Μισή δουλειά, μισή ζωή...

Του Γιάννη Παντελάκη

«Και ζεις με 300 ευρώ;» Ντράπηκα κι εγώ με την ερώτηση. Δεν μου έδωσε απάντηση. Και τι να έλεγε άραγε. Δεν είναι πιτσιρικάς, δεν είναι κοντά στην σύνταξη, ανήκει σε μια μετέωρη ομάδα ανθρώπων, τους λες και μεσήλικες, που έχουν συνήθως οικογένειες, είναι μακροχρόνια άνεργοι, τα προσόντα τους δεν τους επιτρέπουν αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης στο εξωτερικό και δεν ανταποκρίνονται στις ελάχιστες έστω ανάγκες της εσωτερικής αγοράς εργασίας. Τι κάνουν; Αν είναι τυχεροί, παίρνουν ένα μηχανάκι και μοιράζουν γρήγορο φαγητό.

Λίγες εβδομάδες πριν, η κυβέρνηση και τα παρακολουθήματά της, σχεδόν πανηγύριζαν. Το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ του υπουργείου Εργασίας έδειχνε κάτι εντυπωσιακό. Για τέταρτο συνεχόμενο μήνα, το ισοζύγιο ροών μισθωτής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα παρέμενε θετικό. Το πρώτο πεντάμηνο του χρόνου παρουσίαζε ρεκόρ 15ετίας στις προσλήψεις. Αυτά, είναι τα καλά νέα που αναφέρουν τα στοιχεία. Υπάρχουν και τα κακά. Για πρώτη φορά οι προσλήψεις για τις λεγόμενες ευέλικτες μορφές απασχόλησης ήταν περισσότερες από εκείνες της πλήρους απασχόλησης! Ο άνθρωπος στον οποίο αναφέρομαι, ανήκει στην πρώτη κατηγορία.

Ακούγοντας αυτά τα στοιχεία, ενδεχομένως κάποιος να σκεφτεί πως έστω και έτσι, κάτι γίνεται. Πράγματι, κάτι γίνεται. Και αυτό που γίνεται είναι πως οι άνθρωποι που μετά από μακροχρόνια συνήθως ανεργία και μάταια αναζήτηση κάποιας δουλειάς με κανονικό μισθό βρίσκουν μια δουλειά, καλούνται να ζήσουν με 300 ή 400 ευρώ τον μήνα. Ζει κάποιος μ' ένα τέτοιο ποσό τον μήνα. Προφανώς ναι, αλλά με μισή ζωή.

Το πρώτο πεντάμηνο της χρονιάς, έγιναν 824.017 προσλήψεις. Από αυτές, οι 409.060 αφορούσαν σε πλήρη απασχόληση, οι 300.874 σε μερικές, οι υπόλοιπες σε δουλειά εκ περιτροπής. Προφανώς και μια λεγόμενη πλήρης απασχόληση με βασικό μισθό 586,08 ευρώ μικτά (και 510,95 για κάτω των 25 χρόνων), δεν αποτελεί μια αποδεκτή με αξιοπρέπεια εργασία, αλλά ας σκεφτούμε ποιες είναι οι αμοιβές των δυο δεύτερων κατηγοριών.

Αρκετοί από τους οποίους μάλιστα, σύντομα, μόλις ολοκληρωθεί η τουριστική περίοδος, θα βρεθούν πάλι στις μεγάλες λίστες των ανέργων.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ

'Αποψη: Ελλάδα, η χώρα του παραδόξου

του Γιώργου Μιχελή

προέδρου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας

και τέως Δημάρχου Σκοπέλου

Τρεις μήνες πρόεδρος του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) ήταν αρκετοί για να επιβεβαιώσω την εμπειρία που αποκόμισα ως δήμαρχος επί τέσσερα χρόνια και ως τραπεζικό στέλεχος τα προηγούμενα είκοσι πέντε: η Ελλάδα είναι, τελικά, η χώρα του παράδοξου!

Το παράδοξο έγκειται στο γεγονός ότι, ενώ αυτή η χώρα αντιμετωπίζει χιλιάδες προβλήματα (οικονομικά, διαρθρωτικά, κοινωνικά), υπάρχει ταυτόχρονα η πεποίθηση ότι μπορεί, αύριο το πρωί, να απογειωθεί με τέτοιες ταχύτητες που να εκπλήξουν και τον πλέον καχύποπτο και δύσπιστο επικριτή της (Ελληνα ή ξένο).

Ολοι γνωρίζουμε πώς έχουν δημιουργηθεί τα χιλιάδες προβλήματα. Πολλά οφείλονται στην (υποτιθέμενη;) άγνοια του βασικού νόμου της «πλάνης της σύνθεσης» (fallacy of composition), ότι δηλαδή αυτό που ενδεχομένως φαίνεται σωστό για τον καθένα ξεχωριστά μπορεί να είναι καταστροφικό για το σύνολο. Πάρτε για παράδειγμα τη μαζική εκροή των καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες. Τι πιο λογικό από το να αποσύρω τις καταθέσεις μου προκειμένου να τις προστατεύσω από ένα πιθανό bail-in; Αυτή η λογική έχει οδηγήσει τις τράπεζες στο χείλος της καταστροφής και την ελληνική οικονομία σε κατάσταση χρηματοδοτικής ασφυξίας. Η ίδια λογική ισχύει σε...