Αγιασμένες Μορφές των Βορείων Σποράδων

Ι. Μ. ΧΑΛΚΙΔΟΣ, ΙΣΤΙΑΙΑΣ ΚΑΙ ΒΟΡΕΙΩΝ ΣΠΟΡΑΔΩΝ

(…)

Ἀπὸ τὶς πνευματικὲς μορφὲς ποὺ συνέδραμαν τοὺς Σκιαθίτες, τοὺς Σκοπελίτες καὶ ὄχι μόνο, ἦταν καὶ ὁ Γέροντας Σωφρόνιος Κεχαγιόγλου, φίλος μὲ τὸν Ἅγιο Νεκτάριο καὶ ἄλλους ὁ ὁποῖος ἦταν τελειφοιτος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χαλκης καὶ σπουδαῖος πνευματικός, τόσο στὴν Ἀθήνα,ὅσο καὶ στὸ Βόλο.

Τὸ 1887 μὲ τὴν προτροπὴ τῶν φίλων του Παπαδιαμάντη καὶ Μωραϊτίδη ἔρχεται στὴ Σκιάθο καὶ ἀναλαμβάει τὴν ἠγουμενία τῆς ἱστορικῆς μονῆς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Ἀναφέρει, μὲ τὸ γνωστό του τρόπο, ὁ Μωραϊτίδης τὰ καθέκαστα τῆς...

ἀνάληψης τῆς ἠγουμενίας, ἀλλὰ καὶ τὰ τῆς παραιτήσεώς του. «Ἐξαίρεσιν ἀξιοθάυμαστον ἐν τῇ σιρᾷ τῶν μετακλήτων Ἡγουμένων ἀπέτέλεσεν ὁ πατὴρ Σωφρόνιος, ἐξ Ἁγίου Ὄρους, πνευματικὸς ἐνάρετος καὶ ἀσκητικώτατος, γνωστὸς εἰς τοὺς ἐν Ἀθήναις πνευματικοὺς κύκλους,πολλοὺς ὠφελήσας καὶ πολλοὺς ὠφελῶν διὰ τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας του, ὅστις ἀναλαβὼν τὴν ἡγουμενείαςν τὸ ἔτος 1887 ἐν χαρᾷ τῶν τε δημοτικῶν ἀρχόντων καὶ τῶν νησιωτῶν ὅλων, χαρὰ ἥτις ἐξεδηλώθη καὶ κατὰ τὴν ἐξ Ἰκαρίας κάθοδον τοῦ κτίτορος τῆς Μονῆς, ἐπανέφερετὴν κοινὴν Τράπεζαν, κατήργησε τὴν κρωφαγίαν, ἐδίδαξε τοὺς μοναχοὺς προσοδοφόρα ἔργα, ἤνοιξε τὸ κατάκλειστον Καθολικὸν καὶ ἐλάμπρυνε τὴν προσευχὴν διὰ τῶν κεκενονισμένων Ἀγρυπνιῶν καὶ τῆς καθημερινῆς λειτουργίας, ἀλλὰ τάχιστα προσκρούσας κατὰ τῆς αὐθαδείας ὀχληρῶν τινων ποιμένων καὶ τῆς πλεονεξίας καταπατητῶν τινων τῶν Μοναστηριακῶν κτημάτων, ἠναγκάσθη νὰ ἀποσυρθῇ ἐγκαταλιπὼν ἡμιτελὲς τὸ μέγα ἔργον ἐν ἀπογοητεύσει, ἤ καὶ κρίνας ἐν τῇ διαυγείᾳ τοῦ νο΄΄ος του, ὅτι ἀποσυρθείσης τῆς θείας χάριτοςἀπό τῆς γεραρᾶς Μονῆς, δὲν ἠδύνατο αὐτὸς νὰ ἀναστήσῃ ἕνα νεκρόν».

Τελικὰ ὁ Γέροντας τὸ 1889 φεύχει ἀπὸ τὴ Σκιάθο  κι ὕστερ᾿ ἀπό λίγο μεταβαίνει στὴ Σκόπελο, ὅπου μετὰ ἀπό πολλοὺς ἀγῶνες, διωγμοὺς καὶ κόπους συστήνει μικρὴ ἀδελφότητα στὴ  διαλυμμένη ἀπό τοὺς Βαβαροὺς Μονὴ τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Ἀναφέρει σχετικὰ ὀ Μωραϊτίδης. «[Ὁ π. Σωφρόνιος] ἤδη διευθύνει ἐν Σκοπέλῳ γυναικεῖον Μονύδριον δεξιώτατα μ᾿ ἐλπίδας μακροζωΐας διὰ τοῦ ἀπεράντου ἀμπελῶνος, ὅν ἐν πόνῳ καὶ μόχθῳ αὐτὸς ἐκαλλιέργησεν, ὥστε νὰ καρποφορήσωσι τὰ τόσα προσόντα, δι᾿ ὧν ἐπροικίσθη πλουσίως ὑπὸ τοῦ μεγάλου Θεοῦ».

Μαζὶ μὲ τὸν Γ. Σωφρόνιο εἶναι ὁ Γέροντας Σίλβεστρος μοναχὸς Μονοκρούσης, ἀπό τὴν Κεφαλλονιά, ἄριστος διδάσκαλος τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς, ἀφοῦ ὐπῆρξε μαθητὴς τοῦ Κλεομένους Ἀθήνη καὶ τοῦ Ἀνθίμου ἰεροδιακόνου τοῦ Λιάπη καὶ ὀ μοναχὸς Μιχαὴλ, ἄγνωστο μέχρι στιγμῆς ἀπό ποῦ, ὁ ὁποῖος ἀπεβίωσε νωρὶς ἐξαιτίας ἑνὸς ἀτυχήματος ποὺ εἶχε.

Ἀργότερα, ὅταν στὶς 22 Φεβρουαρίου 1922 θὰ κοιμηθεῖ κι ὁ Γ. Σίλβεστρος ἡ ὁμάδα τῶν μοναζουσῶν ποὺ ἦταν ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ Γ. Σωφρονίου καὶ διέμενε στὸ παρακείμενο τοῦ Προδρόμου μοναστήρι τῆς Ἁγίας Βαρβάρας μετακομίζει στὴ Μονὴ τοῦ Προδρόμου.

Γεγονὸς εἶναι πάντως πὼς ὀ Γέροντας, ὡς ἰκανὸς πνευματικὸς καὶ λόγιος κληρικὸς συνέδραμε ἰκανὰ στὴν ἁγιοπνευματικὴ καθοδήγηση τῶν πιστῶν τῆς Σκοπέλου κι ὄχι μόνο.

(...)

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΛΙΚ ΕΔΩ