Δυο λόγια για τον Δάσκαλο

Γράφει η
Λένα Κουτούμπα
Εκπαιδευτικός

Ημέρα του Δασκάλου σήμερα και νομίζω, μας αξίζουν δυο λόγια.

Ο Δάσκαλος που φέρει το Δ το κεφαλαίο, είναι αυτός που πρέπει να έχει μεταδοτικότητα, ώστε να μπορεί να μεταλαμπαδεύει, να χτίζει ό,τι πολλές φορές δεν υπάρχει.

Να ενθαρρύνει τους μαθητές, ανάλογα με τις ικανότητές τους.

Να εντοπίζει τη διαφορετικότητα.

Άρα, ούτως ή άλλως, πρέπει να γνωρίζει και ψυχολογία και φυσικές επιστήμες και κοινωνιολογία. Να είναι σύμβουλος, ψυχοθεραπευτής, ψυχολόγος, κοινωνιολόγος.

Να κάνει την αυτοκριτική του και να αυτοδιορθώνεται.

Είναι αυτός που τα παιδιά τον εμπιστεύονται περισσότερο κι απ' τους γονείς τους, γιατί τους διδάσκει το μπορώ, μπορώ να δοκιμάσω κι ας κάνω λάθος. Μέσα από τα λάθη μου θα μάθω. Τα λάθη είναι αυτά που θα με κάνουν δυνατότερο και σκεπτόμενο άτομο.

Είναι ο άνθρωπος αυτός που διδάσκει, ότι σημασία δεν έχει μια στείρα βαθμολογία. Ότι το Σχολείο δεν αποτελεί αρένα, όπου κερδίζει ο ισχυρότερος.

Είναι αυτός που δείχνει ότι σημασία έχει μόνο το ταξίδι, το ταξίδι προς τη γνώση. Η διαδικασία και η προσπάθεια.

Είναι αυτός που πρέπει να μπορεί να διαχειρίζεται την ομάδα του.

Κι είναι αυτός, που δυστυχώς πολλές φορές πρέπει να διαχειριστεί και την έλλειψη σεβασμού και εμπιστοσύνης από την πλευρά των γονιών.

Και πώς να μην υπάρχει έλλειψη σεβασμού, όταν ο Δάσκαλος σήμερα είναι αυτός που βάλλεται... Και βάλλεται ποικιλοτρόπως.

Για να μπορέσει ο γονιός να αναγνωρίσει την αξία του Δασκάλου και τον κίνδυνο που προκύπτει από την απαξίωσή του, θα κοιτάξει πρώτα, στην αντιμετώπιση που έχει ο Δάσκαλος αυτός από το ίδιο το κράτος. Κι εκεί θα βρει την απόλυτη απαξίωση... Και σ' αυτή, θα προσθέσει και τη δική του και το παράδειγμα αυτό θα μιμηθούν και οι μαθητές.

Κι η απαξίωση αυτή είναι που οδηγεί στη νεανική παραβατικότητα. Ας μη γελιόμαστε. Οι έρευνες των Κοινωνικών Επιστημών, μιλούν... Κι αυτό οδηγεί στην κρίση της Παιδείας, η οποία με τη σειρά της διαλύει τον ιστό της κοινωνίας.

Το κράτος, περιμένει να ανταποκριθεί ο Δάσκαλος ραγδαία στις εξελίξεις των καιρών, χωρίς να τον τροφοδοτεί όμως με τα αναγκαία εφόδια. Με δυο λόγια, ο Δάσκαλος, παλεύει με έναν πενιχρό μισθό, χωρίς να έχει λάβει ποτέ, ούτε τα επιδόματα που του στερήθηκαν τόσο βάναυσα.

Κι είναι αυτός ο Δάσκαλος, που στον ιδιωτικό φορέα απολύεται, επειδή τόλμησε να στηρίξει το δίκιο. Ποιο δίκιο; Το δίκιο των παιδιών, που βίωσαν τη χειρότερη και την πιο τραυματική εμπειρία...

Και παρόλα αυτά, το υπουργείο, διατείνεται υπέρ της προστασίας των δικαιωμάτων των παιδιών.

Η σωστή Παιδεία σήμερα, με τις συνθήκες που επικρατούν, επαφίεται στη θέληση του Δασκάλου. Γιατί αυτός είναι που προσπαθεί κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.

Προσπαθεί να δώσει στους μαθητές του το ευ ζην. Να τους εμφυτεύσει τη λαμπρότητα και τη ζέση της γνωστικής ολοκλήρωσης...

Να κάνει τον μαθητή να νιώσει αληθινά ελεύθερος στην ψυχή και το πνεύμα, μέσα από τους δρόμους της γνώσης.

Λένα Κουτούμπα 

Νηπιαγωγός