Η πλήρης και μόνιμη εργασία είναι δικαίωμα για όλους

Κυβέρνηση, περιφέρεια, δήμοι, ως αντιστάθμισμα στην μεγάλη επίσημη καταγραμμένη ανεργία, προβάλλουν τα διάφορα προγράμματα ολιγόμηνης προσωρινής απασχόλησης που δεν αποτελούν λύση στο πρόβλημα της ανεργίας, απλά αποκαλύπτουν το μέλλον που έχουν χαράξει για γενιές και γενιές στο πλαίσιο αυτής της ταξικής αντιλαϊκής  πολιτικής. 

Το γενικό μοντέλο είναι: Εργάτης σε δουλειά – λάστιχο, με ελάχιστα δικαιώματα. Τα προγράμματα που ανακοινώνονται κατά περιόδους, όπως και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν έχουν καμία σχέση με τη πλήρη και μόνιμη εργασία, με πλήρη δικαιώματα. Στέλνουν τους ανέργους ως φθηνή εργατική δύναμη χωρίς δικαιώματα στα χέρια της εκμετάλλευσης των εργοδοτών. Μετά το τέλος του προγράμματος οι άνεργοι θα είναι και πάλι στο άγχος και την ανασφάλεια, με μειωμένες απαιτήσεις στην αναζήτηση τρόπου να θρέψουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους. Μέσα από αυτά τα προγράμματα δεν αντιμετωπίζεται βεβαίως η ανεργία. Διασφαλίζονται, όμως, τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Ψυχολογία Κορωνοϊού

Γράφει ο
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Ο νέος κορωνοϊός δημιούργησε μια ψυχιατρική κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την οποία δεν μιλούν πολλοί. Στην αρχή το «ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ» το είδαμε σαν μια ενοχλητική, αλλά αναγκαία κατάσταση. Πολλοί προσπάθησαν ακόμα και να το διασκεδάσουν εντοπίζοντας τις θετικές πλευρές του περιορισμού (χαλάρωση από το καθημερινό στρες, αφιέρωση του χρόνου σε κάποια αγαπημένα πρόσωπα, ευκαιρία για ενδοσκόπηση και επαναπροσδιορισμό, δυνατότητα παρακολούθησης ταινιών, διάβασμα βιβλίων, απόλαυση μουσικής, κλπ). Όμως, με το πέρασμα των ημερών και την αυστηροποίηση των μέτρων, γρήγορα συνειδητοποιήσαμε ότι ο μακροχρόνιος εγκλεισμός εν μέσω καταιγισμού τραγικών ειδήσεων που σπέρνουν την πανδημία του τρόμου, δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου διακοπές. Η ανεπαρκής και αντιφατική ενημέρωση, συμπεριλαμβανομένης της ασάφειας γύρω από τα μέτρα προστασίας (θυμάστε το αλαλούμ με τη χρήση μασκών και όχι μονό) δημιούργησαν και συνεχίζουν να δημιουργούν περισσότερο άγχος και ανασφάλεια.

---

Από την στιγμή που η καθημερινότητα περιορίστηκε στα λίγα τετραγωνικά του σπιτιού –πολλοί δεν έχουν την πολυτέλεια να ζουν σε μεγάλα σπίτια– αυτόματα αποκόπηκαν από τις συνήθειες και τις δραστηριότητες που είχαν επιλέξει στον ελεύθερο χρόνο τους με στόχο την προσωπική αυτοβελτίωση, την υγεία και την ψυχοπνευματική τους ισορροπία. Πανικόβλητες οι αρχές έκλεισαν τις λίγες νόμιμες βαλβίδες ανάσχεσης που είχαμε, όπως μοναχικές βόλτες στα πάρκα, στις παραλίες και στην εξοχή. Απαγόρευσαν ακόμα και τα χειμερινά μπάνια, όταν δεν υπήρχε καμιά περίπτωση συνωστισμού στις παραλίες.

Εξ αιτίας του εγκλεισμού άρχισαν να αυξάνονται ευρέως τα συναισθήματα δυσπιστίας, θλίψης και νευρικότητας σε μια κοινωνία που μόλις είχε βγει από την ψυχική δοκιμασία της προηγουμένης οικονομικής κρίσης. Το συλλογικό άγχος είναι σε όλους αντιληπτό, ενώ η δυσπιστία σε όσους δεν σέβονταν τους επιβεβλημένους κανόνες αποτέλεσε πηγή έντασης και επιθετικότητας μεταξύ των πολιτών. Για πολλούς αυτή η απομόνωση δεν ήταν απλά κάτι δυσάρεστο ή μελαγχολικό. Ήταν το «μαύρο φίδι» του οποίου τα δάγκωμα άφησε πληγές που δύσκολα θα κλείσουν.

Η καταστολή που βιώνουμε είναι πρωτοφανής και αδιανόητη για την σύγχρονη τεχνολογική εποχή. Δεν έχουμε την ακριβή εικόνα για το πώς βίωσαν και εξακολουθούν να βιώνουν τον εγκλεισμό εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο, αλλά παλαιότερες μελέτες μπορούν να μας διαφωτίσουν σχετικά με την ψυχολογική επίπτωση των καραντινών. Έτσι, μια ερευνά που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην ιατρική επιθεώρηση Lancet και αφορούσε μια άλλη επιδημία κορωνοΐου (SΑRS) την περίοδο 2003 – 2005, αποκαλύπτει ότι καραντίνες ακόμα και 10 ημερών μπορούσαν να οδηγήσουν σε μακροχρόνιες επιδράσεις σε άτομα με εύθραυστο ψυχισμό ή που ήδη έπασχαν από κάποια ψυχοπαθολογία. Ακόμα και 3 χρόνια μετά την καραντίνα συνέχιζαν να εμφανίζουν συμπτώματα του μετατραυματικού στρες, κατάχρηση αλκοόλ, ηρεμιστικών και παρανόμων ουσιών. Για να μην αναφέρω τον φόβο της κοινωνικής επαφής που αποκτήσαμε όλη αυτή την περίοδο του εγκλεισμού και που συνεχίζεται, δυστυχώς, να καλλιεργείται, καθώς οποίος μας πλησιάζει σε απόσταση μικρότερη των 2 μέτρων είναι δυνητικός εχθρός. 

Επιδημική  εξάπλωση της μικροβιοφοβίας και υποχονδριάσεις

Η τερατοποίηση του covid 19 με την εξωπραγματική θνησιμότητα που του αποδόθηκε αρχικά, οδήγησε πολλά άτομα σε ακραίες και τραγικές συμπεριφορές. Πρόσφατα διάβασα πως κάποιος που βρέθηκε θετικός στον κορωνοϊό αυτοκτόνησε για να μην κολλήσει την οικογένεια του. Είναι ενδεικτικό της ψύχωσης που δημιουργείται στον κόσμο με αυτή την τακτική της τρομοκρατίας. Επιπλέον, εκείνοι που είχαν μείνει σε καραντίνα λόγω νόσησης γνώρισαν συχνά την απόρριψη και την αποφυγή από τους άλλους και αντιμετωπίστηκαν με φόβο και καχυποψία. Σε πολλές περιπτώσεις ζητήθηκε από θετικά στον κορωνοϊό άτομα να παραιτηθούν από την εργασία τους ή να μετακομίσουν σε άλλη γειτονιά ή πόλη.

Το στίγμα

Σαν να μην είχαμε πολλά στίγματα να ξεπεράσουμε, τώρα προστέθηκε και το στίγμα του κορωνοϊού. Το στίγμα υπέθαλπε, βεβαία, διαχρονικά εκείνο το κοινωνικό πεδίο στο οποίο οι πολλοί υγιείς «εξωστρακίζουν» τους παράταιρους λίγους. Σήμερα, στιγματίζονται ως «αρνητές» και «συνομοσιολογοι» όσοι τολμούν να αμφισβητήσουν με επιστημονικά επιχειρήματα τα υπερβολικά μετρά που οδηγούν στην οικονομική εξαθλίωση και την ψυχοσωματική κατάρρευση ολόκληρης της κοινωνίας. Η λογοκρισία και η ποινικοποίηση της κριτικής σκέψης είναι ένας πρόσθετος παράγοντας ψυχολογικής βίας που εξασκείται σήμερα σε οποίον τολμά να υποβάλει εύλογα ερωτήματα η να διατυπώσει ενστάσεις ακόμα και επιστημονικά τεκμηριωμένες.

Δογματικός σκοταδισμός

Αν η Πολιτεία ενδιαφερόταν πραγματικά για την ορθή και αντικειμενική ενημέρωση των πολιτών, δεν θα κατέφευγε σε μονόδρομες ανακοινώσεις των κυβερνητικών ειδικών, αλλά θα επιδίωκε τον δημόσιο διάλογο με όλους τους καταξιωμένους επιστήμονες. Η επιστήμη προάγεται διαχρονικά μέσα από την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, διαλεκτική αντιπαράθεση απόψεων και αμφισβήτηση παλαιοτέρων αντιλήψεων και όχι μέσα από τον φοβικό δογματισμό και την δαιμονοποίηση των διαφωνούντων.

Οικονομικές επιπτώσεις

Η απώλεια εργασίας και εισοδήματος επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο τις ψυχολογικές συνθήκες. Οι γυναίκες και οι νέοι μεταξύ 16 και 24 ετών φαίνεται να επηρεάζονται περισσότερο από τις ψυχολογικές επιπτώσεις της καραντίνας. Όσον αφορά αυτούς που πάσχουν από σοβαρές ψυχικές ασθένειες, όπως αγχώδεις διαταραχές, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια και διπολικές διαταραχές, η επιβάρυνση τους ήταν ακόμα πιο σοβαρή. Ο περιορισμός των ανθρωπίνων σχέσεων και των θεραπευτικών επαφών, εύκολα κλονίζει την ισορροπία τους. Υπήρχαν πολλές αυτοκτονίες και ψυχωσικά επεισόδια την περίοδο της καραντίνας, τα οποία δεν ανακοινώθηκαν ποτέ από τα χειραγωγούμενα ΜΜΕ. Πολλοί άλλοι με σοβαρές παθήσεις πέθαναν αβοήθητοι  γιατί δεν τόλμησαν από τον φόβο της μόλυνσης να ζητήσουν ιατρική βοήθεια στα νοσοκομεία. Τον συνολικό αριθμό όλων αυτών των θανάτων δεν θα τον μάθουμε ποτέ.

Ενδοοικογενειακή βία

Στις οικογένειες με σοβαρή δυσλειτουργία παρατηρείται κατά την διάρκεια της καραντίνας σημαντική αύξηση της σωματικής και λεκτικής βίας. Κακοποίηση ανηλίκων χωρίς την δυνατότητα πρόσβασης σε εξωτερική βοήθεια. Η αύξηση των ψυχικών αναγκών στήριξης δύσκολα μπορεί να καλυφθεί λόγω των σοβαρών περικοπών στην υγειονομική περίθαλψη που έχουν επηρεάσει σημαντικά τις ψυχιατρικές κλινικές και τα κέντρα ψυχικής υγείας. Σε αυτό προστίθεται και η οικονομική κατάρρευση που προκαλείται από την καραντίνα, η οποία στερεί από πολλούς τους οικονομικούς πόρους που είναι απαραίτητοι για την πληρωμή της θεραπείας στον ιδιωτικό τομέα. 

Ιδιαιτέρα προβλήματα αντιμετωπίζουν ηλικιωμένα άτομα που ζουν μόνα και δεν έχουν κοντινούς συγγενείς, αλλά και άτομα σε γηροκομεία που απομονωθήκαν από τους οικείους τους. Οι άνθρωποι που έχασαν συγγενικά τους πρόσωπα ΑΠΟ η –συνηθέστερα – ΜΕ κορωνοϊό κατά την περίοδο της καραντίνας υπέστησαν και άλλη μια επιπρόσθετη ψυχολογική επιβάρυνση καθώς δεν τους επετράπη να απαλύνουν το πένθος τους με την παραδοσιακή θρησκευτική τελετή και την κοινωνική συμπαράσταση. Σύμφωνα, λοιπόν, με τις οδηγίες των αρμοδίων υπηρεσιών, όχι μόνο δεν μπόρεσαν να αποδώσουν τον τελευταίο ασπασμό, αλλά ούτε να αντικρίσουν για ύστατη φορά τον αγαπημένο τους. Χωρίς την καθιερωμένη νεκρώσιμη ακολουθία ο αποθανών διαβάστηκε στο μνήμα και ενταφιάστηκε βιαστικά με την παρουσία μέχρι 5 συγγενών. Αυστηρά, όμως, ήταν και για τις κηδείες όσων πέθαναν από αλλά αιτία, αλλά και για τα υπόλοιπα μυστήρια καθώς τα κορονοφοβικά μετρά δεν επέτρεπαν συναθροίσεις.

Αβεβαιότητα 

Πέρα από την καραντίνα, μεγάλη ψυχολογική επιβάρυνση προκαλεί και η αβεβαιότητα για το μέλλον. Ουδείς μας διαβεβαιώνει πότε θα τελειώσει αυτή η ιστορία. Πόσο ακόμα θα διαρκέσει. Ποτέ θα κυκλοφορήσει το εμβόλιο στην χώρα μας και ποσό ασφαλές και αποτελεσματικό θα είναι αυτό. Όλη αυτή η αβεβαιότητα τσακίζει την ψυχολογία του κόσμου.

Ο κόσμος, ως μη ειδικός, είναι λογικό να βρίσκεται παραζαλισμένος και φοβισμένος με όλα αυτά τα τρομοκρατικά που ακούει, τα οποία έρχονται σε πλήρη αντίθεση με την καθημερινή του εμπειρία. Αν κλείσουμε την τηλεόραση δεν θα καταλάβουμε ότι υπάρχει κάποια «πανδημία» γύρω μας. Η εικόνα που μας παρουσιάζουν ως επίσημη και αδιαμφισβήτητη «μπάζει» από παντού.

Καθήκον των γιατρών και των επαγγελματιών υγείας είναι η κατανόηση της νέας επιδημίας και ιδίως η αξιοποίηση των θεραπειών που αποδεικνύονται χρήσιμες για την διάσωση πολλών ανθρώπινων ζωών πέρα από τα αμφισβητούμενα και πολυδιαφημιζόμενα εμβόλια που παράγονται με εκπληκτική βιασύνη, ρισκάροντας την ασφάλεια τους.

Επίλογος

Απαιτείται διαφάνεια, δημοκρατικός διάλογος και δυνατότητα ορθής ενημέρωσης του κοινού και όχι ο στιγματισμός επιστημόνων μόνο και μόνο γιατί τολμούν να εκφράσουν την δική τους διαφορετική άποψη. Μόνο με τον ανοιχτό, επιστημονικό διάλογο μπορεί να εξασφαλιστεί η ορθή υγειονομική αντιμετώπιση αυτής της κρίσης, χωρίς την λήψη ακραίων μέτρων που έχουν πολύ πιο σοβαρές επιπτώσεις από την ίδια την επιδημία.

Ημέρα Δημοκρατίας…

Γράφει η

Σκλάβου Νίκη

Φιλόλογος

Ημέρα Δημοκρατίας λοιπόν η προχθεσινή και γίναμε μάρτυρες μιας νέας πραγματικότητας στα δημόσια σχολεία μας: την είσοδο ένστολων κατασταλτικών δυνάμεων (της αστυνομίας με πλήρη εξάρτυση) στο προαύλιο του σχολείου, προς βοήθεια της δημοτικής αρχής του τόπου.

Υπερβάλλον ζήλος ή ατόπημα;

Μιλάμε για ένα σχολείο με ιστορία…

Ιστορία που καταγράφεται τόσο στα Γενικά αρχεία του κράτους (ΓΑΚ) όσο και στις σελίδες του εξαίρετου πάτερ Κων. Καλλιανού.

Γράφει λοιπόν η κα Αννίτα Πρασσά, διευθύντρια των Γ.Α.Κ. στο νομό Μαγνησίας, στις 15/09/2020 στην εφημερίδα τα Νέα: Τα παλιότερα σχολικά αρχεία που σώζονται στην Ελλάδα είναι τα αρχεία του Ελληνικού σχολείου της Σκοπέλου και ξυπνούν μνήμες από την εκπαιδευτική διαδικασία άλλων εποχών την ώρα που τα σχολεία μας ανοίγουν εν μέσω πανδημίας με ένα τρόπο που θα γραφτεί στην ιστορία.

Όταν υποχωρείς συνεχώς και αμαχητί, χάνεις πάντα τα πάντα!

Γράφει ο
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Καθώς η πολιτικοοικονομική ελίτ της χώρας μας οδηγεί σε εθνικό ακρωτηριασμό με γκριζάρισμα μεγάλων περιοχών της εθνικής επικράτειας, η πλειοψηφικά των Ελλήνων αδυνατεί να κατανοήσει γιατί λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις κόντρα στην κοινή λογική και την Κοινή Γνώμη. Δεν μπορεί για παράδειγμα να κατανοήσει, γιατί τόσα χρόνια η Ελλάδα δεν ασκεί τα νόμιμα κυριαρχικά της δικαιώματα (ανακήρυξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, ΑΟΖ,  επέκταση χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μιλιά, κλπ), γιατί υποχώρησε στο σκοπιανό ζήτημα χωρίς να κερδίσει κάτι και πολλά αλλά. Η εξήγηση όλων αυτών περικλείεται αποκλειστικά και μόνο σε 3 λέξεις: υποχωρητικότητα, ραγιαδισμός και ηττοπάθεια.

«Βασίλη, κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης…»

Η φράση αυτή έχει μεγάλη ιστορία και χαρακτήριζε πάντα τους κήρυκες του ραγιαδισμού, της υποταγής και του συμβιβασμού. Και, δυστυχώς, πάντοτε υπήρχαν και υπάρχουν τέτοιοι. Από τον καιρό της επανάστασης του 1821 και τον καιρό της φασιστικής κατοχής μέχρι και σήμερα. Ειτε γιατί –συνήθως–  τα συμφέροντα τους αυτό απαιτούν, είτε γιατί είναι οπαδοί της ηττοπάθειας και της μοιρολατρίας. Μόνο που την ιστορία αυτής της χώρας δεν την έχουν γράψει οι κάθε λογής προσκυνημένοι. Όποιο μικρό ή μεγάλο θετικό και προοδευτικό βήμα έχει κάνει αυτός ο τόπος, δεν οφείλεται στους «νοικοκύρηδες». Αλλά πράγματα «χρωστά» η χώρα στους τελευταίους. Τη συνεργασία τους με κάθε λογής κατακτητές και επικυρίαρχους, τις Μικρασιατικές καταστροφές, τους συνεταιρισμούς με διαφόρους δικτάτορες, το ξεζούμισμα του λαού και πολλά αλλά παρόμοια.

Ο φόβος φυλάει τα έρμα

Γράφει ο
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

«Οι αποφάσεις οι οποίες, σε κανονικές περιόδους, θα επαιρναν χρόνια αναβολών, ενεργοποιήθηκαν σε μερικές ώρες»

Yuval Noah Harari

Ισραηλινός ιστορικός

Με τα δημοσιεύματα που παρακολουθούμε καθημερινά τις τελευταίες εβδομάδες, είναι φανερό ότι γίνεται μια προσπάθεια σε παγκόσμιο επίπεδο, να τρομοκρατήσουν τον κόσμο με έναν άγνωστο, όπως τον αναφέρουν, κορωνοϊό. Η πανδημία του κορωνοϊού δημιούργησε εξαιρετικές καταστάσεις, οι οποίες υποχρέωσαν πολλά κράτη να λάβουν επίπονα μέτρα τόσο σε επίπεδο ατομικών ελευθεριών όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο. Η μακάβρια καθημερινή καταμέτρηση των νεκρών υποχρεώνει τις κυβερνήσεις να αντιδρούν καταστροφικά και χωρίς λογική. Απαγόρευση συνάθροισης, ελεγχόμενη κυκλοφορία, περιορισμένες μετακινήσεις, χρησιμοποίηση drones για παρακολούθηση παραβατών, συλλογή δεδομένων γεωγραφικής τοποθεσίας, νόμοι έκτακτης ανάγκης είναι μερικά από τα «μέτρα» τα οποία θέτουν σε δοκιμασία τις θεμελιώδεις ελευθερίες και τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών.

Κατάσταση Πολιορκίας

Γράφει ο
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

«Αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι ο φόβος»
Michel de Montaigne

Έχει αρχίσει να γίνεται πια συνείδηση σε όλους μας ότι ο κόσμος όπως τον ξεραμε μέχρι πριν την πανδημία δεν θα είναι ο ίδιος. Επιτρέψτε μου, αγαπητοί αναγνώστες, να κάνω κάποιες διαπιστώσεις για την πραγματικότητα που διαμορφώνεται γύρω μας και η οποία, απ’ ό,τι φαίνεται, θα μας ακολουθεί για καιρό.

Η λαϊκή παροιμία λέει πως οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται. Πολύ περισσότερο η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), μια ένωση κρατών – μελών που φιλοδοξούσε μάλιστα, κατά ορισμενους να εξελιχθεί και σε Ομοσπονδία. Όμως, η ΕΕ της αλληλεγγυης και της ισοτιμίας (sic) των λαών αποδεικνύεται ανίκανη να τηρήσει ακόμη και την πιο στοιχειώδη αντίληψη για αλληλεγγύη, παρά τις μεγαλοστομίες. Η ΕΕ ουσιαστικά δεν υπάρχει εν τοις πράγμασι προσώρας. Κάθε χώρα είναι αφημένη στην μοίρα της να αντιμετωπίσει τα προβλήματα μόνη της. Αλληλεγγύη μεταξύ των δήθεν εταίρων δεν υπάρχει. Βοήθεια, έστω και συμβολική, δίνεται μόνο από την Κούβα, την Κίνα και την Ρωσία. Ας σημειωθεί ότι η Γερμανία, αυτός ο βρυκόλακας της ΕΕ, δεν επιτρέπει, όχι μόνο την έκδοση ενός ευρωομολόγου, το οποίο θα επιμεριστεί όσον αφορά το κόστος σε όλες τις χώρες αναλογικά, αλλά ούτε καν την εξαγωγή ιατρικού εξοπλισμού στις υπόλοιπες χώρες – εταίρους της. Η ΕΕ μοιάζει να καρτέρευσε σιωπηλά και το μόνο που περιμένουμε, κατά πάσα πιθανότητα, είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου της, εκτός, βεβαίως, εκπλήξεων.

Της Γης οι κολασμένοι

Γράφει ο
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Ακούς τους μεν να λένε «πώς γίνεται να νιώθεις ρατσιστής αν και οι Έλληνες πήγαν στο εξωτερικό και έγιναν μετανάστες». Από την άλλη ακούς τους δε να λένε «ναι, αλλά οι Έλληνες πήγαν έξω και έκαναν προκοπή. Δεν έκλεβαν, ούτε έσφαζαν». Ένα είναι σίγουρο. Οι Έλληνες δεν παραδειγματιζόμαστε από το παρελθόν μας.

Ανέκαθεν η Ελλάδα ήταν τόπος που «γεννούσε» μετανάστες. Σε όποιο σημείο της Ιστορίας και αν κοιτάξεις θα δεις, τον δοκιμασμένο αυτό λαό, να φορτώνεται με ένα σάκο στην πλάτη με μερικά υπάρχοντα και να σκορπίζεται σε όλες τις «γωνιές» του πλανήτη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, οι Έλληνες πάτησαν το πόδι τους σε κάθε σημείο του πλανήτη, είτε δημιουργώντας αποικίες, είτε παροικίες, είτε αφήνοντας το στίγμα τους προτού αφομοιωθούν στις νέες κοινωνίες που επέλεγαν να ζήσουν.

Πλέον τα πράγματα δεν είναι έτσι. Η Ελλάδα βιώνει κύματα –αλλεπάλληλα είναι η αλήθεια– μετανάστευσης, «αθλίων» της Ασίας και της Αφρικής που ψάχνουν την Γη της Επαγγελίας. Η Γη της Επαγγελίας όμως δεν είναι η Ελλάδα γι’αυτούς, αλλά οι χώρες της δυτικής Ευρώπης. Δυστυχώς για όλους όμως, η συμφωνία του «Δουβλίνο 2» τους εγκλωβίζει εδώ.

Τον ηλίθιο τον εκφράζουν οι «ηλίθιοι»

Γράφει ο
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Με ρωτούν πολλοί φίλοι αναγνώστες αν βαρέθηκα να γράφω τόσα χρόνια τα ιδία και τα ιδία. Τους απαντώ πως όχι, δεν βαρέθηκα να γράφω, αλλά βαρέθηκα να τα ζω. Ένας από τους λόγους που ξαναγράφω είναι για να ξεμπλοκάρω τις σκέψεις μου, για να μην το χάσω εντελώς. Αν και δω που τα λεμέ δεν είναι και τόσο εύκολο να κρατήσει κανείς τα λογικά του σήμερα. Είναι τέτοια η παράνοια στον πλανήτη που, σε λίγα χρονιά, θα μαζεύουν όσους λογικούς απέμειναν και θα τους καίνε στην πυρά, σε μεγάλα φεστιβάλ.

Δεν ξέρω τι γνώμη έχετε εσείς για τους πολιτικούς – όχι μόνο της εγχώριας προέλευσης - , αλλά η δική μου γνώμη  είναι ότι αυτοί εκπροσωπούν στο μέγιστο δυνατό βαθμό αυτούς που τους εκλέγουν. Τι εννοώ; Θυμάστε τον Τζορτζ Μπους Τζούνιορ, πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ; Ναι, καλά καταλάβατε. Εκείνον με την ηλίθια φάτσα και το βλακώδες ύφος. Ε, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος, που όταν τον βλέπαμε να μιλά σαν καθυστερημένος ήταν, σύμφωνα με αυτούς που τον γνώριζαν καλά και από κοντά, ένας από τους εξυπνότερους προέδρους των ΗΠΑ που πέρασαν ποτέ από τον Λευκό Οίκο. Μπορεί να ήταν και έτσι. Απλά ο Μπους έπρεπε να μιλάει σαν χαζός, γιατί απευθυνόταν σε χαζούς. Δηλαδή, κατέβαινε,  ο άνθρωπος, στο επίπεδο νοημοσύνης των ψηφοφόρων του.

Ο George Carlin, ένας Αμερικάνος ηθοποιός και συγγραφέας, έλεγε πως «όλοι βρίζουν τους άχρηστους πολιτικούς, λες και αυτοί πέσανε από το διάστημα, ενώ τους έχουν μεγαλώσει αμερικανικές οικογένειες, έχουν ζήσει σε αμερικανικά σπίτια και έχουν πάει σε αμερικανικά σχολεία».

Δυστυχισμένε μου λαέ...

«Δυστυχισμένε μου λαέ

Καλέ και αγαπημένε.

Πάντα ευκολόπιστε

Και πάντα προδομένε»

Δ. Σολωμός

Εθνικός ποιητής

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Η Νέα Δημοκρατία πέτυχε μεγάλη νίκη στις εθνικές εκλογές, με αποτέλεσμα να έχουν φουντώσει οι ελπίδες στους πολίτες, οι οποίοι – επειδή είναι σοφοί – έδωσαν ξανά την αυτοδυναμία στο κόμμα που εκτίναξε το δημόσιο χρέος και οδήγησε την χώρα στην χρεοκοπία.

Δέκα χρόνια μετά την χρεοκοπία, ο περιούσιος λαός εκλέγει το παιδί του Μητσοτάκη, ως τον επόμενο σωτήρα που θα θέσει σε κίνηση τον κινητήρα της ανάπτυξης. Ο Κυριάκος κατάφερε ύστερα από 26 ολόκληρα χρόνια μετά τον πατέρα του, να γίνει και εκείνος χαλίφης στο χρεοκοπημένο προτεκτοράτο. Όχι πως έχει και κάποια σημασία ποιος θα προσποιείται πως κυβερνάει στην υποθηκευμένη Ελλάδα – πόσοι Έλληνες γνωρίζουν ότι η χώρα τους είναι υποθηκευμένη ως το 2060  και έχει ο Θεός; -, αλλά αυτό αποτελεί μια απόδειξη ότι η χώρα κατοικείται από χάπατα.

Τουλάχιστον, τώρα θα έρθει η… «ανάπτυξη»

Ανάπτυξη με τον πληθυσμό της χώρας να την εγκαταλείπει, με τους πολίτες να γεννάνε χρέη, αντί για παιδιά, με διαλυμένες υποδομές, με την δημοσιά περιουσία ξεπουλημένη, με τους δανειστές να παίζουν τένις με τα μπαλάκια μας και το χρέος μέχρι το Άλφα του Κενταύρου. Και όλα αυτά σε μια Μεσόγειο που καίγεται. Μόνο στην Ελλάδα τέτοιος σουρεαλισμός !

Λογικά το νέο πάρτι θα ξεκινήσει με την πλήρη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και θα προχωρήσει με την Υγεία και το ασφαλιστικό σύστημα.

Δεν έχουν καμιά σημασία οι εκλογές στα προτεκτοράτα

Γράφει ο
Παναγιώτης Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Ακούω τελευταία, όλη την ώρα, στον περίγυρο μου  «Τι να ψηφίσω στις επόμενες βουλευτικές εκλογές;», όπως ακούω και το «δεν έχω τί να ψηφίσω στις εκλογές» και τραβώ τα μαλλιά μου (που δεν έχω).

Είναι απερίγραπτα αυτά που συμβαίνουν στο προτεκτοράτο, αλλά οι ραγιάδες έχουν στηθεί στα τέσσερα και περιμένουν τον καινούργιο «μεσσία» για να τους σώσει. Χωρίς την παραμικρή αντίδραση και ο καθένας για την πάρτη του.

Η πρόσφατη ιστορία της χώρας μας έχει διδάξει πως χρειάζεται κάθε φορά μια νέα κυβέρνηση για να περάσει το νέο Μνημόνιο. Η κυβέρνηση του Γιωργάκη πέρασε το 1ο μνημόνιο και έπεσε στις εκλογές. Η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων πέρασε το 2ο μνημόνιο και έπεσε στις εκλογές. Η  κυβέρνηση  Τσίπρα πέρασε το 3ο μνημόνιο και αυτή με την σειρά της ετοιμάζεται να πέσει στις επόμενες εκλογές, για να έρθει η νέα κυβέρνηση του Κούλη να περάσει το δικό της 4ο Μνημόνιο και πάει λέγοντας.

Η οντολογία του Φαντασιακού

Του
Γιώργου Ν. Οικονόμου
Διδάκτορα Φιλοσοφίας
Συγγραφέα
oikonomouyorgos.blogspot.com

Για το βιβλίο του Κορνήλιου Καστοριάδη, Πεπραγμένα και πρακτέα, Ύψιλον, 2019.

Το βιβλίο αυτό είναι το προτελευταίο στη σειρά «Τα σταυροδρόμια του λαβυρίνθου» και εκδόθηκε ζώντος του Κορνήλιου Καστοριάδη. Θα έλεγα ότι συμπυκνώνει την φιλοσοφία μιας ζωής με έναν ιδιαίτερο τρόπο, αφού στο βασικό του κείμενο, που δίνει και τον τίτλο στο βιβλίο, ο Καστοριάδης απαντά σε κριτικές που ασκήθηκαν στις απόψεις του από πανεπιστημιακούς και άλλους διανοουμένους, οι οποίες δημοσιεύθηκαν το 1989 σε ένα συλλογικό τόμο προς τιμήν του. Μπορεί να πει κανείς πως οι κριτικές αυτές συμπυκνώνουν τους κύριους τόπους των κριτικών που ασκήθηκαν στο έργο του και από αυτήν την άποψη έχει μοναδικό ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς τις απαντήσεις σε αυτές άμεσα από τον ίδιο.

Αναγκάζεται έτσι ο Καστοριάδης να επανεξετάσει και να διευκρινίσει τις βασικές γραμμές του έργου του, σχεδόν σε όλους τους τομείς, οντολογία, ψυχανάλυση, ηθική, πολιτική. Από αυτήν την άποψη αποτελεί ένα είδος πνευματικής αυτοβιογραφίας και φιλοσοφικής, ψυχαναλυτικής και πολιτικής διαθήκης, αν και όλο το έργο του ασφαλώς είναι μιά ανοικτή διαθήκη. Το βιβλίο περιέχει και άλλα κείμενα για την σχέση φιλοσοφίας και ψυχανάλυσης, καθώς και το ιστορικό της φαντασίας, προσθέτοντας καινούριες οπτικές σε αυτά τα πεδία που αποτελούν κύριους πυλώνες της φιλοσοφίας του.

Ο μύθος της Οκτωβριανής Επανάστασης

Του

Γιώργου Ν. Οικονόμου

Διδάκτορα Φιλοσοφίας
Συγγραφέα

oikonomouyorgos.blogspot.com

Έγινε προσφάτως στην Αθήνα ένα ενδιαφέρον συνέδριο για την «ρωσική επανάσταση», στο οποίο ακούσθηκε αρκετές φορές ο όρος «οκτωβριανή επανάσταση». Ο όρος αυτός έχει επιβληθεί από την κομμουνιστική ορθοδοξία και από ποικίλες μορφές της Αριστεράς. Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Κατ’ αρχάς, το πρώτο βασικό ερώτημα που τίθεται είναι τι σημαίνει επανάσταση. Ορίζοντάς την με ένα γενικό τρόπο, και στο πλαίσιο που όρισε ο Καστοριάδης, επανάσταση είναι ο αγώνας μιας κοινωνίας να δώσει μόνη της στον εαυτό της την ελευθερία, να εγκαθιδρύσει νέους θεσμούς ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών με βάση την ισότητα, να χαράξει μόνη της στόχους και όρια. 

Έτσι τον Φεβρουάριο 1917 έγινε στη Ρωσία μια νικηφόρα επανάσταση που  με τη συμμετοχή του κοινωνικού πλήθους οδήγησε στην πτώση του τσαρικού καθεστώτος και στην διάνοιξη ενός άλλου ορίζοντα με ελευθερίες και δικαιώματα άγνωστα μέχρι τότε στη Ρωσία. Δημιουργήθηκε μία πρωτοφανής και εκπληκτική πλειάδα κινήσεων και κινημάτων τόσο από τις παραδοσιακές δυνάμεις (κόμματα, συνδικάτα, αντιπροσώπους) όσο και από την λαϊκή βάση, από τα κάτω.

Κοινωνία σε παρακμή

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Το πρόσφατο άρθρο του κου Βαγγέλη Γεωργ. Κοσμά «Συνταγματική Δημοκρατία» σε αυτόν εδώ τον ιστότοπο αξίζει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να διαβαστεί από όλους τους Έλληνες, μηδενός εξαιρουμένου και να εισαχθεί σε όλα τα σχολεία της χώρας προς  μελέτη και προβληματισμό. Ο κύριος Κοσμάς περιγράφει στο καταπληκτικό του κείμενο με μεγάλη σαφήνεια πράγματα τόσο γνωστά, τόσο στοιχειώδη και τόσο αυτονόητα, τα οποία, δυστυχώς, παραμένουν ζητούμενα για την κοινωνία μας.

Μιας κοινωνίας που έχει γαλουχηθεί με το «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξουμε». Μιας κοινωνίας που μέχρι πρότινος το 60% των φορολογουμένων δεν πλήρωνε φόρο εισοδήματος. Μιας κοινωνίας που αδυνατεί να λειτουργήσει χωρίς ρουσφέτια, διευθετήσεις, εξυπηρετήσεις και γενικώς αρπαχτές πάσης φύσεως. Μιας κοινωνίας που παρά όλα όσα νοσηρά συμβαίνουν γύρω μας συνεχίζει να θεωρεί την παραβατικότητα, την ατιμωρησία και το ακαταδίωκτο κεκτημένα δικαιώματα. Μιας κοινωνίας που ψάχνει συνωμοσίες και βλέπει παντού συνωμότες για τα προβλήματα που η ιδία δημιούργησε. Μιας κοινωνίας που, τώρα που τα λεφτά τελείωσαν, οργίζεται, θυμώνει, φωνάζει, βρίζει, κι αν χρειαστεί, χειροδικεί. Μιας κοινωνίας που ψηφίζει δεκαετίες τώρα τα λάθος πρόσωπα γιατί ψηφίζει με λάθος κριτήρια και λάθος κίνητρα.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Το έχω ξαναπεί και δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω κι ας καταντήσω γραφικός. Το κάθε εκλογικό σώμα έχει το πολιτικό προσωπικό που του αξίζει.

Συνταγματική Δημοκρατία

Άρθρο του

Βαγγέλη Γεωργ. Κοσμά

Αντί προλόγου

Για αρχή θα δανειστώ μια φράση ενός γνωστού κοσμολόγου: «Αν θες να φτιάξεις μια μηλόπιτα από το μηδέν θα πρέπει πρώτα να δημιουργήσεις ένα σύμπαν».  Προσαρμόζοντας τη φράση αυτή στο πνεύμα αυτού του πονήματος θα την μετέτρεπα ως εξής:  αν θες να βρίσκεις το δίκιο σου και να ζεις με αξιοπρέπεια θα πρέπει να δημιουργήσεις ένα κράτος δικαίου.  Άλλος τρόπος για τα άτομα που έχουν αποφασίσει να ζουν μέσα σε κοινωνίες, δεν υπάρχει.

Φίλε αναγνώστη, αυτό το άρθρο είναι ουσιαστικά ένας διάλογος μεταξύ μας, στον οποίον όμως για να προχωρήσουμε πρέπει να θέσουμε τις βάσεις του. Πρέπει δηλαδή να συμφωνήσουμε κατ΄ αρχήν στην φύση και στην αιτία των προβλημάτων που πραγματεύεται, και έπειτα, μέσα πάντα από τον διάλογο και τις κοινές διαπιστώσεις να βρούμε τις εφικτές λύσεις και να τις προτείνουμε.  Αν δεν συμφωνήσουμε κατ’ αρχήν, τότε θα ήταν ανώφελο να συνεχίσεις την μελέτη του παρόντος.  

Ερχόμαστε τώρα στη Νεοελληνική πραγματικότητα.  Αν κάνουμε μια βόλτα στις πλατείες, στα καφενεία, στις συναθροίσεις αλλά και μέσα στα σπίτια του λαού και ρωτήσουμε αν η ελληνική πολιτεία, το Κράτος και κατ΄ επέκταση το πολίτευμα μας λειτουργεί όπως θα έπρεπε και όπως ορίζουν οι αρχές του Συντάγματός μας, η απάντηση που θα πάρεις απ’ όλους θα είναι «όχι». Ο καθένας θα έχει πολλά και διαφορετικά παραδείγματα να παραθέσει και είναι φυσικά ανώφελο να το κάνουμε κι εμείς.  Η διαπίστωση, λοιπόν, αυτή αποτελεί μία από τις βάσεις του διαλόγου μας που προαναφέραμε.  

Greco mascara

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Η απόδοση κάποιων χαρακτηριστικών σε ένα λαό πρέπει να γίνεται πάντοτε με προσοχή και με την βεβαιότητα ότι, σε καμιά περίπτωση, οι απόλυτοι χαρακτηρισμοί δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Υπεραπλουστεύσεις αλλά και αυθαίρετες γενικεύσεις μπορεί να είναι επικίνδυνες και να οδηγήσουν σε στερεοτυπικές αντιλήψεις. Από την άλλη μεριά, ωστόσο, θα μπορούσαμε να δώσουμε κάποια χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας κάθε λαού, που θεμελιώνονται στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, στις ενέργειες και στις αντιδράσεις των ανθρώπων που τον αποτελούν.

Μια πρώτη απόπειρα χαρακτηρισμού του Νεοέλληνα οδηγεί στο συμπέρασμα πως πρόκειται για ένα λαό γεμάτο αντιθέσεις. Τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την ελληνική φυσιογνωμία πολλές φορές είναι αντιφατικά μεταξύ τους. Πχ οι Έλληνες αγαπούν την παράδοση τους, αλλά συχνά χαρακτηρίζονται από έντονη ξενομανία, έστω κι αν τα ξένα στοιχεία που υιοθετούν αντιτίθενται στα παραδοσιακά τους ήθη και έθιμα. Άλλο βασικό χαρακτηριστικό τους είναι η δισυπόστατη φυσιογνωμία τους, δηλαδή ότι συχνά καταφέρνουν να ανάγουν ένα μειονέκτημα τους σε πλεονέκτημα και αντίστροφα. Π.χ. το πείσμα που τους χαρακτηρίζει μπορεί να αποβεί καταστροφικό αλλά ταυτόχρονα να τους οδηγήσει σε αξιοθαύμαστες ενέργειες. Τέλος, σημαντικό είναι πως τις περισσότερες φορές επιλέγουν το δρόμο των άκρων και όχι τον δρόμο της μεσότητας, την οποία δίδαξε ο Αριστοτέλης.

Στο παρόν κείμενο θα επικεντρωθώ στα αρνητικά στοιχεία των Νεοελλήνων, επιφυλασσόμενος, ταυτόχρονα, να αναφερθώ και στα θετικά του λαού μας σε ένα μελλοντικό μου κείμενο.

Η ενδοσχολικη βία μας αφορά όλους

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Παγκόσμια μέρα κατά του ενδοσχολικου εκφοβισμού και της ενδοσχολικης βίας η σημερινή - «bullying» είναι ο διεθνής ορός που χρησιμοποιείται για να περιγράψει το φαινόμενο-  και καλό είναι να θυμόμαστε ότι αυτό το κοινωνικό πρόβλημα -γιατί περί αυτού πρόκειται-  παρόλο που στις περισσότερες φορές αποσιωπάται, είναι υπαρκτό και διαρκές. Έχει πολλές και  σοβαρές επιπτώσεις, τόσο στη σωματική και ψυχική υγεία, όσο και στην ψυχοκοινωνικη ανάπτυξη του παιδιού, ενίοτε με επικίνδυνες συνέπειες και τραγικά αποτελέσματα.

Τι είναι το «bullying»;

Είναι μια κατάσταση κατά την οποία ασκείται εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανομένη βία (σωματική, λεκτική, ψυχολογική) και επιθετική συμπεριφορά, με σκοπό την επιβολή και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου σε μαθητές  από συμμαθητές τους, εντός και εκτός σχολείου. Αποτελεί φαινόμενο που ενισχύεται από τη λάθος αντιμετώπιση του, καθόσον τα περισσότερα περιστατικά αποσιωπούται, διότι θεωρείται ότι στιγματίζουν τους θύτες, τα θύματα και το κύρος του σχολείου.

Οι πιο συνηθισμένες εκδηλώσεις «bullying» είναι:

Οι συμφορές του Εθνικισμού

Του

Γιώργου Ν. Οικονόμου

Διδάκτορα Φιλοσοφίας
Συγγραφέα

oikonomouyorgos.blogspot.com

Επιτέλους ένα μεγάλο μέρος της νεοελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού κόσμου κατάφεραν μετά από 27 έτη κάτι που για τον κοινό νού είναι αυτονόητο: να δεχτούν τη σύνθετη ονομασία της γείτονος χώρας με το όνομα «Βόρεια Μακεδονία». Κατάφεραν να υπερβούν τον άγριο και αδιέξοδο εθνικισμό, τον επικίνδυνο φανατισμό, την πόλωση σε «προδότες» και «πατριώτες», τις φρικώδεις απειλές για κρεμάλες και δικαστήρια, να υπερασπισθούν τη φωνή της λογικής, τον δρόμο της νηφαλιότητας και της ανεκτικότητας.

Δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου απέχει πολύ ακόμα από το να συμβάλει στη συγκρότηση πολιτικής κοινωνίας. Παραμένει στο προπολιτικό στάδιο της άγριας και τυφλής διαμάχης, της στοχοποίησης του διαφορετικού, της μισαλλοδοξίας και της θρησκευτικής αντίληψης για τον κόσμο. Δεν έχει ακόμη ξεπεράσει το μυθικό στάδιο και να φθάσει στο στάδιο του λόγου – που είχε κατακτήσει τον 6ο αιώνα π.Χ. η προσωκρατική σκέψη. δεν έχει ανακαλύψει την σημασία της πόλεως, ως έννομης και διαλογικής μορφής συνύπαρξης, με σεβασμό της διαφορετικής άποψης στη βάση του διαλόγου και της αντιπαράθεσης επιχειρημάτων.

Ο ατομικισμός και η αδιαφορία των νέων για το κοινό συμφέρον

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Έγραφα πριν ακριβώς ένα χρόνο (22/01/2018) και με αφορμή την αποχή των συμπολιτών μου από τα κοινά, ένα άρθρο («Τον μηδέν τούτων μετέχοντα ουκ απράγμονα αλλ΄αχρειον νομίζομεν»), το οποίο, δυστυχώς, και φέτος είναι εξίσου επίκαιρο όπως τότε.

Η αδιαφορία, κυρίως των νέων, για τα κοινά και η αποχή τους από τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα του τόπου μας χτυπά «κόκκινο» και, το χειρότερο, δεν φαίνεται να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο στο ορατό μέλλον.

Το φαινόμενο είναι γενικότερο και δεν αφορά μόνο την μικροκοινωνία στην οποία ζούμε. Η εξήγηση του φαινόμενου δεν είναι απλή. Ωστόσο,  μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι ένας από τους λόγους, ίσως ο σημαντικότερος, που οι νέοι μας αδιαφορούν για τα κοινά είναι το κλυδωνιζόμενο κλίμα που επικρατεί στη χώρα μας αλλά και στον κόσμο γενικότερα. Η αναξιοκρατία στους κρατικούς θεσμούς ( πχ πελατειακές σχέσεις στις προσλήψεις στον δημόσιο άτομα), η οικονομική κρίση, η ατιμωρησία των ενόχων για διάφορα σκάνδαλα, η αδικία, η ανεργία, το άγχος για την μετέπειτα επαγγελματική αποκατάσταση και το αβέβαιο μέλλον, καθώς και η απαξίωση της πολιτικής και των κομμάτων είναι οι  κύριοι λόγοι που οι νέοι αποστασιοποιηθήκαν από τα κοινά.

Πιστεύω ότι

Ελλάδα, τελικά εχεις ταλέντο στο ψέμα και στην ηλιθιότητα

Γράφει ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος

Τα σχεδόν οχτώ χρόνια που έχουν περάσει από την χρεοκοπία της χώρας, είναι αρκετά για συμπεράσματα. Οι Έλληνες δεν θέλουν να αλλάξουν. Η Ελλάδα δεν θέλει να αλλάξει. Ίσως η Ελλάδα να μην μπορεί να αλλάξει, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Και ότι δεν αλλάζει πεθαίνει.

Αυτά τα οχτώ χρόνια, προσωπικά έκανα ό,τι μπορούσα, με την πίστη και την ελπίδα πως μπορούμε να φτιάξουμε μια καλύτερη και πιο δίκαιη χώρα. Θέλω με όλη μου την καρδιά να αλλάξουμε την χώρα μας και νομίζω ότι αυτό φάνηκε από την αρθογραφία μου τόσων χρόνων.  Οποίος διαβάζει τακτικά τα κείμενα μου –ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί μου– θα το έχει διαπιστώσει.

Καταλαβαίνω πως πολλά από τα κείμενα μου είναι ολοένα και πιο απαισιόδοξα. Μάλλον θα είναι επειδή η σύγκρουση με την πραγματικότητα πλησιάζει και θα είναι σφοδρή η ρημάδα. Η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα να τα γράφω, κυρίως επειδή διαπιστώνω ότι δεν αλλάζει και κάτι. Αν μη τι άλλο, πίστευα –και ίσως ακόμα να το πιστεύω– πως η ελληνική κοινωνία θα ξυπνούσε μια μέρα και θα έλεγε «τι θέλω εγώ με όλους αυτούς τους γελοίους;».

Ήρωες...

Ας τρέξει λίγο η μνήμη μας στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αποτίοντας ελάχιστο φόρο τιμής σ εκείνους που αγωνίζονταν έναν αγώνα άδολο για μια καλύτερη ελεύθερη Ελλάδα.

Σε μια εποχή που όλα έχουν ισοπεδωθεί και το μόνο που έχει σημασία είναι το χρήμα, είναι ανάγκη μεγάλη, να στρέψουμε το βλέμμα προς κάθε αθώο ήρωα που αγωνίστηκε μόνο για τα ιδανικά του και όχι για τα προσωπικά του οφέλη... Κι ευτυχώς η Ελλάδα μας έχει τέτοιους άδολους αγωνιστές! Ο ήρωας έτσι κι αλλιώς υψώνεται πάνω, πολύ πιο πάνω από έναν κοινό θνητό. Κι αυτό γιατί ήρωας είναι αυτός που υπερασπίζεται τις αρχές του! Και δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη έχει για συνώνυμα τον ημίθεο, τον υπεράνθρωπο, τον γενναίο, τον ανδρείο, τον τολμηρό, τον αντρειωμένο, το παλικάρι, τον ατρόμητο,τον λεβέντη, τον άντρα, το πρότυπο.

Θυμόμαστε σήμερα σε μια εποχή που έχουμε δυστυχώς νοσταλγούς της χούντας, αυτές τις μελανές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας. Την κατάργηση της Ελευθερίας, τις φυλακές, τις εξορίες, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες των αντιπάλων του καθεστώτος. Όμως ευτυχώς για μας, αυτή η επταετής κατάλυση της Δημοκρατίας, πυροδότησε τη δημιουργία ενός όχι μόνο πολιτικού, αλλά και λογοτεχνικού και μουσικού αντιστασιακού μετώπου.