Για άλλη μια χρονιά το καλοκαίρι ξεκίνησε στην Αλόννησο με τις γνώριμες πια εικόνες και τα ίδια προβλήματα:
Ομπρέλες και ξαπλώστρες κατέκλυσαν τους μικρούς σε γενικές γραμμές γραφικούς όρμους του νησιού, αφήνοντας ελεύθερα τα «άσχημα» τμήματα με τις κροκάλες για όσους είτε για οικονομικούς λόγους, είτε από άποψη «ψηφίζουν» ψάθα στην άμμο (αν τους έχουν αφήσει κάποια σπιθαμή άμμου ή με βοτσαλάκι).
Άραγε ο Δήμος ως υπεύθυνος εφαρμόζει τη σχετική νομοθεσία ότι πρέπει οποιαδήποτε μορφή εκμετάλλευσης των παραθαλάσσιων περιοχών να απέχει τουλάχιστον 5 μέτρα από την ακτή και να καταλαμβάνει μόνο το 50% της παραλίας;
Μα στο συγκεκριμένο νησί δεν υπάρχουν αυτά τα μέτρα. Επομένως είναι λίγες οι παραλίες στις οποίες έπρεπε να δίνεται η σχετική άδεια εκμετάλλευσής τους. Όμως στο βωμό του κέρδους καταπατάται κάθε έννοια νομιμότητας και κάθε όμορφο τοπίο. ...Ας δεχτούμε ότι, προκειμένου να εξασφαλιστούν κάποιες θέσεις εργασίας, καλώς δόθηκαν προς εκμετάλλευση όλες οι παραλίες του νησιού. Έλεγχοι δε θα έπρεπε να διενεργούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα και να γίνονται συστάσεις ή να επιβάλονται πρόστιμα; Κι αν κάποιος επιχειρηματίας δεν εννοεί να συμμορφωθεί να του αφαιρείται η σχετική άδεια.
Το νερό νεράκι...
Και κλείνω με ένα ακόμα φλέγον ζήτημα που απασχολεί όλους τους κατοίκους, μ’ αυτό του νερού. Η πολυδιαφημιζόμενη αφαλάτωση, που θα έλυνε το πρόβλημα υδροδότησης του νησιού, μάλλον δεν τα κατάφερε...