Το πιο γλυκό πλασματάκι του Ξανέμου -δεν ξέρω αν ήταν ράτσας, δεν έχει καμιά σημασία- μοίραζε τη ζωούλα της και την αγάπη της ανάμεσα σε μας, στο βιολογικό καθαρισμό και στο προσωπικό της γειτονικής αποθήκης. Ήταν πάντα η πρώτη που έμπαινε κάθε πρωί στην εγκατάσταση, όταν ξεκλειδώναμε την εξώπορτα: ένιωθε φύλακας και προστάτης, παρά το μικρό της ανάστημα. Η αδικαιολόγητη ανθρώπινη κακία αποφάσισε ξαφνικά ότι η αγαπημένη μας Κουκλίτσα -μαζί και το όμορφο λαμπραντόρ της αποθήκης- δεν πρέπει να ζήσουν άλλο. Καμιά φορά η ασχήμια ξεσπάει με τον πιο φτηνό τρόπο πάνω στην πιο αθώα ομορφιά.
Παρασκευή Κουτούμπα
Σκιάθος