Δολοφόνος ο υλισμός...

Εγκληματικό πρωινό Δευτέρας

μοιάζεις με αδηφάγο τέρας,

το ξυπνητήρι αυτουργός

και η ανάγκη συνεργός.

Σηκώνομαι απ' το κρεβάτι

μα δεν ανοίγει μάτι,

η διάθεση μουντή,

να ΄τανε Παρασκευή...

Ρούχα πρέπει να διαλέξω

να μην είμαι σαν το λέτσο,

βγαίνω έξω απ' το σπίτι,

η μυρωδιά σπάει τη μύτη

της αποσύνθεσης αυτής της κοινωνίας

αναμειγμένη με αυτή της βίας.

Βία είναι να πηγαίνω στη δουλειά,

να ξυπνάω απ' τις εφτά,

να μην υπάρχει κάτι δημιουργικό,

να τρέμω το αφεντικό.

Η απόλυση κοντά μου

σήμερα ίσως είναι η σειρά μου.

Το μυαλό μου αλλάζει ρότα, 

δεν περνάω καν την πόρτα,

παραιτούμε απ' τη σκλαβιά μου,

δίνω χώρο στα ονειρά μου,

μια στιγμή και λίγο θάρρος

και πετάω αυτό το βάρος.

Το έγκλημα αποκαθαιρώ,

πρώτη φορά κοιτάω ουρανό,

τη βρωμιά δεν τη μυρίζω

και τον ένοχο γνωρίζω,

χρήμα - δουλεία - καπιταλισμός,

δολοφόνος ο υλισμός.

Aνέμη