Η απαξίωση του εκπαιδευτικού έργου

Γράφει η
Λένα Κουτούμπα
Νηπιαγωγός
στο 3ο νηπιαγωγείο Σκιάθου

Θα ξεκινήσω από τη βασική αρχή ότι η Παιδεία αποτελεί τα θεμέλια πάνω στα οποία χτίζονται κοινωνίες...

Αυτά λοιπόν τα θεμέλια στην εποχή μας περνούν κρίση. Σημαντικό μέρος της κρίσης αυτής είναι η απαξίωση του Δασκάλου και του Εκπαιδευτικού έργου, απαξίωση η οποία διαλύει τον κοινωνικό ιστό. Αυτό ξεκάθαρα οδηγεί στην αύξηση της παραβατικότητας. Όταν ο Εκπαιδευτικός βάλλεται από παντού, το παράδειγμα αυτό, θα το μιμηθούν και οι μαθητές μεγαλώνοντας.

Στο στόχαστρο λοιπόν ο Εκπαιδευτικός, «ο μεγάλος ένοχος», για την κρίση της Εκπαίδευσης, για όλους τους κοινωνικούς, τους πολιτικούς και τους εκπαιδευτικούς παράγοντες! Επειδή όμως τίποτα στο κοινωνικό οικοδόμημα δε λειτουργεί μεμονωμένα κι επειδή κάθε συμπεριφορά έχει κι ένα υπόβαθρο, ας δούμε το υπόβαθρο της  απαξιωτικής   αυτής συμπεριφοράς. Δεν είναι άλλο από τη συναισθηματική ανωριμότητα γονέων. Τα τελευταία χρόνια πολύ συχνά συναντάμε το φαινόμενο, γονείς, να δυσκολεύονται  να προσαρμοστούν στο γονεϊκό τους ρόλο. Ο βαθμός βέβαια της συναισθηματικής και της ψυχικής ανωριμότητας εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και σίγουρα σχετίζεται με τη δική τους ανατροφή. Μπορεί λοιπόν να ενδιαφέρονται για την ευημερία των παιδιών τους και να έχουν τις καλύτερες προθέσεις, όμως αυτά που προσφέρουν, είναι πολύ περιορισμένα από ψυχολογική άποψη.

Η συναισθηματική ωριμότητα είναι ένα κράμα, κι αυτό είναι το σημαντικό, από αυτογνωσία, αυτοέλεγχο, από την κατανόηση των άλλων ανθρώπων, από την προσαρμοστικότητα στους εξωγενείς παράγοντες και από το να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα σφαιρικά.  Ο ψυχικά ώριμος, αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του, χωρίς να κατηγορεί τους άλλους για τα δικά του λάθη. Η κάλυψη λοιπόν των...

σωματικών και των υλικών αναγκών των παιδιών, από μόνη της δεν είναι επαρκής.

Από την άλλη τώρα υπάρχουν κι οι γονείς που νιώθουν αποστερημένοι, γιατί περιορίζεται ο ελεύθερος χρόνος και οι προσωπικές τους δραστηριότητες, με αποτέλεσμα να μεταθέτουν τις ευθύνες σε τρίτους, γιαγιάδες, παππούδες και ειδικά στο σχολείο. Αρνούνται να αναλάβουν ευθύνες για τυχόν προβλήματα των παιδιών κι αποδίδουν φυσικά την ευθύνη στο σχολείο! Νιώθουν συναισθηματικά ανασφαλείς και γίνονται χειριστικοί με τα παιδιά, προτιμώντας να τα ξεγελούν για να πετύχουν κάτι. Δυσκολεύονται να αποδεχτούν την ανάγκη αυτονόμησης των παιδιών τους γι αυτό και δε βοηθούν ως προς αυτό. Κι αυτό είναι το κύριο αναπτυξιακό ζήτημα, ειδικά στην προσχολική ηλικία. Γι αυτό και η αυξημένη ανωριμότητα των παιδιών, σε μια εποχή που με τις ποικίλες παραστάσεις που έχουν τα παιδιά, δεν θα έπρεπε να υφίσταται. 

Όμως ας ξεκαθαρίσουμε το εξής: άλλο η συνεργασία μεταξύ γονιών και Εκπαιδευτικών  για την αντιμετώπιση προβλημάτων, όπως η τυχόν έλλειψη προσωπικού ή η υποχρηματοδότηση κι άλλο η παρέμβαση στην άσκηση του Εκπαιδευτικού έργου, πράγμα το οποίο αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα των Εκπαιδευτικών και μόνο! Όταν ο γονιός απαξιώνει το έργο του Δασκάλου, το μόνο που πετυχαίνει είναι να συμβάλει στην απαξίωση του Εκπαιδευτικού στα μάτια των παιδιών του, πράγμα το οποίο λειτουργεί εντελώς αντιπαιδαγωγικά! Εμποδίζεται έτσι η ανάπτυξη μιας δημιουργικής παιδαγωγικής σχέσης ανάμεσα στο δάσκαλο και το παιδί! Βάσει νόμου ο σύλλογος Διδασκόντων είναι συλλογικό όργανο του Σχολείου. Προγραμματίζει, οργανώνει, αξιολογεί. Το αν το Σχολείο θα πραγματοποιήσει εκκλησιασμό, εκπαιδευτικό περίπατο, ή οποιοδήποτε εκπαιδευτικό πρόγραμμα ανήκει στην αποκλειστική αρμοδιότητα του συλλόγου Διδασκόντων και μόνο!

Ως Εκπαιδευτικοί λοιπόν, προασπίζουμε το Επιστημονικό και Παιδαγωγικό μας ρόλο προς όφελος των μαθητών μας. Δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να παρεμβαίνει απαξιωτικά στο λειτούργημά μας. Το Σχολείο πλάθει Ανθρώπους και διαμορφώνει Προσωπικότητες!

Θα το υπερασπιστούμε!

Η Νηπιαγωγός

Λένα Κουτούμπα