Μακάριοι οι πιστεύσαντες χωρίς θαύματα

Σκύβω, διαλέγω μέσα μου

τα θάματα του κόσμου

κι απ' όλα τα θαμάσματα

το πρώτο είναι το φως μου.

Θάμα του ήλιου η τροχιά

κι η γέννηση τ' ανθρώπου

και πως το παιδικό μυαλό

χωρά μέσα τον κόσμο.

Του κύκλου τα γυρίσματα,

η άνοιξη στην πλάση,

θάμα που γίνεται ψωμί

το πράσινο τ' αστάχυ.

Θάμα το λάδι της ελιάς

και το κρασί απ' τ' αμπέλι,

θάμα τ' αϊδόνι που λαλεί

και της νυχτιάς το μέλι.

Θάμα και μεσ΄στα στήθια μας

της λευτεριάς ο σπόρος,

θάμα και η υπομονή

και μέγα θάμα ο έρως.

Στο θάμα γεννηθήκαμε

και μεσ' στο θάμα ζούμε,

τα μάτια μόνο της ψυχής

μπορούνε να το δούνε.

Βαγγέλης Γ. Κοσμάς