Σκόπελος | Επιτυχημένη εκδήλωση Τιμής και Μνήμης για την Ημέρα της Γυναίκας

Σε μια αίθουσα γεμάτη κόσμο πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση τιμής και μνήμης για την Ημέρα της Γυναίκας, την οποία οργάνωσε ο Σύλλογος Γυνακών Σκοπέλου (ΟΓΕ) και στην οποία συμετείχαν μέλη, φίλες και φίλοι του Συλλόγου.

Η πρόεδρος του Συλλόγου Εύη Ταλαδιανού απηύθηνε σύντομο χαιρετισμό, την κεντρική ομιλία έκανε η αντιπρόεδρος Σούλα Πατσή, ενώ προβλήθηκε βίντεο(κλικ) από την καμπάνια 2020 της ΟΓΕ.
Στο τέλος της εκδήλωσης προσφέρθηκαν αναψυκτικά και γλυκά.

Στην κεντρική ομιλία της η Σούλα Πατσή, μεταξύ άλλων, είπε:

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές
Φίλες και Φίλοι

Σήμερα 8 Μάρτη 2020, μέρα τιμής και μνήμης, αλλά κυρίως μέρα αγώνα των εργαζόμενων γυναικών όλου του κόσμου, οι ΟΓΕδίτισσες απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας έστειλαν το δικό τους αγωνιστικό μήνυμα στις γυναίκες του καθημερινού μόχθου. Με περιοδείες, εξορμήσεις, συσκέψεις, κινητοποιήσεις καλέσαμε τις γυναίκες να διεκδικήσουμε τη ζωή που αξίζει σε μας και τις οικογένειές μας. Να μην υποταχθούμε στη βάρβαρη πραγματικότητα που μας καταδικάζουν κυβέρνηση και επιχειρηματικοί όμιλοι με τις οδηγίες της ΕΕ, του ΔΝΤ και των άλλων ιμπεριαλιστών συμμάχων τους.

Στο ποίημα του για τις κλωστουφαντουργίνες της Ν. Υόρκης, που το Μάρτη του 1912 διαδήλωναν διεκδικώντας «Ψωμί και Τριαντάφυλλα», ο Τζέιμς Οπενχάιμ έγραφε «Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός φέρνουμε τις μεγάλες μέρες…»

Έτσι και οι υφάντρες και οι ράφτρες το 1857, τράβηξαν μπροστά, σήκωσαν το ανάστημα τους στην εργοδοσία και το κράτος, διεκδικώντας ίσο μισθό για την ίση δουλειά τους με τους άντρες συντρόφους τους, λιγότερες ώρες στο εξαντλητικό τους ωράριο, καλύτερες συνθήκες εργασίας μέσα στις άθλιες φάμπρικες όπου χόντραιναν την κοιλιά και το πορτοφόλι του εργοδότη με τον ιδρώτα και το αίμα τους. Και ο αγώνας αυτός αποτέλεσε τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη του γυναικείου εργατικού κινήματος. Το 1910 η αγωνίστρια του εργατικού κινήματος Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε στη Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών γυναικών στην Κοπεγχάγη να τιμηθούν οι ιστορικές διαδηλώσεις των αμερικανίδων εργατριών και να αφιερωθεί η 8η Μάρτη στις εργαζόμενες γυναίκες όλου του κόσμου και στον αγώνα του.

Τράβηξαν μπροστά οι γυναίκες σ’ όλο τον κόσμο που αγωνίστηκαν ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, όπως οι εργαζόμενες γυναίκες στην Πετρούπολη το Μάρτη του 1917.

Αλλά και στην Ελλάδα τράβηξαν μπροστά οι εργάτριες του Ρετσίνα το 1892 που έκαναν την πρώτη γυναικεία απεργία όταν μειώθηκε το ισχνό μεροκάματό τους, ενώ τ’ αφεντικά αποκτούσαν το πέμπτο εργοστάσιό τους. Αλλά και οι καπνεργάτριες της Καβάλας το 1924, του Αγρινίου το 1926 και της Θεσσαλονίκης το 1936.

Μπροστά τράβηξαν οι γυναίκες που έλαβαν μέρος στην Εθνική Αντίσταση και οι μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας που με την πρωτοπόρα δράση τους τίναξαν κυριολεκτικά στον αέρα κάθε προκατάληψη για το ρόλο της γυναίκας. Όλες αυτές οι αγωνίστριες γυναίκες έδωσαν το δικό τους σημαντικό παρόν στην κορυφαία στιγμή του εργατικού λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα.

Σήμερα οι γυναίκες του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος, της ΟΓΕ κρατάμε γερά τη σκυτάλη του αγώνα τραβώντας μπροστά. Σπάμε τις αλυσίδες του φόβου και διεκδικούμε συλλογικά τα δικαιώματά μας στην εργασία, στη μητρότητα, στον ελεύθερο χρόνο. Η 8η Μάρτη και οι πρωτοβουλίες γύρω απ’ αυτήν αποτελούν αιχμή της μεγάλης καμπάνιας που μόλις ξεκινήσαμε μ’ αυτό το θέμα. Να αναπτύξουμε τις σύγχρονες πλευρές της γυναικείας ανισοτιμίας, να αναδείξουμε που βρίσκονται οι αιτίες της, αλλά και να διατυπώσουμε τα αιτήματα μας με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας. Κυρίως όμως θέλουμε να φτάσουμε στις γυναίκες του καθημερινού μόχθου, εκεί που ζουν και εργάζονται, εκεί που μεγαλώνουν τα παιδιά τους, εκεί που αφιερώνουν τον «ελεύθερο» χρόνο τους. Να τις μπολιάσουμε με τη σημασία της συλλογικής δράσης, της συμμετοχής τους στους γυναικείους συλλόγους και ομάδες, στα εργατικά σωματεία, στις ενώσεις αυταπασχολουμένων, στους αγροτικούς συλλόγους.

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές
Φίλες και φίλοι

Σήμερα είναι τέτοια η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας, είναι τέτοια η αύξηση της παραγωγικότητας που μπορεί να εξασφαλίσει μια μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες τις γυναίκες με μισθό που θα καλύπτει τις ανάγκες μας, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Αυτή η πρόοδος μπορεί να μας δώσει τη δυνατότητα να δουλεύουμε λιγότερες ώρες και να έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο, που θα τον αξιοποιούμε δημιουργικά ενώ ταυτόχρονα θα συμμετέχουμε και στην κοινωνική δράση, που αποτελεί στοιχείο για την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας.

[...]

Παράλληλα, ενώ μαίνεται ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή και οξύνεται ο ανταγωνισμός για τις πηγές και τους δρόμους του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, οι τουρκικές επιδιώξεις στο Αιγαίο υλοποιούνται πλέον με τη ΝΑΤΟϊκή σφραγίδα. Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι τουρκικές παραβιάσεις γίνονταν κάτω από τη μύτη της ΝΑΤΟϊκής αρμάδας που παραμένει στο Αιγαίο. Τώρα πλέον τα τουρκικά πολεμικά πλοία σουλατσάρουν στο Αιγαίο ως ΝΑΤΟϊκή δύναμη. Είναι άλλη μια απόδειξη στο έωλο και προκλητικό επιχείρημα της κυβέρνησης ότι η ΝΑΤΟική παρουσία στο Αιγαίο δήθεν εγγυάται την ασφάλεια και τη σταθερότητα για τον ελληνικό λαό, αλλά και τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας από τις μόνιμες απαιτήσεις της τουρκικής αστικής τάξης.

Σήμερα 8 του Μάρτη στέλνουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη στις γυναίκες του καθημερινού μόχθου που βιώνουν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, την εισβολή και κατοχή σ’ όλο τον κόσμο. 

Συναγωνίστριες και συναγωνιστές
Φίλες και φίλοι

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ακούμε μεγάλα λόγια για την ισότητα των φύλων.  Αλήθεια ποια είναι αυτή η ελευθερία την οποία επικαλούνται; Μα είναι φανερό ότι πρόκειται για την ελευθερία των επιχειρηματικών ομίλων και των κυβερνήσεων που τους υπηρετούν. Πρόκειται για την ελευθερία των μονοπωλιακών ομίλων να αποφασίζουν οι ίδιοι αν και πότε θα γίνουμε μητέρες, καταψύχοντας τα ωάριά μας. Πρόκειται για την ελευθερία των εργοδοτών να ανακυκλώνουν τη γυναικεία ανεργία και να μας έχουν να δουλεύουμε μέχρι τα βαθιά γεράματα. Αυτή λοιπόν η ελευθερία τους, είναι που σηματοδοτεί τη δική μας σκλαβιά. Όσο αυτοί θα είναι ελεύθεροι να μας εκμεταλλεύονται τόσο η ανισοτιμία των γυναικών θα διαιωνίζεται. Στην ίδια κατεύθυνση οι εργοδότες και οι κυβερνήσεις τους αντιμετωπίζουν και το ζήτημα της ενδοοικογενειακής βίας, προωθώντας κάθε σχετική δραστηριότητα στην αγκαλιά των ΜΚΟ. Δεν υπάρχει όμως καμία όμως ουσιαστική στήριξη των ανέργων, των μονογονεικών ή πολύτεκνων γυναικών για να έχουν τις υλικές προϋποθέσεις και να αντιμετωπίσουν τη βία. Στους ελάχιστους ξενώνες υπό την ευθύνη του κράτους οι εργαζόμενοι παρέμεναν απλήρωτοι για πολλούς μήνες το προηγούμενο διάστημα, όμηροι των προγραμμάτων του ΕΣΠΑ και της κυβέρνησης. Βία όμως δεν είναι μόνο η ενδοοικογενειακή. Βία είναι και οι απολύσεις των εγκύων. Βία είναι και η κατάργηση του επιδόματος τοκετού.

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους πρόσφυγες

Βία είναι και το θαλασσοπνίξιμο των γυναικών προσφύγων και των παιδιών τους που ξεριζώνονται από τις πατρίδες τους για να βρουν έναν ασφαλή τόπο και να ζήσουν. Αυτά είναι τα θύματα του ιμπεριαλιστικού πολέμου που βρίσκονται στη χώρα μας για πολλούς μήνες διαβιώνοντας σε απάνθρωπες συνθήκες.

Σας ερωτώ: Πιστεύετε ότι αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να εγκαταλείπουν τις περιουσίες τους, τη ζωή τους και να έρθουν στο άγνωστο, διασύρωντας την προσωπικότητά τους.

Αν το ΝΑΤΟ και η Ε.Ε. δεν κατέστρεφαν με τους πολέμους τις χώρες τους, δεν θα είχαμε το προσφυγικό...

Η προστασία των συνόρων δεν μπορεί να συνδέεται με μισανθρωπισμό, με αυτόκλητους υπερασπιστές που κάνουν επίδειξη δύναμης πάνω σε ταλαιπωρημένους ανθρώπους.

Τέτοιες εικόνες προσβάλλουν και υπονομεύουν τους πρόσφατους αγώνες των νησιωτών, αλλά δεν μπορούν να αμαυρώσουν την αλληλεγγύη των κατοίκων των νησιών, των συνδικάτων και των μαζικών φορέων όλα αυτά τα χρόνια. Τέτοιες αντιδραστικές φωνές πρέπει να μπουν στο περιθώριο, να μη σηκώνουν κεφάλι, όσοι σπέρνουν το δηλητήριο του εθνικισμού και του ρατσισμού στις γραμμές του εργαζόμενου λαού.

[...]

Δεν μας αρκεί απλά η επιβίωση. Θέλουμε τη ζωή που μας αξίζει! Δε συμβιβαζόμαστε με τη μερική απασχόληση, με τα διάφορα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας, με τις συμβάσεις έργου ή με μπλοκάκι, με τα «δουλεμπορικά» γραφεία ευρέσεως εργασίας.

Αντιπαλεύουμε την πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων που προωθούν το μοντέλο της «απασχολήσιμης», της εργαζόμενης- λάστιχο, διαρκώς επανακαταρτιζόμενης, αφού θα μένει μήνες ή και χρόνια εκτός εργασίας, μετακινούμενη απ’ άκρη σ΄άκρη της χώρας, αλλά και σε άλλα κράτη – μέλη της ΕΕ σε αναζήτηση δουλειάς μέχρι τα βαθιά γεράματα. Το μοντέλο της εργαζόμενης κομμένο και ραμμένο στις απαιτήσεις της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων.

Τσαλακώνουμε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα περί «συμφιλίωσης οικογενειακών και επαγγελματικών υποχρεώσεων», που αξιοποιούν η ΕΕ και οι ελληνικές κυβερνήσεις εδώ και τρεις δεκαετίες ως όχημα για να προωθήσουν την πιο άγρια εκμετάλλευση του γυναικείου εργατικού δυναμικού. Σύμφωνα μ’ αυτό οι γυναίκες θα δουλεύουν λίγες ώρες, δηλαδή με μερική-ευέλικτη απασχόληση, για να μπορούν δήθεν να ανταποκριθούν στις οικογενειακές τους υποχρεώσεις, που ούτως ή άλλως έχουν στις πλάτες τους.

Δεν αποδεχόμαστε τη λογική να μετατρέπονται συλλογικά, κοινωνικά δικαιώματα σε ατομική- οικογενειακή υπόθεση, όπως η προστασία της μητρότητας, η φροντίδα και διαπαιδαγώγηση των παιδιών, η στήριξη της οικογένειας. Αντιπαλεύουμε την πολιτική των κυβερνήσεων που έχουν μετατρέψει τα πάντα γύρω από τη μητρότητα σε πανάκριβο εμπόρευμα. Που περιορίζουν την κρατική ευθύνη και χρηματοδότηση σε κοινωνικές υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, αναγκάζοντας τη λαϊκή οικογένεια να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να τα εξασφαλίσει μόνη της.

Ο συνδυασμός της εργασίας με τη μητρότητα μπορεί να γίνει πραγματικότητα αν κατακτήσουμε μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες τις γυναίκες, κοινωνική προστασία της μητρότητας. Ταυτόχρονα διεκδικούμε ελεύθερο χρόνο για μας και τις οικογένειές μας που θα τον αξιοποιούμε δημιουργικά ενώ θα μπορούμε να συμμετέχουμε και στη κοινωνική δράση, που αποτελεί στοιχείο για την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας. 

Όμως για τις γυναίκες του καθημερινού μόχθου ο ελεύθερος χρόνος είναι ή ανύπαρκτος ή πανάκριβος ή ψευδεπίγραφος.

Όπως η δουλειά, έτσι κι ο ελεύθερος χρόνος καθορίζεται από τους νόμους της αγοράς. Οι ψυχαγωγικές δραστηριότητες των εργαζόμενων και των οικογενειών τους είναι σε σημαντικό βαθμό οργανωμένες και πλήρως εμπορευματοποιημένες.

Ξέρουμε ότι ο ελεύθερος χρόνος στον οποίο η γυναίκα αναπτύσσει κοινωνική δράση διεκδικώντας τα δικαίωμά της σε μια ζωή που θα καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες της είναι ο πιο αναζωογονητικός, ο πιο ενδιαφέρων, ο πιο αναγκαίος και χρήσιμος. Μέσα απ’ αυτόν μπορεί να αναπτύξει ολόπλευρα την προσωπικότητά της συνδέοντας τον καθημερινό σκληρό αγώνα της επιβίωσης με τη συλλογική διεκδίκηση και πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της.

Παλεύουμε μαζί για δημιουργική ζωή με δικαιώματα στην εργασία και στη μητρότητα.

Συνεχίζουμε ανυποχώρητα για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, έχοντας οδηγό μας το ελπιδοφόρο μήνυμα των μεγάλων γυναικείων εργατικών αγώνων.

ΖΗΤΩ η 8η Μάρτη ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ