Σκάλα Συκαμίας

Ανταπόκριση από την Μυτιλήνη (ΙΙ)

Κωνσταντίνα Αγγελέτου

Βρίσκω επιτέλους χρόνο να γράψω αυτό το άρθρο καθώς από το πρωί έχουν έρθει μόνο τρεις βάρκες.  Η συμφωνία με τους μεγάλους βλέπεις… Περίεργο αν αναλογιστεί κανείς ότι σήμερα έχει μπουνάτσα. Η μέρα και η νύχτα βέβαια είναι μεγάλη και είμαστε όλοι σε επιφυλακή. 

Τις προηγούμενες μέρες μετρήσαμε περισσότερες από 110 βάρκες σε μια μέρα μόνο στην περιοχή μας. Οι παλιοί εδώ λένε ότι έχουν υπάρξει μέρες και με περισσότερες. Ασταμάτητα ερχόντουσαν άνθρωποι με υποθερμία, φοβισμένοι και προσπαθούσαμε να τους συνεφέρουμε.  Στεγνά ρούχα, κάλτσες, παπούτσια, πρώτες βοήθειες, ζεστό τσάι και σούπα και γρήγορα στο λεωφορείο για το stage 2 να έρθουν οι επόμενοι. Ούτε χρόνος για διάλειμμα ή τσιγάρο…

Πώς να προλάβεις όταν στο ένα μέτρο μακριά σου,  είναι το μωρό που έχει μελανιάσει από την υποθερμία και ξέρεις ότι παλεύεις με τον χρόνο για να το σώσεις; Να το ζεστάνεις, να το ηρεμήσεις, να το αλλάξεις και να βρεις την μάνα του να το δώσεις… Και όταν δεν την βρίσκεις; Όταν κανένας δεν αναζητάει το μωρό που έχεις στην αγκαλιά σου; Και όταν έρχεται βάρκα με ασυνόδευτα παιδιά κάθε ηλικίας; Και όταν...

η αγκαλιά σου δεν φτάνει για να το ηρεμήσει;

Άνθρωποι που δεν έχουν ξαναδεί θάλασσα βρίσκονται σε ένα φουσκωτό για 6-7 άτομα δεκαπλάσιοι σε αριθμό, η θάλασσα φτάνει μέχρι τα γόνατα στην καλύτερη περίπτωση και παλεύουν με τα κύματα να φτάσουν στην γη της επαγγελίας, την Ευρώπη. Όταν οι διασώστες τους βγάζουν στην στεριά φιλάνε την λάσπη και την άμμο που τα κατάφεραν.   Ευχαριστούν τον Θεό τους και φιλάνε το Κοράνι, που κουβαλάνε μαζί τους, για την τύχη τους.  

Εδώ στη Σκάλα Συκαμιάς, το χωριό του Στρατή Μυριβήλη, στην αυτοδιαχειριζόμενη δομή αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες, στον Πλάτανο, είμαστε όλοι σε επιφυλακή, δεν υπάρχει μέρα ή νύχτα, δεν υπάρχει ξεκούραση, δεν υπάρχει χρόνος.  Μόνο ένας στόχος να σώσουμε αυτούς τους ανθρώπους. Άνθρωποι από όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό, μεταφραστές, γιατροί, μάγειροι, βρίσκονται εδώ μήνες τώρα και προσφέρουν την ψυχή τους για να βοηθήσουν στα προβλήματα που οι μεγάλοι δημιουργούν και δεν καταφέρνουν να λύσουν.  

Όταν έρχεται βάρκα η αδρεναλίνη ανεβαίνει στα ύψη, υπάρχει η διασωστική ομάδα εν πλω, που στόχο έχει να βγάλει τους ανθρώπους σώους σε παραλία για να μην πέσουν στα βράχια.  Η ομάδα υποδοχής που τους κατεβάζει από την βάρκα Παιδιά – Γυναίκες – Μωρά και μετά οι άντρες. Τους σκεπάζουν με κουβέρτες υποθερμίας και παίρνουν τα μωρά και τα παιδιά αγκαλιά και τρέχουν στον Πλάτανο να σωθούν.  Σιγά σιγά έρχονται και οι μεγάλοι.  

Εδώ παλεύουμε με τον χρόνο, προτεραιότητα τα παιδιά και τα μωρά, οι έγκυες, οι άρρωστοι, οι ηλικιωμένοι, γυναίκες και άντρες. Δεν νιώθουμε χέρια, πόδια από την κούραση, όταν όμως σου χαμογελάει το παιδάκι, στεγνό πια,  που πήρες στην αγκαλιά σου, το άλλαξες και το ηρέμησες ξεκουράζεσαι. Όταν η γυναίκα που μελανή έτρεμε πριν λίγο και αφού την άλλαξες, την έτριβες με τα χέρια σου για να ζεσταθεί συνέρχεται και σου λέει «Θα σε δω στον παράδεισο,  γιατί εκεί θα είσαι αν με ευλογήσει και εμένα ο Αλλάχ να είμαι εκεί» περνάει η κούραση με μιας. Όταν η απάντηση είναι Ταμάμ στην ίδια ερώτηση ξέρεις ότι όλα είναι εντάξει τώρα μέχρι την επόμενη βάρκα.