Ένας ψαροντουφεκάς γράφει για την Αλόννησο

Για περισσότερα από 10 χρόνια επισκέπτομαι την Αλόννησο τις αρχές του Σεπτέμβρη. Είναι ένα νησί με φιλόξενους κατοίκους και με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Κάθε χρονιά ερχόμασταν με ένα ή δύο σκάφη με φίλους και την οικογένειά μου και μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω το αγαπημένο μου χόμπυ, το υποβρύχιο ψάρεμα. Στα καθαρά νερά της Αλοννήσου θα έπιανα 3-4 ωραίους και μεγάλους σαργούς και μερικές χρονιές που ήμουν τυχερός έπιασα και 2 στείρες καθώς και μία συναγρίδα. 

Την ψαριά τη δίναμε σε ταβέρνα όπου οι καταστηματάρχες μας τα έψηναν και κάναμε «μεγαλειώδη» τραπέζια όπου εξιστορούσα στους φίλους το πόσο «ηρωικά» έπιασα το φαγητό μας. (Πολλές φορές δεν μας ζητούσαν καθόλου χρήματα για τα ψηστικά – αλλά πάντα αφήναμε παραπάνω χρήματα από τον λογαριασμό)

Η Αλόννησος ήταν το καταφύγιό μου που ονειρευόμουν κάθε χρονιά όλον τον χρόνο. Ανυπομονούσα να έρθει ο Σεπτέμβρης να βουτήξω στα νερά της με τα παιδιά μου να τους δείξω πως είναι ο σαργός, το μελανούρι, γιατί δεν πρέπει να πιάνουμε τις μικρές στείρες και τους ροφούς. Να τους εξηγήσω ότι το υποβρύχιο ψάρεμα για να γίνεται πρέπει να υπάρχουν ψάρια και για να υπάρχουν πρέπει πρώτα απ’ όλους να τα προσέχουμε εμείς οι ίδιοι που τα βλέπουμε στο φυσικό τους περιβάλλον. 

Να τα διαπαιδαγωγήσω με την ιδέα ότι πιάνουμε 2-3 ψάρια μόνο για να τα φάμε «φρέσκα» και δεν χρειάζεται να τα βάλουμε στο ψυγείο για να τα φάμε μια άλλη φορά. Γιατί αν προστατεύουμε τη θάλασσα θα μας δίνει πάντα φρέσκα ψάρια την στιγμή που τα θέλουμε. 

Όμως τι κρίμα.

Από πέρυσι ενημερώθηκα σε φόρουμ...