Ρύθμιση κόκκινων δανείων με «όρους κοινωνίας»
Του
Αλέξανδρου Μεϊκόπουλου
Υποψήφιου Βουλευτή Μαγνησίας
του ΣΥΡΙΖΑ
«Να μαζέψουμε χρήματα. Να φτιάξουμε ένα σπίτι. Να έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας»…
Το κεραμίδι είναι για τον Έλληνα ιερό. Περιβάλλει το ευγενές όνειρο της απόκτησης στέγης που κατάφεραν με πολλούς κόπους να υλοποιήσουν οι μεταπολεμικές γενιές. Συνδέεται με την προκοπή, την οικογένεια, την συλλογικότητα της ελληνικής κοινωνικής ζωής, την ίδια την πολιτισμική ταυτότητα του Έλληνα.
Από τότε που ξεκίνησε η κρίση, το σπίτι λειτούργησε ως δίχτυ προστασίας για εκείνα τα μέλη της οικογένειας που έπεσαν στο «κενό» της ανεργίας και της συρρίκνωσης του εισοδήματός τους. Σήμερα, στην Ελλάδα της ανελέητης φοροεπιδρομής, στην Ελλάδα του δημευτικού ΕΝΦΙΑ, στην Ελλάδα των 75 δις κόκκινων δανείων, στην Ελλάδα των πλειστηριασμών των πρώτων κατοικιών, το κεραμίδι από όνειρο… έγινε εφιάλτης.
Τι αντιφατική είναι η κατάχρηση πια της λέξης «νοικοκύρεμα» από εκείνον που με την πολιτική του διαχώρισε τα νοικοκυριά... από τα σπίτια. Και αναφέρομαι, φυσικά, στον κ. Σαμαρά που, σαν καλός πατέρας που παίρνει αποφάσεις για το «καλό» των ανώριμων παιδιών του, διαβεβαιώνει την «άβουλη» οικογένεια στο διαφημιστικό προεκλογικό του σποτ ότι η κυβέρνησή του εγγυάται το νοικοκύρεμα της χώρας.
Όμως, νοικοκύρεμα δεν μπορεί να υπάρξει σε μια χώρα, εάν...