Όταν το υπερήφανο ΟΧΙ ενός λαού γίνεται ΝΑΙ

Γράφει ο
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Άναυδος προσπαθώ , όπως όλος ο Ελληνικός λαός, να παρακολουθήσω τα γεγονότα από την εξαγγελία του δημοψηφίσματος και μετά, τα οποία είναι, δίχως ίχνος υπερβολής , παραπάνω από καταιγιστικά. Από το ίδιο βράδυ της Κυριακής του δημοψηφίσματος , μετά το μεγαλειώδες ΟΧΙ του λαού μας, ο Πρωθυπουργός και οι βουλευτές του, αφού πέρασαν απέναντι, προσπάθησαν να μας πείσουν ότι δεν έχουν εντολή για ρήξη και η πλειοψηφία του λαού θέλει την παραμονή στο ευρώ «πάση θυσία» ! Δεν είχαν καταλάβει ότι το 62 % του ΟΧΙ δεν ήταν δικό τους, αλλά δικό μας.Το τελευταίο σωστό πράγμα που είπε ο Τσίπρας πριν περάσει απέναντι, ήταν το «ο μόνος φόβος, είναι ο φόβος». Και τον νικήσαμε. Εκείνος δεν τα κατάφερε. Δεν πειράζει!

Προσπαθώ να καταλάβω τι πραγματικά συνέβη και η μεγάλη νίκη του ΟΧΙ, μια νίκη κόντρα σε κάθε προγνωστικό, μια νίκη απέναντι σε εκβιαστικά διλήμματα, μια νίκη κάτω από...

συνθήκες οικονομικού πολέμου, μετατράπηκε σε ήττα αυτού του μεγέθους μέσα σε μόλις μια εβδομάδα.

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι μετά το ΟΧΙ θα ακολουθούσε το πιο σκληρό πακέτο μέτρων που έχω δει ποτέ μου !

Ο Αλέξης Τσίπρας είχε μοναδική ευκαιρία να σπάσει τα δεσμά της φυλακής της ΟΝΕ, ύστερα μάλιστα από το θριαμβευτικό ΟΧΙ των Ελλήνων πολιτών, αλλά αυτός έσπευσε από την πρώτη στιγμή να δώσει τη δική του ερμηνεία στο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αυτό τάχα της μη ρήξης, προκαλώντας στη συνέχεια κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Τώρα, ας γευτεί μαζί με τους εγχωρίους νενέκους συμμάχους που επέλεξε, τους καρπούς της μη … έντιμης συμφωνίας σε βάρος του Ελληνικού λαού και της χώρας και ας πορευτεί στη συνέχεια, το δρόμο που ο ίδιος έστρωσε με «αγκάθια»

Το «φαινόμενο Τσίπρα»

Όπως όλα τα φαινόμενα σ΄ αυτή τη ζωή έχουν μια λογική εξήγηση, έτσι και «φαινόμενο Τσίπρα» έχει τη δική του. Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων , επιβεβαιώνεται η άποψη ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήθελε το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα ή το ήθελε με μικρή διαφορά. Ήθελε με αυτό τον τρόπο να διαφύγει πολιτικά μέσω δημοψηφίσματος. Πίστευε ότι με κλειστές τράπεζες, με τις ουρές στα ΑΤΜ, με τα συστημικά ΜΜΕ να σκορπούν τον τρόμο 24 ώρες το 24ωρο, με τους ευρωπαίους «εταίρους» και τους ντόπιους ομοϊδεάτες τους να κραυγάζουν καθημερινά ότι επί της ουσίας το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ αφορούσε την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, ο Ελληνικός λαός θα λύγιζε. Ακόμα και ένα 55 – 45 υπέρ του ΟΧΙ θα ήταν απόλυτα διαχειρίσιμο. Θα προέβαλε το θέμα του εθνικού διχασμού, το οποίο εντέχνως είχε τεθεί από διαφόρους «θεσμικούς» και θα είχε καθαρίσει. Το δημοψήφισμα θα λειτουργούσε ως «κολυμπήθρα του Σιλωάμ» για τον φέρελπι πολιτικό. Ο ίδιος ο λαός με την επιλογή του θα ήταν το πρόσχημα για την παράδοση της χώρας. Ήρθε, όμως, το 61,3% στο ΟΧΙ και έχασε το φως του. Το επιβεβαίωσε, άλλωστε, και ο Γιάνης Βαρουφάκης με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο στη συνέντευξη του, περιγράφοντας το βαρύ κλίμα στου Μάξιμου το βράδυ των αποτελεσμάτων.

Μικρός ηγέτης, μεγάλος Λαός

Μικρός μας βγήκε ο ηγέτης, αλλά μεγάλοι βγήκαν οι πολίτες.

Για μια ακόμα φορά, οι πολίτες ήταν μπροστά από την πολιτική ηγεσία. Ο Τσίπρας δεν είχε ιδέα ότι, όταν ανοίγεις την πόρτα της Δημοκρατίας, δεν θα την κλείσεις εύκολα. Βέβαια, του αναγνωρίζω πως έκανε το δημοψήφισμα. Ήλπιζε σε ένα ΝΑΙ , αλλά το ΟΧΙ ήρθε, έγραψε και τον έστειλε αδιάβαστο.

Και μετά τι έκανε; Έγραψε το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος – που είναι αυτόματα Νόμος του Κράτους κατά το Σύνταγμα – στα παλιά του τα παπούτσια, γιατί δεν συμβάδιζε με το ξεπούλημα που είχε προαποφασίσει και πήγε στάς Ευρώπας με πρόταση υποταγής, χειρότερη, ίσως, και από αυτή που απορρίψαμε στο Δημοψήφισμα, μια πρόταση που ξεπουλάει τη χώρα και το λαό και καταδικάζει την εσωκοινοβουλευτική Αριστερά στην αφάνεια για τα επόμενα 30 - 40 χρονιά. Στη συνέχεια πήγε στο Κοινοβούλιο και άρχισε να χαριεντίζεται με τον Ποτάμη, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ των νέων Σαμαροβενιζελων, που τόσο κοπιάσαμε να βγάλουμε από την καμπούρα μας. Παράτησε τον λαό για να κάνει παρέα με τον Ποτάμη, τον Μειμαρακη και την Φώφη.

Μελί – γάλα με τους βαρόνους των ΜΜΕ

Τώρα πια τον «παίζουν» φουλ και τα παράνομα σαπιοκάναλα της διαπλοκής –ναι, εκείνα των ολιγαρχών που μας έλεγε , προεκλογικά, ότι θα διαλύσει– για χάρη της «Εθνικής ενότητας». Όχι μόνο δεν τα διέλυσε, αλλά έχει το θράσος να ισχυρίζεται ότι τώρα –μετά το νέο Μνημόνιο– θα τους βάλει στη θέση τους και θα τους αναγκάσει να πληρώσουν.

Τώρα είναι αργά, αγαπητέ Αλέξη !

Για να συνεχίσει να υπάρχει αυτή η κυβέρνηση έχει ανάγκη τους ολιγάρχες. Ήδη τα χρεοκοπημένα και παράνομα ιδιωτικά ΜΜΕ στηρίζουν μέχρι τα μπούνια τον Αλέξη Τσίπρα μετά το νέο Μνημόνιο. Και μιλάνε τα ξεφτιλισμένα για «γενναιότητα» Τσίπρα! Τους βολεύει να ταυτιστεί η έννοια της αριστεράς με το σκληρότερο Μνημόνιο, που θα σακατέψει ολοκληρωτικά τον τόπο. Τον στηρίζουν, γιατί, τώρα πια, τον θεωρούν δικό τους.

Ειλικρινά, δεν πιστεύω πως η κυβέρνηση αυτή είχε ποτέ πρόθεση να συγκρουστεί με τους ολιγαρχες. Αυτά ήταν λόγια του αέρα, όπως ήταν και τα περί σκισίματος ή κατάργησης των Μνημονίων. Η καθημερινή παρέλαση δεκάδων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ στα κανάλια των ολιγαρχών και τα χαριεντίσματα με τα παπαγαλάκια της διαπλοκής – φτάνει μόνο να δείτε τα χαμογελά τους. Ξερουν αυτοί γιατί γελάνε. Πέτυχαν αυτό που ήθελαν – δεν πείθουν κανέναν πως η κυβέρνηση έχει πρόθεση να συγκρουστεί μαζί τους. Σε κάθε περίπτωση, τώρα δεν μπορεί να συγκρουστεί μαζί τους. Γιατί τώρα τους έχει ανάγκη. Τώρα είναι που θα δούμε τους ξοφλημένους καναλάρχες να εκφοβίζουν πιότερο τον κοσμάκη.

Τις ψήφους μου, Αλέξη Τσίπρα, από το 2012 δεν μπορώ να τις ζητήσω πίσω. Αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να γράψω αυτές τις πέντε αράδες, για να με νοιώσουν πέντε – δέκα νοματαίοι και να κάνουν και αυτοί το βήμα να σου γυρίσουν την πλάτη. Γιατί, τώρα πια, ξέρουμε. Δεν πιστεύουμε πια σε παραμύθια. Γι΄αυτό, όχι άλλοι σωτήρες. Μόνο ο λαός. Όλοι μαζί ! Χωρίς δόλιους διχασμούς δεξιών και αριστερών.

Θα πάρει λίγο καιρό σε κάποιους να αντιληφθούν το έγκλημα και την απάτη. Κάποιοι δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα πως ο Τσίπρας έφερε νέο Μνημόνιο, ούτε έχουν αντιληφθεί πως, με αυτό το Μνημόνιο, η Ελλάδα πεθαίνει οριστικά. Αλλά θα το αντιληφθούν, όταν δουν τις ζώνες τους στο γκρεμό.

Οι άνθρωποι που είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στο Αλέξη Τσίπρα δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ότι ο Αλέξης τους πέρασε απέναντι και δεν είναι πια ο «δικός τους» Αλέξης. Δεν θέλουν να το πιστέψουν. Έχουν πάθει σοκ. Θα το καταλάβουν, όμως. Για την ώρα, θυμώνουν. Και επειδή, Αλέξη Τσίπρα, στη ζωή και μέσα στη κοινωνία, όλα είναι ΕΝΑ και αυτοί που πρόδωσες αμέτρητοι, το πότε θα βρεθείς από το 36 % των εκλογών και το 62% του δημοψηφίσματος στο 2% της άλλης, μιας Αριστεράς της ανηθικότητας, είναι θέμα χρόνου.

ΟΧΙ ηττοπάθεια, ΟΧΙ απογοήτευση

Αλλά δεν είναι η ώρα για ηττοπάθεια και απογοήτευση. Η μεγάλη νίκη εκείνης της Κυριακής, είναι η παρακαταθήκη για την τελική αντεπίθεση, ώστε η χώρα να επανέλθει στην ομαλότητα. Είναι το έναυσμα για την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας. Είναι το καθήκον όλων εμάς που παλέψαμε για το ΟΧΙ να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Να βάλουμε στην άκρη αυτά που μας χωρίζουν μια και μοιάζουν τόσο μικρά, μπροστά σε όλα αυτά τα μεγάλα που διακυβεύονται αυτή την ώρα.

Η παραμονή της χώρας στην ΕΕ και μάλιστα στον σκληρό πυρήνα της είναι η ταφόπλακα της Εθνικής κυριαρχίας. Είναι η γιγάντωση των ταξικών διαφορών, μια και η φτωχοποίηση του συντριπτικά μεγαλύτερου τμήματος του λαού, είναι παραπάνω από δεδομένη.

Ας γιορτάσουμε, λοιπόν, τη νίκη του λαού κατά του φόβου και ας δημιουργήσουμε τις συνθήκες να εκφραστεί, μέσω της συμμετοχής του, μια και η ψευδαίσθηση της ανάθεσης φαίνεται να αποκαλύπτεται μετά το «φαινόμενο Τσίπρα».