Σκέψεις με αφορμή
την συζήτηση για το Master
Plan του λιμανιού της Σκιάθου
Ξεκινώντας
την πληκτρολόγηση ενός κειμένου στον
υπολογιστή δεν μπορώ να ξεφύγω από την
αίσθηση του χαρτιού και του μολυβιού.
Υπάρχει μνήμη.
Τα
τελευταία χρόνια, εγκαταστάθηκα με την
οκογένειά μου στη Σκιάθο. Σαν γονιός,
δεν περνάει μέρα που να μην κάνω τη
σύγκριση με την εποχή που ως παιδί
γνώρισα τον τόπο αυτόν. Οι πρώτες
εντυπώσεις, τότε πιο περιεκτικές ως
μνήμες, όρισαν ένα επίπεδο αναφοράς για
τη σχέση μου με τη Σκιάθο ενώ οι κατοπινές,
τώρα περισσότερο συγκεκριμένες μέσα
από καθημερινές πρακτικές, συμβάλουν
στη διαμόρφωση των περιβαλλοντικών,
κοινωνικών και πολιτιστικών χαρακτηριστικών
που θα διαχειριστεί η επόμενη γενιά.
Μήπως η συλλογική συνείδηση δεν είναι
σαν ένα βιβλίο που γράφεται απ´ όλους
μας; Κάποτε με το μολύβι, άλλοτε με
ψηφιακά μέσα.
Θυμάμαι
έντονα, ως παιδί πάντα, πόσο απέραντο
μου φαινόταν το “νέο” τότε λιμάνι, κάθε
φορά που περιμέναμε το καράβι είτε για...