Γράφει
ο
Παν. Γρ. Σταμούλης
Παιδίατρος
Διευθυντής
ΕΣΥ
Τούτη
τη φορά επιθυμώ να επικοινωνήσω μαζί
σας σαν γιατρός, εργαζόμενος για
περισσότερα από 17 χρόνια στο ΕΣΥ, έχοντας
την «τύχη» μα και την ατυχία συνάμα, να
έρχομαι σε καθημερινά τετ-α-τετ με την
ανέχεια, την αγωνία και την ταλαιπωρία
του απλού πολίτη.
Η φύση της δουλειάς
μου είναι τέτοια που όλοι εμείς οι
γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό
να είμαστε από τους πρώτους που ζουν
από κοντά το μέγεθος της κρίσης που
μαστίζει τον Έλληνα σήμερα. Και μάλιστα
σε φάση της ζωής του που νοιώθει
ανήμπορος, τόσο οικονομικά, όσο και
ψυχικά μα και σωματικά. Και ψάχνει την
υγειά του και την παρηγοριά του στο
αποσαθρωμένο, πλέον, σύστημα της
Δημόσιας Υγείας, το ΕΣΥ. Το οποίο νοσεί
στον ίδιο βαθμό, όσο και οι ασθενείς που
καλείται, με πενιχρά μέσα, να περιθάλψει.
Μετά
από 27 χρόνια λειτουργίας του ΕΣΥ, η
σημερινή κατάσταση που βιώνουν, τόσο
τα Κέντρα Υγείας, όσο και τα νοσοκομεία,
οι εργαζόμενοι σε αυτά και οι πολίτες
του τόπου είναι επιεικώς απαράδεκτη.
Παρά το γεγονός ότι το ΕΣΥ παραμένει ο
βασικός πυλώνας περίθαλψης του
λαού, την τελευταία δεκαετία παρακολουθούμε
τη συστηματική απαξίωση του.
Στις
πολιτικές που είχαν ως σκοπό την
ικανοποίηση της πελατειακής δοσοληψίας,
με μια ταυτόχρονη δόση νεποτισμού
ήρθε, αναπόφευκτα, να προστεθεί και η
υποχρηματοδοτηση του συστήματος,
λόγω οικονομικής κρίσης. Αυτό το εκρηκτικό
μείγμα είχε σαν αποτέλεσμα η παροχή
δημόσιας Υγείας να καταντήσει ένα
εξάμβλωμα με τεράστιες δυσμενείς
κοινωνικές προεκτάσεις.
Τα
προβλήματα του ΕΣΥ