Επιτάφιος Νους

Β' Πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός «Καισάριος Δαπόντες» (κλικ) / Έπαινος

Χρυσόδετο το χρονικό στον εαυτό μου έταξα,
μα έκλεισαν τα μάτια μου απ' των βαρβάρων τον κονιορτό.

Κι εσείς, βιαστικοί, χρόνο δε βρίσκετε για να κοντοσταθείτε.
Θαρρώ νομίζετε πως δεν κατέχω «αδρομέρεια» τι θα πει.
Κι όμως...
Μ' έμαθαν να λακωνίζω γιατί είν'το στόμα μου στυφό.
Ξερόβρυση-ξεροπήγαδο-ξεροπόταμος στο ξερονήσι του πνεύματος.
Κι έτσι όπως κατάντησα, αόμματος οραματιστής κι αόρατος εθελοντής σας λέω:

τι δημεγέρτης-τι δημοκόπος
τι λογοκρισία-τι λογοκλοπία
τι καιροφυλακτώ-τι καιροσκοπώ

Σ'αυτό το τρισάθλιο και τρισκατάρατο χρονικό της εξομοίωσης,
το χρηστό συναντά το κακόηθες ακριβώς στου δρόμου τα μισά,
στο στάσιμο ουδέτερο κι όμως σχεδόν καθολικά αποδεκτό. 
Κι είναι αυτή η απόλυτη ομοιογένεια και ουδετερότητα
που καθησυχάζει τους μη προικισμένους
κι ευνουχίζει τους προοδολάτρεις.
Κι όλο φουρτουνιάζομαι και πνίγομαι απ'την επιθυμία
την τελευταία- ίσως -επιθυμία:

να λιγνεύσω τα όνειρα
να λιανίσω τα ιδανικά
να λοιδωρήσω τα θεία
να λιθοστρώσω έτσι το άδοξο πεπρωμένο μου στο σκοτάδι
που με έριξαν και ρίχτηκα.

Σου λέω:
Τι κι αν πασχίζεις να μπλετίσουνε τα μάτια μου...
Δεν έχει για μένα ουρανό.
Μου 'παν κάποιοι κάποτε πως τα οράματα πεθαίνουν όταν οι βάρβαροι αλυσοδέσουν τον οραματιστή.
Εθελούσια κωφεύω.
Επιτάφιος Νους.
Αποδεκατίζομαι.

Χριστίνα Σιζοπούλου