...Κι ύστερα, ξημερώματα Μεγάλης Παρασκευής, μπορείς ν’ακούσεις το μοιρολόι των γυναικών, που ξενυχτάνε το Χριστό, καθισμένες ένα γύρο, πάνω στις κουρελούδες, στο πάτωμα της εκκλησιάς: «Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα…»
Μεγάλη Παρασκευή. Ν ’ακούσουμε τα Εγκώμια. Τότε, τώρα, πάντα… Και τα στασίδια. Να τα χτυπήσουν τα παιδιά, στο γυναικωνίτη. Έχουν πάει από νωρίς. «Πιάνουν στασίδι», μη δεν προλάβουν, να το χτυπήσουν όταν έρθει η ώρα…
Η ώρα είναι μετά την περιφορά, όταν ο Επιτάφιος επιστρέφει στην εκκλησία. «Παρίσταται κατά τρόπον παράδοξον η σκηνή της εις Άδου καταβάσεως του Σωτήρος». Ο πρώτος των ιερέων πλησιάζει την κλειστή πόρτα της εκκλησίας και χτυπώντας δυνατά φωνάζει: «Άρατε πύλας, οι άρχοντες υμών και επάρθητε πύλαι αιώνιοι και εισελεύσεται ο βασιλεύς της δόξης!» Ο άνθρωπος, που παριστάνει τον Άδη, στο εσωτερικό της εκκλησίας, ρωτά: «αυθαδώς»: «Τις εστίν ούτος ο βασιλεύς της δόξης». Το επιτακτικό κάλεσμα και η αυθάδης ερώτηση επαναλαμβάνονται τρεις φορές. Και τότε την Τρίτη φορά, ο ιερέας σπρώχνει δυνατά την πόρτα και φωνάζει: «Κύριος των Δυνάμεων, αυτός εστίν ο βασιλεύς της Δόξης». Τότε η πόρτα ανοίγει και σείεται ο ναός, σείεται η πλατεία απ’ το χτύπημα των στασιδιών και η συγκίνηση κορυφώνεται. Κι ύστερα ο Επιτάφιος, στημένος ψηλά, στην είσοδο του Ναού, Ιερός, Επιβλητικός, Σωτήριος, στηριγμένος στους ώμους των αντρών,για να περάσει κάτω απ’ αυτόν όλο το εκκλησίασμα, να ‘χει ο κόσμος την ευλογία του Θεού…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΙΩΑΝΝΑ ΔΕΝΔΗ