Αγάπη που όλα καταλεί

Μοναχογιέ των στεναγμών και της πικρής σελήνης,
λάμψη εσύ των αστεριών που λάμψη τους βαθύνεις…
Φασκόμηλο κι αγριοπανσές σου πλέκομαι στεφάνι,
το αίμα μου χαμόμηλο και στο γλυκοξανθίζω.
Χαϊδεύω τα μαλλάκια σου σαν μάνα που σε χάνει,
στα πόδια σου πατημασιά, γουβίτσα που ανθίζω.
Στείλε με τ’ ουρανού πουλί, της θάλασσας το ψάρι,
σεντόνι μοσχομύριστο απ’ τ’ άσπρο σου κλινάρι,
να τυλιχτώ, να ζεσταθώ, δίπλα σου να πλαγιάσω
και στου κορμιού σου τη φωτιά για να γλυκοκουρνιάσω…
Μοναχογιέ της μοναξιάς και της νυχτιάς φεγγάρι,
ποιά μάγισσα και ποια θεά μακριά μου θα σε πάρει;

Σε νανουρίζω μάτια μου σαν της αυγής τ’ αηδόνι,
που κλαίει απαρηγόρητο για το γλυκό του ταίρι,
όταν πεσμένο καταγής χειμώνας το παγώνει.
Έτσι κι εγώ κλαίω για σε μοναχικό μου αστέρι…
Κλάψε κι εσύ για μένανε που δίχως σου νυχτώνω,
μόνη τον ουρανό κοιτώ κι έρημη ξημερώνω.

Μονάκριβε του στήθους μου, των σωθικών μου θρέμμα,
σε τι δρομί με οδηγά της έγνοιας σου το βλέμμα;
Μακριά σου ξαιματώνομαι, σαν ρίζα που τρυπάει
χώμα πικρό, πέτρ’ άγονη που στείρα μ’ επιστρέφει.
Μα πώς να βγω απ’ το κάστρο μου που δράκοντας φυλάει;
Δόντι σκληρό, μάτι κακό για να σταθώ μου γνέφει…

Μ’ αν είναι αγάπη δυνατή, απ’ της καρδιάς το αίμα,
βαθειά στα μάγια της θα μπει και θα γλυκοθεριέψει.
Κι αν είναι αγάπη αληθινή κι όχι του νου μας ψέμμα,
κάστρα και δράκους κι οχυρά σεισμός θα ξετελέψει…

ΕΠΑΙΝΟΣ
Ζ' πανελλήνιος Ποιητικός Διαγωνισμός "Καισάριος Δαπόντες"
Σοφία Πόταρη