Για τον μπάρμπα Γιάννη...

Με μεγάλη μου λύπη πληροφορήθηκα μέσα από τις αναρτήσεις σας, για τον θάνατο του μπάρμπα Γιάννη του Παχή.

Έτσι λοιπόν θα ήθελα και εγώ να γράψω δυο λόγια για αυτόν τον άνθρωπο που πριν χρόνια και χωρίς να έχει καμία σχέση μαζί μου, με βοήθησε όσο κανείς άλλος.

Το μακρυνό 2004  έχοντας τότε δύο παιδιά και είμαι στο νησί μόλις τρία χρόνια, αποφασίζω να φύγω στο εξωτερικό για δουλειά. Τότε είναι και η χρονιά που μαθαίνοντας για την δημοπρασία στις παραλίες, αποφασίζω να δοκιμάσω αυτό το βήμα, πριν φύγω από το νησί. Έτσι λοιπόν βρίσκομαι να έχω νοικιάσει την καντίνα στην παραλία της Μηλιάς, αλλά δυστυχώς πρέπει να δώσω όλα τα χρήματα προκαταβολικά, και εγώ αυτό το ποσόν δεν το έχω. Επισκέπτομαι λοιπόν τον τότε δήμαρχο, τον Γιώργο τον Παχή, και προσπαθώ να πείσω να μου επιτρέψει να ξεκινήσω να δουλεύω, και να δώσω τα χρήματα στην διάρκεια του καλοκαιριού. Φυσικά αυτός ανένδοτος, διότι κάτι τέτοιο δεν προβλεπόταν, και εγώ να επισκέπτομαι ξανά και ξανά. 

Κάποια από τις πολλές φορές που έχω πάει σπίτι του, βρίσκεται εκεί και ο μπάρμπα Γιάννης, ο οποίος ακούγοντας την συζήτηση μας και τα πιεστικά παρακάλια μου, μπαίνει στην συζήτηση μας, και ζητά από τον αδερφό του να με βοηθήσει έστω και αν κάνει τα στραβά μάτια. Ο δήμαρχος φυσικά αρνείται και σε αυτόν, λέγοντάς και στους δύο μας πλέον ότι δεν μπορεί να παρανομήσει.

Έτσι για μία ακόμη φορά ετοιμάζομαι να φύγω, και πριν βγω από την πόρτα, ακούω τον μπάρμπα Γιάννη να με ρωτά τι ποσόν είναι αυτό το οποίο χρειάζομαι για να κάνω την δουλειά μου. Το ποσό ήταν μεγάλο, αλλά μόλις το άκουσε αμέσως μου είπε πως θα μου το δώσει αυτός, και στον αδερφό του είπε να ξεκινήσει τις διαδικασίες για να τελειώσουμε γρήγορα με την γραφειοκρατεία. Μάλιστα του είπε, είναι δυνατόν να αφήσουμε έναν νέο άνθρωπο που έχει οικογένεια και δύο παιδιά, και να μην τον βοηθήσουμε; Δεν ξέρω αν κάνω λάθος, αλλά εκείνη την στιγμή νομίζω ότι τα μάτια του ήταν λίγο υγρά, γιατί κάτι τέτοιο κατάλαβα και από την φωνή του.

Την άλλη μέρα μου έδωσε το ποσόν το οποίο χρειαζόμουν, χωρίς χαρτιά, χωρίς υπογραφές, χωρίς εγγυήσεις, έτσι μόνο με τον λόγο μου, και δεν μου έθεσε όριο για την επιστροφή του, παρά μόνο όταν θα είχα την δυνατότητα να το κάνω.

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν αυτή την δουλειά, και το γεγονός ότι κάνω αυτή την δουλειά, καθώς και το ότι έχω καταφέρει, αν έχω καταφέρει, να κάνω μέχρι σήμερα, το οφείλω στον μπάρμπα Γιάννη τον Παχή και την γυναίκα του την θεία Ουρανία. Αν δεν ήταν αυτός ο Άγιος άνθρωπος, ούτε εγώ ξέρω που θα ήμουν σήμερα.

Όλα αυτά τα γράφω σήμερα, για να δηλώσω τον σεβασμό και την ευγνωμοσύνη μου σε αυτούς σε αυτόν τον άνθρωπο, και για να πω στην θεία Ουρανία, πως θυμάμαι και θα θυμάμαι σε όλη μου την ζωή την βοήθεια που μου έδωσαν, όταν μάλιστα δεν με γνώριζαν καν, και πως δεν είμαι αχάριστος στους ανθρώπους που κάποια στιγμή της ζωής μου, με πήραν από το χέρι και με πέρασαν απέναντι, για να συνεχίσω σε καθαρό δρόμο.

Θεία Ουρανία να είσαι καλά να να τον θυμάσαι.

Μπάρμπα Γιάννη να έχεις καλό κατευόδιο, και να είναι αιώνια η μνήμη σου. Να είσαι σίγουρος πως δεν θα σε ξεχάσω, και να γνωρίζεις πως σου χρωστάω πολλά από αυτά που κατάφερα να κάνω τα τελευταία χρόνια στην ζωή μου.

Σε ευχαριστώ που σε γνώρισα !

Γιώργος Πριτσίνης