ΑΠΡΟΣΜΕΝΗ ΛΥΤΡΩΣΗ
Διήγημα - Γιώργος Σανιδάς [Σκιάθος, Μάιος 2014]
«Να τον πάτε αμέσως στο Βόλο», αποφάνθηκε εύκολα ο εφημερεύων γιατρός και τα λόγια αυτά επαναλάμβανε συνεχώς για την πλειοψηφία των ασθενών σε σημείο που έμοιαζε πως τα επαναλαμβάνει μηχανικά, χωρίς να εξετάζει χωριστά την κάθε περίπτωση. Τι να κάνει κι αυτός ο έρημος !
Η Μελαχρώ κοκάλωσε μα έπρεπε και πάλι να εκτελέσει το καθήκον της…
Το να αρρώσταινε ξανά, μέσα στο ίδιο καλοκαίρι, ο αδελφός της, ήταν αναμενόμενο μα και απόλυτα απευκταίο για την ίδια. Όσο όμως κι αν το προαισθανόταν, μόλις άκουσε το γιατρό, της ήρθε «ο ουρανός σφοντύλι» κι έφευγε σε μια ώρα και το δελφίνι… Σάστισε, έχασε το χρώμα της, η καρδιά της χόρευε, χτυπούσε την ποδιά της κι έλεγε: «Αχ, τι έπαθα η κακομοίρα, φυσάει και μελτέμι!». Την έπιανε βλέπετε και το ταξίδι στη θάλασσα…
• • •
Μόλις πριν από λίγες ημέρες διακομίστηκε ο Μήτσος στο νοσοκομείο του Βόλου και η Μελαχρώ ένοιωθε ακόμα τις δυνάμεις της σωμένες, μετά τη δεκαήμερη παραμονή της εκεί σαν συνοδός του ασθενή αδελφού της.
Πέρασε τα ογδόντα κι έπασχε κι αυτή από πολλά και κυρίως από κινητικά προβλήματα. Της φαινόταν Γολγοθάς να βρεθεί και πάλι μόνη με τον ασθενή αδελφό της, στο αφιλόξενο περιβάλλον της μεγάλης πόλης και μάλιστα σε εκείνου του νοσοκομείου όπου κολλάς, εκτός των άλλων, και τον καημό των υπόλοιπων ασθενών…
Το νησί όπου διέμεναν τα αδέλφια, παρόλη την ανάπτυξή του και τον τεράστιο αριθμό των επισκεπτών τους θερινούς μήνες, δεν διέθετε τίποτε περισσότερο από ένα παροπλισμένο Κέντρο Υγείας. Εκεί δεν...