Το παιδί του Κώστα είναι άρρωστο. Ταλαιπωρείται από τις ιώσεις της άνοιξης και έχει δέκα μέρες να πάει στον παιδικό.
Τις περισσότερες φορές το παίρνει μαζί του στη δουλειά, να ψευτοπαίζει στ’ αδειανά γραφεία του ορόφου· έχει κάμποσα τέτοια από τότε που αρχίσανε τις απολύσεις στην εταιρεία.
Πενθήμερο με μειωμένο ωράριο δουλεύει προσώρας ο Κώστας, «και πάλι καλά να λέμε».
Ενα ένσημο την εβδομάδα, χωρίς επιδόματα και δώρα, ήτανε η συμφωνία· τρέμει κάθε Μάρτη που μπαίνει στο ηλεκτρονικό σύστημα να ελέγξει την ασφαλιστική του ικανότητα, μην και του βγάλει αρνητικό μήνυμα η πλατφόρμα.
Κάνει και κάτι λίγα φροντιστήρια γαλλικών η γυναίκα του, ίσα που κατορθώνουνε να πληρώνουν τον παιδικό σταθμό του μικρού και να μένουν μόλις κάνα δυο δόσεις πίσω στον διακανονισμό του ρεύματος.
Εχουν τα μάτια τους ανοιχτά μπας και βρεθεί καμιά καλύτερη ευκαιρία, ν’ ανακουφιστούν λιγάκι οικονομικά, τη δουλειά άλλωστε ποτέ δεν τη φοβήθηκαν, αλλά προς το παρόν πορεύονται με την ατέρμονη προσωρινότητα.
Ο Κώστας παίζει Survivor. Ανήκει στους «Μαχητές».
Ο Μάκης κάθεται στο ευρύχωρο γραφείο του χαζεύοντας την ανοιξιάτικη λιακάδα από το παράθυρο του ρετιρέ.
Πού και πού σηκώνει το τηλέφωνο για να μιλήσει με φίλους ή για «δουλειές».