016 το βραβείο EUROPEAN DISTINGUISHED SERVICE MEDAL της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Επιχειρησιακής Έρευνας στο Πόζναν της Πολωνίας. Τον Αύγουστο του 2015, ο Δήμος Σκοπέλου τίμησε τον καθηγητή Γιάννη Σίσκο για την προσφορά του στην πρόοδο της επιστήμης. Επίσης αναγορεύτηκε σε επίτιμο καθηγητή του Πολυτεχνείου Κρήτης και επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής