Νήσος Πιπέρι | Το νησί των Βορείων Σποράδων, το οποίο βρίσκεται στη Ζώνη Α1 του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου, είναι δηλαδή ο πυρήνας του. Πριν πολλά χρόνια και πριν τις σχετικές απαγορεύσεις και τα "εισιτήρια εισόσου", στο Πιπέρι -μνημείο της φύσης και του πολιτισμού- υπήρχε οικονομική ζωή με δραστηριότητες την κτηνοτροφία, την ρητινοσυλλογή, την ξυλεία και το κάρβουνο, ενώ συχνά πραγματοποιούνταν γλέντια με επισκέπτες από Σκόπελο και Αλόννησο, αλλά και τουρίστες - εραστές της φύσης, με αποκορύφωμα το Πανηγύρι της Ζωοδόχου Πηγής, όπου την παραμονή της εορτής, μετά τον Εσπερινό οι προσκυνητές που έφθαναν από τις γύρω περιοχές μαζί με τους κτηνοτρόφους και τους άλλους εργάτες του νησιού ξεφάντωναν μέχρι το ξημέρωμα.
|
Στα μέσα του 18ου αιώνα, στο νησί προϋπήρχε η εκκλησία της Παναγίας, όπου εμόναζε ο ιερομόναχος Βάρδα Φόβος από την επαρχία Δημητριάδος. Η δεύτερη εκκλησία, της Ζωοδόχου Πηγής, κτίστηκε από τον ιερομόναχο Διονύσιο (που καταγόταν από την Πορταριά, χωριό της Δημητριάδος), όταν ήρθε στο Πιπέρι από το Άγιο Όρος. Γύρω από την εκκλησία έκτισε πέντε ή έξι μοναστικά κελιά και σύστησε σκήτη (μικρή μονή) για πέντε ή έξι πατέρες. Το 1751, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, πήγε στο νησί ο Σκοπελίτης Κωνσταντίνος Δαπόντε, ο οποίος εκάρη μοναχός από τον Διονύσιο και μετονομάστηκε Καισάριος.[7]
Το νησί για πολλά χρόνια ήταν από τα μεγαλύτερα σημεία συλλογής ρητίνης από τους πεύκους που είναι κατάφυτο το νησί με παραγωγή που έφτασε έως και 50 τόνους ετησίως, αλλά τώρα παραμένει ως κέντρο βιολογικής παραγωγής κρέατος από τα κατσίκια ελευθέρας βοσκής που υπάρχουν το νησί πιστοποιημένα μάλιστα και από το ΔΗΩ.
Τα τελευταία χρόνια απαγορεύεται ακόμα και η τέλεση Θείας Λειτουργίας στη μονή της Ζωοδόχου Πηγής, εκεί που μόνασε ο
Καισάριος Δαπόντες (1713 - 1784) -ένας από τους πιο αξιόλογους συγγραφείς της εποχής του- αφού ορισμένοι θεωρούν ότι η επίσκεψη προσκυνητών της Αλοννήσου και της Σκοπέλου, μια φορά το χρόνο για να τελεστεί Θεία Λειτουργία, αποτελεί παρέμβαση και επιβάρυνση του χώρου!